✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد
💠 این بی‌خبری دیگر داشت جانم را می‌گرفت و #امانت ابوالفضل پای رفتنش را سُست کرده بود که...
لحنش هم مثل نگاهش به زیر افتاد
:«اگه براتون اتفاقی می‌افتاد نمی‌تونستم جواب برادرتون رو بدم!»
مادرش با دلواپسی پرسید
:«وارد داریا شدن؟»
پایش پیش نمی‌رفت جلوتر بیاید و دلش پیش #زینبیه مانده بود که همانجا روی زمین نشست
و یک کلمه پاسخ داد :«نه هنوز!»
💠 و حکایت به همینجا ختم نمی‌شد که با ناامیدی به قفل در نگاه کرد و صدایش را به سختی شنیدم
:«خونه #شیعه‌های اطراف دمشق رو آتیش می‌زنن تا مجبور شن فرار کنن!»
سپس سرش به سمتم چرخید و دیدم قلب نگاهش برایم به تپش افتاده که خودم دست دلش را گرفتم .
:«نمی‌ذارم کسی بفهمه من شیعه‌ام!»
و او حرف دیگری روی دلش سنگینی می‌کرد و همین حرف حالش را زیر و رو کرده بود که کلماتش به هم پیچید
:«شما ژنرال #سلیمانی رو می‌شناسید؟»
💠 نام او را چند بار از ابوالفضل شنیده و می‌دانستم بر
ای آموزش نیروهای سوری به دمشق آمده که تنها نگاهش کردم و او خبر تلخش را خلاصه کرد
:«میگن تو انفجار دمشق #شهید شده!»
قلبم طوری به قفسه سینه کوبیده شد که دلم از حال رفت.
می‌دانستم از فرماندهان #سپاه است و می‌ترسیدم شهادتش کار نیروهای ایرانی را یکسره کند که به نفس‌نفس افتادم :
«بقیه ایرانی‌ها چی؟» و خبر مصطفی فقط همین بود که با ناامیدی سری تکان داد و ساکت شد...
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_دو
در همین وحشت بی‌خبری، روز اول #ماه_رمضان رسید و ساعتی به افطار مانده بود که کسی به در خانه زد. مصطفی کلید همراهش بود و مادرش هرلحظه منتظر آمدنش که خیالبافی کرد :«شاید کلیدش رو جا گذاشته!»
💠 رمقی به زانوان بیمارش نمانده و دلش نیامد من را پشت در بفرستد که خودش تا حیاط لنگید و صدا رساند :«کیه؟» که طنین لحن گرم ابوالفضل تنم را لرزاند :«مزاحم همیشگی! در رو باز کنید مادر!»
تا او برسد قفل در را باز کند، پابرهنه تا حیاط دویدم و در همان پاشنه در، برادرم را مثل جانم در آغوش کشیدم. وحشت اینهمه تنهایی را بین دستانش گریه می‌کردم و دلواپس #حرم بودم که بی‌صبرانه پرسیدم :«حرم سالمه؟»
💠 تروریست‌های #تکفیری را به چشم خودش در زینبیه دیده و هول جسارت به حرم به دلش مانده بود که #غیرتش قد علم کرد :«مگه ما مرده بودیم که دستشون به حرم برسه؟»
لباسش هنوز خاکی و از چشمان زیبایش خستگی می‌بارید و با همین نگاه خسته دنبال مصطفی می‌گشت که فرق سرم را بوسید و زیر گوشم شیطنت کرد :«مگه من تو رو دست این پسره نسپرده بودم؟ کجا گذاشته رفته؟»
💠 مادر مصطفی همچنان قربان قد و بالای ابوالفضل می‌رفت که سالم برگشته و ابوالفضل پشت این شوخی، حقیقتاً نگران مصطفی شده بود و می‌دانست ردّش را کجا بزند که زیر لب پرسید :«رفته #زینبیه؟»
پرده اشک شوقی که چشمم را پوشانده بود با سرانگشتم کنار کشیدم و شیدایی این جوان #سُنی را به چشم دیده بودم که شهادت دادم :«می‌خواست بره، ولی وقتی دید #داریا درگیری شده، همینجا موند تا مراقب من باشه!»
💠 بی‌صدا خندید و انگار نه انگار از یک هفته #جنگ شهری برگشته که دوباره سر به سرم گذاشت :«خوبه بهش سفارش کرده بودم، وگرنه الان تا حلب رفته بود!»
مادر مصطفی مدام تعارف می‌کرد ابوالفضل داخل شود و عذر غیبت پسرش را با مهربانی خواست :«رفته حرم سیده سکینه!» و دیگر در برابر او نمی‌توانست شیطنت کند که با لهجه شیرین #عربی پاسخ داد :«خدا حفظش کنه، شما #اهل_سنت که تو داریا هستید، ما خیالمون از حرم #حضرت_سکینه (علیهاالسلام) راحته!»
💠 با متانت داخل خانه شد و نمی‌فهمیدم با وجود شهادت #سردار_سلیمانی و آشوبی که به جان دمشق افتاده، چطور می‌تواند اینهمه آرام باشد و جرأت نمی‌کردم حرفی بزنم مبادا حالش را به هم بریزم. مادر مصطفی تماس گرفت تا پسرش برگردد و به چند دقیقه نرسید که مصطفی برگشت.
از دیدن ابوالفضل چشمان روشنش مثل ستاره می‌درخشید و او هم نگران حرم بود که سراغ زینبیه را گرفت و ابوالفضل از تمام تلخی این چند روز، تنها چند جمله گفت :«درگیری‌ها خونه به خونه بود، سختی کارم همین بود که هنوز مردم تو خونه‌ها بودن، ولی الان #زینبیه پاکسازی شده. دمشق هم ارتش تقریباً کنترل کرده، فقط رو بعضی ساختمون‌ها هنوز تک تیراندازشون هستن.»
💠 و سوالی که من روی پرسیدنش را نداشتم مصطفی بی‌مقدمه پرسید :«راسته تو انفجار دمشق #حاج_قاسم شهید شده؟» که گلوی ابوالفضل از #غیرت گرفت و خنده‌ای عصبی لب‌هایش را گشود :«غلط زیادی کردن!»
و در همین مدت #سردار_سلیمانی را دیده بود که به #عشق سربازی‌اش سینه سپر کرد :«نفس این تکفیری‌ها رو #حاج_قاسم گرفته، تو جلسه با ژنرال‌های سوری یجوری صحبت کرد که روحیه ارتش زیر و رو شد و #دمشق بازی باخته رو بُرد! الان آموزش کل نیروهای امنیتی سوریه با ایران و #سردار_همدانیِ و به خواست خدا ریشه‌شون رو خشک می‌کنیم!»...
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_سه
💠 ابوالفضل از خستگی نفس کم آورده و دلش از غصه غربت #سوریه می‌سوخت که همچنان می‌گفت
:«از هر چهار تا مرز اردن و لبنان و عراق و ترکیه،
#تروریست‌ها وارد سوریه میشن و ارتش درگیره!
همین مدت خیلی‌ها رو که دستگیر کردن اصلاً سوری نبودن!»
سپس مستقیم به چشمان مصطفی نگاه کرد و با خنده تلخی خبر داد
:«تو درگیری‌های حلب وقتی جنازه تروریست‌ها رو شناسایی می‌کردن،
چندتا افسر #ترکیه‌ای و #سعودی هم قاطی‌شون بودن.
حتی یکی‌شون پیش‌نماز مسجد ریاض بود، اومده بوده سوریه بجنگه!»
💠 از نگاه نگران مصطفی پیدا بود از این لشگرکشی جهانی ضد کشورش ترسیده که نگاهش به زمین فرو رفت و آهسته گفت
:«پادشاه #عربستان داره پول جمع می‌کنه که این حرومزاده‌ها رو بیشتر تجهیز کنه!»
و دیگر کاسه صبر مادرش هم سر رفته بود که مظلومانه از ابوالفضل پرسید
:«میگن آمریکا و #اسرائیل می‌خوان به سوریه حمله کنن، راسته؟»
و احتمال همین حمله دل ابوالفضل را لرزانده بود که لحظه‌ای ماتش برد و به تنهایی مرد هر دردی بود که دلبرانه خندید و خاطرش را تخت کرد
:«نه مادر! اینا از این حرفا زیاد می‌زنن!»
💠 سپس چشمانش درخشید و از لب‌هایش عصاره #عشقش چکید
:«اگه همه دنیا بخوان سوریه رو از پا دربیارن، #
حاج_قاسم و ما سربازای #سید_علی مثل کوه پشت‌تون وایسادیم!
اینجا فرماندهی با #حضرت_زینب (علیهاالسلام)!
آمریکا و اسرائیل و عربستان کی هستن که بخوان غلط زیادی کنن!»
#ادامه_دارد...
.
✍🏻 رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_چهار
و با همین چند کلمه کاری کرد که سر مصطفی بالا آمد و دل خودش دریای درد بود که لحنش گرفت
:«ظاهراً ارتش تو داریا هم چندتاشون رو گرفته.»
و دیگر #داریا هم امن نبود که رو به مصطفی بی‌ملاحظه حکم کرد
:«باید از اینجا برید!»
💠 نگاه ما به دهانش مانده و او می‌دانست چه آتشی زیر خاکستر داریا مخفی شده که محکم ادامه داد
:«ان‌شاءالله تا چند روز دیگه وضعیت #زینبیه تثبیت میشه،
براتون یه جایی می‌گیرم که بیاید اونجا.»
به‌قدری صریح صحبت کرد که مصطفی زبانش بند آمد و ابوالفضل آخرِ این قصه را دیده بود که با لحنی نرم‌تر توضیح داد
:«می‌دونم کار و زندگی‌تون اینجاس، ولی دیگه صلاح نیس تو داریا بمونید!»
💠 بوی افطاری در خانه پیچیده و ابوالفضل عجله داشت به #زینبیه برگردد که بلافاصله از جا بلند شد.
شاید هم حس می‌کرد حال همه را بهم ریخته که دیگر منتظر پاسخ کسی نشد،
با خداحافظی ساده‌ای از اتاق بیرون رفت و من هنوز تشنه چشمانش بودم که دنبالش دویدم.
روی ایوان تا کفشش را می‌پوشید، با بی‌قراری پرسیدم
:«چرا باید بریم؟»
قامتش راست شد، با نگاهش روی صورتم گشت و اینبار شیطنتی در کار نبود که رک و راست پاسخ داد
:«زینب جان! شرایط اونجوری که من فکر می‌کردم نشد.
مجبور شدم تو این خونه تنهات بذارم، ولی حالا...»
که صدای مصطفی خلوت‌مان را به هم زد
:«شما اگه می‌خواید خواهرتون رو ببرید، ما مزاحمتون نمیشیم.»
💠 به سمت مصطفی چرخیدم، چشمانش سرد و ساکت به چهره ابوالفضل مانده و از سرخی صورتش حرارت #احساسش پیدا بود.
ابوالفضل قدمی را که به سمت پله‌های ایوان رفته بود به طرف او برگشت و با دلخوری پرسید
:«یعنی دیگه نمی‌خوای کمکم کنی؟»
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_پنج
مصطفی لحظه‌ای نگاهش به سمت چشمان منتظرم کشیده شد و در همان یک لحظه دیدم ترس رفتنم دلش را زیر و رو
کرده که صدایش پیش برادرم شکست
:«وقتی خواهرتون رو ببرید #زینبیه پیش خودتون،
دیگه به من نیازی ندارید!»
💠 انگار دست ابوالفضل را رد می‌کرد تا پای دل مرا پیش بکشد بلکه حرفی از آمدنش بزنم و ابوالفضل دستش را خوانده بود که رو به من دستور داد
:«زینب جان یه لحظه برو تو اتاق!»
لحنش به حدی محکم بود که خماری خیالم از چشمان مصطفی پرید و من ساکت به اتاق برگشتم.
مادر مصطفی هنوز در حیرت حرف ابوالفضل مانده و هیچ حسی حریف مهربانی‌اش نمی‌شد که رو به من خواهش کرد :
«دخترم به برادرت بگو #افطار بمونه!»
و من مات رفتار ابوالفضل دور خودم می‌چرخیدم که مصطفی وارد شد.
💠 انگار در تمام این اتاق فقط چشمان مرا می‌دید که تنها نگاهم می‌کرد و با همین نگاه،
چشمانم از نفس افتاد و او یک جمله از دهان دلش پرید
:«من پا پس نکشیدم، تا هر جا لازم باشه باهاتون میام!»
کلماتش مبهم بود و خودش می‌دانست آتش #عشقم چطور به دامن دلش افتاده که شبنم #شرم روی پیشانی‌اش نم زد و پاسخ تعجب مادرش را با همان صدای گرفته داد
:«ان‌شاءالله هر وقت برادرشون گفتن میریم زینبیه.»
💠 و پیش از آنکه زینبیه به آرامش برسد،
#فتنه سوریه طوری به هم پیچید که انبار باروت داریا یک شبه منفجر شد.
#ارتش_آزاد هنوز وارد شهر نشده و #تکفیری‌هایی که از قبل در #داریا لانه کرده بودند،
با اسلحه به جان مردم افتادند...
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_شش
💠 مصطفی در حرم #حضرت_سکینه (علیهاالسلام) بود و صدای تیراندازی از تمام شهر شنیده می‌شد.
ابوالفضل مرتب تماس می‌گرفت هر چه سریعتر از #داریا خارج شویم،
اما خیابان‌های داریا همه میدان جنگ شده و مردم به #حرم حضرت سکینه (علیهاالسلام) پناه می‌بردند.
💠 مسیر خانه تا حرم طولانی بود و مصطفی می‌ترسید تا برسد دیر شده باشد که سیدحسن را دنبال ما فرستاد.
صورت خندان و مهربان این جوان #شیعه،
از وحشت هجوم #تکفیری‌ها به شهر، دیگر نمی‌خندید و التماس‌مان می‌کرد زودتر آماده حرکت شویم.
خیابان‌های داریا را به سرعت می‌پیمود و هر لحظه باید به مصطفی حساب پس می‌داد...
چقدر تا حرم مانده و تماس آخر را نیمه رها کرد که در پیچ خیابان،
سه نفر مسلّح راه‌مان را بستند.
💠 تمام تنم از ترس سِر شده بود،
مادر مصطفی دستم را محکم گرفته و به خدا التماس می‌کرد این #امانت را حفظ کند.
سیدحسن به سرعت دنده عقب گرفت و آن‌ها نمی‌خواستند این طعمه به همین راحتی از دست‌شان برود که هر چهار چرخ را به #گلوله بستند.
ماشین به ضرب کف آسفالت خیابان خورد و قلب من از جا کنده شد که دیگر پای فرارمان بسته شده بود.
#ادامه_دارد...
.
✍🏻 رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_هفت
💠 چشمم به مردان مسلّحی که به سمت‌مان می‌آمدند،
مانده و فقط ناله مادر مصطفی را می‌شنیدم که خدا را صدا می‌زد و سیدحسن وحشتزده سفارش می‌کرد
:«خواهرم! فقط صحبت نکنید،
از لهجه‌تون می‌فهمن #سوری نیستید!»
و دیگر فرصت نشد وصیتش را تمام کند که یکی با اسلحه به شیشه سمت سیدحسن کوبید و دیگری وحشیانه در را باز کرد.
نگاه مهربانش از آینه التماسم می‌کرد حرفی نزنم و آن‌ها طوری پیراهنش را کشیدند که تا روی شانه پاره شده و با صورت زمین خورد.
💠 دیگر او را نمی‌دیدم و فقط لگد وحشیانه #تکفیری‌ها را می‌دیدم که به پیکرش می‌کوبیدند و او حتی به اندازه یک نفس،
ناله نمی‌زد.
من در آغوش مادر مصطفی نفسم بند آمده و رحمی به دل این حیوانات نبود که با عربده درِ عقب را باز کردند،
بازویش را با تمام قدرت کشیدند و نمی‌دیدند زانوانش حریف سرعت آن‌ها نمی‌شود
که روی زمین بدن سنگینش را می‌کشیدند و او از درد و #وحشت ضجه می‌زد.
💠 کار دلم از وحشت گذشته بود که #مرگم را به چشم می‌دیدم و حس می‌کردم قلبم از شدت تپش در حال متلاشی شدن است.
وحشتزده خودم را به سمت دیگر ماشین می‌کشیدم و باورم نمی‌شد اسیر این #تروریست‌ها شده باشم
که تمام تنم به رعشه افتاده و فقط #خدا را صدا می‌زدم بلکه #معجزه‌ای شود که
هیولای تکفیری در قاب در پیدا شد و چشمانش به صورتم چسبید.
💠 اسلحه را به سمتم گرفته و نعره می‌زد تا پیاده شوم و من مثل جنازه‌ای به صندلی چسبیده بودم که
دستش را به سمتم بلند کرد.
با پنجه‌های درشتش سرشانه مانتو و شالم را با هم گرفت و با قدرت بدنم را از ماشین بیرون کشید که دیدم
سیدحسن زیر لگد این وحشی‌ها روی زمین نفس‌نفس می‌زند و با همان نفس بریده چشمش دنبال من بود.
💠 خودش هم #شیعه بود و می‌دانست سوری بودنش شیعه بودنش را پنهان می‌کند
و نگاهش برای من می‌لرزید مبادا زبانم سرم را به باد دهد.
مادر مصطفی گوشه خیابان افتاده و فقط ناله #یاالله جانسوزش بلند بود و به هر زبانی التماس‌شان می‌کرد دست سر از ما بردارند.
💠 یکی‌شان به صورتم خیره مانده بود و نمی‌دانستم در این رنگ پریده و چشمان وحشتزده چه می‌بیند که دیگری را صدا زد.
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_هشت
عکسی را روی موبایل نشانش داد و انگار شک کرده بود که سرم فریاد کشید
:«اهل کجایی؟»
لب و دندانم از ترس به هم می‌خورد و سیدحسن فهمیده بود چه خبر شده که از همان روی خاک صدای ضعیفش را بلند کرد
:«خاله و دختر خاله‌ام هستن. لاله، نمی‌تونه حرف بزنه!»
💠 چشمانم تا صورتش دوید و او همچنان می‌گفت
:«داشتم می‌بردم‌شون دکتر، خاله‌ام مریضه.»
و نمی‌دانم چه عکسی در موبایلش می‌دید که دوباره مثل سگ بو کشید :
«#ایرانی هستی؟»
یکی با اسلحه بالای سر سیدحسن مراقبش بود و دو نفر،
تن و بدن لرزانم را به صلّابه کشیده بودند...
و من حقیقتاً از ترس لال شده بودم که با ضربان نفس‌هایم به گریه افتادم.
💠 مادر مصطفی خودش را روی زمین به سمت پای‌شان کشید و مادرانه التماس کرد
:«دخترم لاله! اگه بترسه، تشنج می‌کنه! بهش رحم کنید!»
و رحم از #روح پلیدشان فرار کرده بود که به سرعت برگشت
و با همان ضرب به سرش لگدی کوبید که از پشت به زمین خورد.
به‌نظرم استخوان سینه سیدحسن شکسته بود که به سختی نفس می‌کشید و با همان نفس شکسته برایم سنگ تمام گذاشت
:«بذارید خاله و دخترخاله‌ام برن خونه، من می‌مونم!»
که #اسلحه را روی پیشانی‌اش فشار داد و وحشیانه نعره زد
:«این دختر ایرانیه؟»...
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_نه
💠 آینه چشمان سیدحسن را حریری از اشک پوشانده و دیگر برای نجاتم التماس می‌کرد
:«ما اهل #داریا هستیم!»
و باز هم حرفش را باور نکردند که به رویم خنجر کشید.
تپش‌های قلب ابوالفضل و مصطفی را در سینه‌ام حس می‌کردم...
و این #خنجر قرار بود قاتل من باشد که قلبم از تپش افتاد
و جریان خون در رگ‌هایم بند آمد.
💠 مادر مصطفی کمرش به زمین چسبیده و می‌شنیدم با آخرین نفسش زیر لب ذکری می‌خواند،
سیدحسن سینه‌اش را به زمین فشار می‌داد بلکه قدری بدنش را تکان دهد
و از شدت درد دوباره در زمین فرو می‌رفت.
قاتلم قدمی به سمتم آمد، خنجرش را روبروی دهانم گرفت و عربده کشید
:«زبونت رو در بیار ببینم لالی یا نه؟»
💠 تمام استخوان‌های تنم می‌لرزید،
بدنم به کلی سُست شده بود و خنجرش به نزدیکی لب‌هایم رسیده بود که ...
زیر پایم خالی شد و با پهلو زمین خوردم.
دیگر حسی به بدنم نمانده بود،
انگار سختی جان کندن را تجربه می‌کردم...
و می‌شنیدم سیدحسن برای نجاتم #مردانه گریه می‌کند..
:«کاریش نداشته باشید، اون لاله! ترسیده!»
و هنوز التماسش به آخر نرسیده،
به سمتش حمله کرد.
💠 پاهای نحسش را دو طرف شانه سیدحسن کوبید...
و خنجری که برای من کشیده بود، ..
از پشتِ سر،
روی گردنش فشار داد ..
و تنها چند لحظه کشید تا سرش را از تنش جدا کرد و بی‌آنکه ناله‌ای بزند،
#مظلومانه جان داد.
#ادامه_دارد...
.
✍🏻 رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_ده
دیگر صدای مادر مصطفی هم نمی‌آمد و به گمانم او هم از وحشت آنچه دیده بود، از هوش رفته بود.
#خون پاک سیدحسن کنار پیکرش می‌رفت،
سرش در چنگ آن حرامی مانده و همچنان رو به من نعره می‌زد
:«حرف می‌زنی یا سر تو هم ببرم؟»
💠 دیگر سیدحسن نبود تا خودش را فدای من کند و من روی زمین در آغوش #مرگ خوابیده بودم که آن یکی کنارش آمد و نهیب زد
:«جمع کن بریم، الان ارتش می‌رسه!»
سپس با تحقیر سراپای لرزانم را برانداز کرد و طعنه زد
:«این اگه زبون داشت تا حالا صد بار به حرف اومده بود!»
با همان دست خونی و خنجر به دست، دوباره موبایل را به سمتش گرفت و فریاد کشید
:«خود #کافرشه!»
و او می‌خواست زودتر از این خیابان بروند که با صدایی عصبی پاسخ داد
:«این عکس خیلی تاره، از کجا مطمئنی خودشه؟»
💠 و دیگری هم موافق رفتن بود که موبایل را از دست او کشید و همانطور که به سمت ماشین‌شان می‌رفت،
صدا بلند کرد :«ابوجعده خودش کدوم گوری قایم شده که ما براش #جاسوس بگیریم!
بیاید بریم تا نرسیدن!»
و به #خدا حس کردم اعجاز کسی آن‌ها را از کشتن من منصرف کرد که یک گام مانده به مرگ،
رهایم کردند و رفتند.
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_یازده
ماشین‌شان از دیدم ناپدید شد و ..
تازه دیدم سر سیدحسن را هم با خود برده‌اند که قلبم پاره شد و از اعماق جانم ضجه زدم.
💠 کاسه چشمانم از گریه پُر شده و به سختی می‌دیدم مادر مصطفی دوباره خودش را روی زمین به سمتم می‌کشد.
هنوز نفسی برایش مانده و می‌خواست دست من را بگیرد که
پیکر بی‌جانم را از زمین کندم و خودم را بالای سرش رساندم.
سرش را در آغوشم گرفتم و تازه دیدم تمام شال سبزش از گریه خیس شده و هنوز بدنش می‌لرزید.
یک چشمش به پیکر بی‌سر سیدحسن مانده و
یک چشمش به امانتی که به بهای سالم ماندنش سیدحسن #قربانی شد
که دستانم را می‌بوسید و زیر لب برایم نوحه می‌خواند.
💠 هنوز قلبم از تپش نیفتاده و نه تنها قلبم که تمام رگ‌های بدنم از وحشت می‌لرزید.
مصیبت #مظلومیت سیدحسن آتشم زده و از نفسم به جای ناله خاکستر بلند می‌شد
که صدای توقف اتومبیلی تنم را لرزاند.
اگر دوباره به سراغم آمده بودند
دیگر زنده رهایم نمی‌کردند که دست مادر مصطفی را کشیدم و با گریه التماسش کردم
:«بلند شید، باید بریم!»
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_دوازده
اگر دوباره به سراغم آمده بودند...
دیگر زنده رهایم نمی‌کردند که دست مادر مصطفی را کشیدم و با گریه التماسش کردم
:«بلند شید، باید بریم!»
که قامتی مقابل پای‌مان زانو زد.
💠 مصطفی بود با صورتی که دیگر رنگی برایش نمانده و چشمانی که از وحشت رنگ خون شده بود.
صورتش رو به ما و چشمانش به تن غرق #خون سیدحسن مانده بود و
برای نخستین بار اشکش را دیدم.
مادرش مثل اینکه جانی دوباره گرفته باشد،
رو به پسرش ضجه می‌زد و من باور نمی‌کردم دوباره چشمان روشنش را ببینم
که تیغ گریه گلویم را برید و از چشمانم به جای اشک،
خون پاشید.
💠 نگاهش بین صورت رنگ پریده من و مادرش سرگردان شده و ندیده تصور می‌کرد چه دیده‌ایم که تمام وجودش در هم شکست.
صدای تیراندازی شنیده می‌شد و هرلحظه ممکن بود #تروریست دیگری برسد که با همان حال شکسته سوارمان کرد،
نمی‌دانم پیکر سیدحسن را چطور به تنهایی در صندوق ماشین قرار داد و می‌دیدم روح از تنش رفته که جگرم برای اینهمه تنهایی‌اش آتش گرفت...
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_سیزده
💠 عقب ماشین من و مادرش در آغوش هم از حال رفته .
و او تا #حرم بی‌صدا گریه می‌کرد.
مقابل حرم که رسیدیم دیدم زنان و کودکان آواره #داریا در صحن حرم پناه گرفته
و حداقل اینجا خبری از #تروریست‌ها نبود که نفسم برگشت.
دو زن کمی جلوتر ایستاده و به ماشین نگاه می‌کردند،
نمی‌دانستم مادر و خواهر سیدحسن به انتظار آمدنش ایستاده‌اند،
ولی مصطفی می‌دانست و خبری جز پیکر بی‌سر پسرشان نداشت که ...
سرش را روی فرمان تکیه داد و صدایش به هق‌هق گریه بلند شد.
💠 شانه‌هایش می‌لرزید و می‌دانستم رفیقش #فدای من شده که از شدت شرم دوباره به گریه افتادم.
مادرش به سر و صورتم دست می‌کشید و عارفانه دلداری‌ام می‌داد :
«اون حاضر شد فدا شه تا #ناموسش دست دشمن نیفته، آروم باش دخترم!»
از شدت گریه نفس مصطفی به شماره افتاده بود و کار ناتمامی داشت که ...
با همین نفس‌های خیس نجوا کرد :
«شما پیاده شید برید تو #صحن، من میام!»
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_چهارده
💠 می‌دانستم می‌خواهد سیدحسن را به خانواده‌‌اش تحویل دهد که چلچراغ اشکم شکست و ناله‌ام میان گریه گم شد
:«ببخشید منو...»
و همین اندازه نفسم یاری کرد و خواستم پیاده شوم که...
دلواپس حالم صدا زد
:«میتونید پیاده شید؟»
صورتم را نمی‌دیدم اما از سفیدی دستانم می‌فهمیدم صورتم مثل مرده شده و دیگر #خجالت می‌کشیدم کسی نگرانم باشد...
که بی‌هیچ حرفی در ماشین را باز کردم و پیاده شدم.
💠 خانواده‌های زیادی گوشه و کنار صحن نشسته
و من تنها از تصور حال مادر و خواهر سیدحسن می‌سوخت
م که گنبد و گلدسته‌های بلند حرم #حضرت_سکینه (علیهاالسلام) در گریه چشمانم پیدا بود
و در دلم خون می‌خوردم.
کمر مادرش را به دیوار سیمانی صحن تکیه دادم
و خودم مثل جنازه روی زمین افتادم تا مصطفی برگشت
. چشمانش از شدت گریه مثل دو لاله پر از #خون شده بود و دلش دریای درد بود
که کنارمان روی سر زانو نشست و با پریشانی از مادرش پرسید
:«مامان جاییت درد می‌کنه؟»
💠 و همه دل‌نگرانی این مادر، #امانت ابوالفضل بود که سرش را به نشانه منفی تکان داد و به من اشاره کرد
:«این دختر رنگ به روش نمونده، براش یه آبی چیزی بیار از حال نره!»
چشمانم از شرم اینهمه محبت بی‌منت به زیر افتاد و مصطفی فرصت تعارف نداد
که دوباره از جا پرید و پس از چند لحظه با بطری آب برگشت.
در شیشه را برایم باز کرد و حس کردم از سرانگشتانش #محبت می‌چکد که ...
بی‌اراده پیشش درددل کردم :
«من باعث شدم...»
💠 طعم تلخ اشک‌هایم را با نگاهش می‌چشید و دل او برای من بیشتر لرزیده بود
که میان کلامم عطر عشقش پاشید...
:«سیده سکینه شما رو به من برگردوند!»
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_پانزده
💠 طعم تلخ اشک‌هایم را با نگاهش می‌چشید و دل او برای من بیشتر لرزیده بود
که میان کلامم عطر عشقش پاشید
:«سیده سکینه شما رو به من برگردوند!»
نفهمیدم چه می‌گوید،
نیم‌رخش به طرف حرم بود و حس می‌کردم تمام دلش به سمت حرم می‌تپد
که رو به من و به هوای #حضرت_سکینه (علیهاالسلام) عاشقانه زمزمه کرد :
«یک ساله با بچه‌ها از #حرم دفاع می‌کنیم،
تو این یکسال هیچی ازشون نخواستم...»
💠 از شدت تپش قلب
، قفسه سینه‌اش می‌لرزید و صدایش از سدّ بغض رد می‌شد
:«وقتی سیدحسن گوشی رو قطع کرد، فهمیدم گیر افتادین.
دستم به هیچ جا نمی‌رسید،
نمی‌دونستم کجایید.
برگشتم رو به حرم گفتم
سیده! من این یکسال هیچی ازتون نخواستم،
ولی الان می‌خوام.
این دختر دست من امانته،
منِ #سُنی ضمانت این دختر #شیعه رو کردم!
آبروم رو جلو شیعه‌هاتون بخر!»
و دیگر نشد ادامه دهد که مقابل چشمانم به گریه افتاد.
خجالت می‌کشید اشک‌هایش را ببینم که کامل به سمت #حرم چرخید
و همچنان با اشک‌هایش با حضرت درددل می‌کرد.
شاید حالا از مصیبت سیدحسن می‌گفت که دوباره ناله‌اش در گلو شکست
و باران اشک از آسمان چشمانش می‌بارید.
💠 نگاهم از اشک مصطفی تا گنبد حرم پر کشید
و تازه می‌فهمیدم اعجازی که خنجرشان را از تن و بدن لرزانم دور کرد،
🕊کرامت #حضرت_سکینه (علیهاالسلام) بوده است،
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_شانزده
💠 نگاهم از اشک مصطفی تا گنبد حرم پر کشید و تازه می‌فهمیدم اعجازی که خنجرشان را از تن و بدن لرزانم دور کرد،
کرامت #حضرت_سکینه (علیهاالسلام) بوده است،
اما نام ابوجعده را از زبان‌شان شنیده و دیگر می‌دانستم عکس مرا هم دارند....
که آهسته شروع کردم
:«اونا از رو یه عکس منو شناختن!»
و همین یک جمله کافی بود تا تنش را بلرزاند..
که به سمتم چرخید و سراسیمه پرسید :
«چه عکسی؟»
وحشت آن لحظات دوباره روی سرم خراب شد
و نمی‌دانستم این عکس همان #راز بین مصطفی و ابوالفضل است
که به سرعت از جا بلند شد،
موبایلش را از جیبش در آورد و از من فاصله گرفت تا صدایش را نشنوم،
اما انگار با ابوالفضل تماس گرفته بود که بلافاصله به من زنگ زد.
💠 به گلویم التماس می‌کردم تحمل کند تا بوی خون دل زخمی‌ام در گوشش نپیچد
و او برایم جان به لب شده بود که اکثر محله‌های شهر به دست #تکفیری‌ها افتاده بود،
راه ورود و خروج #داریا بسته شده و خبر مصطفی کار دلش را ساخته بود...
#ادامه_دارد...
.