✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_چهارده
💠 میدانستم میخواهد سیدحسن را به خانوادهاش تحویل دهد که چلچراغ اشکم شکست و نالهام میان گریه گم شد
:«ببخشید منو...»
و همین اندازه نفسم یاری کرد و خواستم پیاده شوم که...
دلواپس حالم صدا زد
:«میتونید پیاده شید؟»
صورتم را نمیدیدم اما از سفیدی دستانم میفهمیدم صورتم مثل مرده شده و دیگر #خجالت میکشیدم کسی نگرانم باشد...
که بیهیچ حرفی در ماشین را باز کردم و پیاده شدم.
💠 خانوادههای زیادی گوشه و کنار صحن نشسته
و من تنها از تصور حال مادر و خواهر سیدحسن میسوخت
م که گنبد و گلدستههای بلند حرم #حضرت_سکینه (علیهاالسلام) در گریه چشمانم پیدا بود
و در دلم خون میخوردم.
کمر مادرش را به دیوار سیمانی صحن تکیه دادم
و خودم مثل جنازه روی زمین افتادم تا مصطفی برگشت
. چشمانش از شدت گریه مثل دو لاله پر از #خون شده بود و دلش دریای درد بود
که کنارمان روی سر زانو نشست و با پریشانی از مادرش پرسید
:«مامان جاییت درد میکنه؟»
💠 و همه دلنگرانی این مادر، #امانت ابوالفضل بود که سرش را به نشانه منفی تکان داد و به من اشاره کرد
:«این دختر رنگ به روش نمونده، براش یه آبی چیزی بیار از حال نره!»
چشمانم از شرم اینهمه محبت بیمنت به زیر افتاد و مصطفی فرصت تعارف نداد
که دوباره از جا پرید و پس از چند لحظه با بطری آب برگشت.
در شیشه را برایم باز کرد و حس کردم از سرانگشتانش #محبت میچکد که ...
بیاراده پیشش درددل کردم :
«من باعث شدم...»
💠 طعم تلخ اشکهایم را با نگاهش میچشید و دل او برای من بیشتر لرزیده بود
که میان کلامم عطر عشقش پاشید...
:«سیده سکینه شما رو به من برگردوند!»
#ادامه_دارد...
.