✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
قسمت #نود
💠 از سردی لحنش دلم یخ زد، دنبال بهانه‌ای ذهنم به هر طرف می‌دوید و کودکانه پرسیدم
:«به مادرش خبر دادی؟ کی می‌خواد اونو برگردونه خونه‌شون #داریا؟
کسی جز ما خبر نداره!»
مات چشمانم مانده و می‌دید اینبار واقعاً #عاشق شده‌ام و پای جانم درمیان بود که بی‌ملاحظه تکلیفم را مشخص کرد :
«من اینجا مراقبش هستم، پول بلیط دیشبم باهاش حساب می‌کنم،
برا تو هم به بچه‌ها گفتم بلیط گرفتن با پرواز امروز بعد از ظهر میری #تهران ان‌شاءالله!»
💠 دیگر حرفی برای گفتن نمانده و او مصمم بود خواهرش را از سوریه خارج کند که حتی فرصت نداد...
مصطفی را ببینم و از همان بیمارستان مرا به فرودگاه برد.
ساعت سالن فرودگاه #دمشق روی چشمم رژه می‌رفت،
هر ثانیه یک صحنه از صورت مصطفی را می‌دیدم و یک گوشه دلم از دوری‌اش آتش می‌گرفت.
تهران با جای خالی پدر و مادرم تحمل کردنی نبود، دلم می‌خواست همینجا پیش برادرم بمانم و هر چه می‌گفتم راضی نمی‌شد که
...
زنگ موبایلش فرشته نجاتم شد...
#ادامه_دارد....
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_نود_یک
💠 به نیمرخ صورتش نگاه می‌کردم که هر لحظه سرخ‌تر می‌شد....
و دیگر کم آورده بود که با دست دیگر پیشانی‌اش را گرفت و به‌شدت فشار داد.
از اینهمه آشفتگی‌اش #نگران شدم،
نمی‌فهمیدم از آن طرف خط چه می‌شنود که صدایش در سینه ماند و فقط یک کلمه پاسخ داد :«باشه!»
و ارتباط را قطع کرد.
💠 منتظر حرفی نگاهش می‌کردم و نمی‌دانستم نخ این خبر هم به کلاف دیوانگی سعد می‌رسد که از روی صندلی بلند شد،
نگاهش به تابلوی اعلان پرواز ماند و انگار این پرواز هم از دستش رفته بود که نفرینش را حواله جسد سعد کرد.
زیر لب گفت و خیال کرد من نشنیده‌ام،
اما به‌خوبی شنیده و دوباره ترسیده بودم که از جا پریدم و...
زیرگوشش پرسیدم :«چی شده ابوالفضل؟»
💠 فقط نگاهم می‌کرد، مردمک چشمانش به لرزه افتاده و
نمی‌خواست دل من را بلرزاند
که حرفش را خورد و برایم #دلبری کرد :
«مگه نمی‌خواستی بمونی؟ این بلیطت هم سوخت!»
باورم نمی‌شد طلسم ماندنم شکسته باشد که ناباورانه لبخندی زدم ...
و او می‌دانست پشت این ماندن چه خطری پنهان شده که پیشانی بلندش خط افتاد و صدایش گرفت
:«برمی‌گردیم بیمارستان،
این پسره رو می‌رسونیم #داریا.»
#ادامه_دارد
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_نود_پنج
💠 و خواستم دوباره اصرار کنم که هر دو دستم را گرفت و حرف آخرش را زد :«چیزی نپرس عزیزم، به وقتش همه چی رو برات میگم.» و دیگر اجازه نداد حرفی بزنم، لباس مصطفی را تنش کرد و از بیمارستان خارج شدیم.
تا رسیدن به #داریا سه بار اتومبیلش را با همکارانش عوض کرد، کل غوطه غربی #دمشق را دور زد و مسیر ۲۰ دقیقه‌ای دمشق تا داریا را یک ساعت طول داد تا مطمئن شود کسی دنبال‌مان نیاید و در حیاط خانه اجازه داد از ماشین پیاده شوم.
💠 حال مادرش از دیدن وضعیت مصطفی به هم خورد و ساعتی کشید تا به کمک خوش‌زبانی‌های ابوالفضل که به لهجه خودشان صحبت می‌کرد، آرامَش کنیم.
صورت مصطفی به سفیدی ماه می‌زد، از شدت ضعف و درد، پیشانی‌اش خیس عرق شده بود و نمی‌توانست سر پا بایستد که تکیه به دیوار چشمانش را بست.
💠 کنار اتاقش برایش بستری آماده کردیم، داروهایش را ابوالفضل از داروخانه بیمارستان خریده و هنوز کاری مانده بود و نمی‌خواست من دخالت کنم که رو به مادرش خبر داد :«من خودم برای تعویض پانسمانش میام مادر!» و بلافاصله آماده رفتن شد.
همراهش از اتاق خارج شدم، پشت در حیاط دوباره دستم را گرفت که انگار دلش نمی‌آمد دیگر رهایم کند. با نگاه #نگرانش صورتم را در آغوش چشمانش کشید و با بی‌قراری تمنا کرد :«زینب جان! خیلی مواظب خودت باش، من مرتب میام بهت سر می‌زنم!»
💠 دلم می‌خواست دلیل اینهمه دلهره را برایم بگوید و او نه فقط نگران جانم که دلواپس احساسم بود و بی‌پرده حساب دلم را تسویه کرد :«خیلی اینجا نمی‌مونی، ان‌شاءالله این دوره مأموریتم که تموم شد با خودم می‌برمت #تهران!» و ظاهراً همین توصیه را با لحنی جدی‌تر به مصطفی هم کرده بود که روی #نجابتش پرده‌ای از سردی کشید و دیگر نگاهم نکرد.
#ادامه_دارد
کانال مدافعان حرم
♡j๑ïท🌱↷
https://eitaa.com/modafeaneharam8
═✧❁🌷یازینب🌷❁✧
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_نود_نه
باورمان نمی‌شد به این سرعت به #داریا رسیده باشند ..
و مادرش می‌دانست این خانه با تمام خانه‌های شهر تفاوت دارد که در و پنجره‌ها را از داخل قفل کرد.
💠 در این خانه دختری شیعه پنهان شده و امانت پسرش بودم که مرتب دور سرم #آیت_الکرسی می‌خواند و یک نفس نجوا می‌کرد
:«فَاللَّهُ خَيْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِين.»
و من هنوز نمی‌دانستم از ترس چه تهدیدی ابوالفضل حاضر نشد تنها راهی ایرانم کند که دوباره در این خانه
پنهانم کرد.
حالا نه ابوالفضل بود و نه مصطفی که از ترس اسارت به دست تروریست‌های #ارتش_آزاد جانم به لبم رسیده
و با اشکم به دامن همه ائمه (علیهم‌السلام) چنگ می‌زدم تا معجزه‌ای شود...
که درِ خانه به رویمان گشوده شد.
💠 مصطفی برگشته بود،
با صورتی که دیگر آرامشی برایش نمانده و چشمانی که از غصه به خون نشسته بود.
خیره به من و مادرش از دری که به روی خودمان قفل کرده بودیم،
حس کرد تا چه اندازه #وحشت کردیم که نگاهش در هم شکست و من نفهمیدم خبری ندارد که با پرسش بی‌پاسخم آتشش زدم
:«پیداش کردید؟»
همچنان صدای تیراندازی شنیده می‌شد
و او جوابی برای اینهمه چشم انتظاری‌ام نداشت که با شرمندگی همین تیرها را بهانه کرد :
«خروجی شهر درگیری شده بود، برا همین برگشتم.»
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_دو
در همین وحشت بی‌خبری، روز اول #ماه_رمضان رسید و ساعتی به افطار مانده بود که کسی به در خانه زد. مصطفی کلید همراهش بود و مادرش هرلحظه منتظر آمدنش که خیالبافی کرد :«شاید کلیدش رو جا گذاشته!»
💠 رمقی به زانوان بیمارش نمانده و دلش نیامد من را پشت در بفرستد که خودش تا حیاط لنگید و صدا رساند :«کیه؟» که طنین لحن گرم ابوالفضل تنم را لرزاند :«مزاحم همیشگی! در رو باز کنید مادر!»
تا او برسد قفل در را باز کند، پابرهنه تا حیاط دویدم و در همان پاشنه در، برادرم را مثل جانم در آغوش کشیدم. وحشت اینهمه تنهایی را بین دستانش گریه می‌کردم و دلواپس #حرم بودم که بی‌صبرانه پرسیدم :«حرم سالمه؟»
💠 تروریست‌های #تکفیری را به چشم خودش در زینبیه دیده و هول جسارت به حرم به دلش مانده بود که #غیرتش قد علم کرد :«مگه ما مرده بودیم که دستشون به حرم برسه؟»
لباسش هنوز خاکی و از چشمان زیبایش خستگی می‌بارید و با همین نگاه خسته دنبال مصطفی می‌گشت که فرق سرم را بوسید و زیر گوشم شیطنت کرد :«مگه من تو رو دست این پسره نسپرده بودم؟ کجا گذاشته رفته؟»
💠 مادر مصطفی همچنان قربان قد و بالای ابوالفضل می‌رفت که سالم برگشته و ابوالفضل پشت این شوخی، حقیقتاً نگران مصطفی شده بود و می‌دانست ردّش را کجا بزند که زیر لب پرسید :«رفته #زینبیه؟»
پرده اشک شوقی که چشمم را پوشانده بود با سرانگشتم کنار کشیدم و شیدایی این جوان #سُنی را به چشم دیده بودم که شهادت دادم :«می‌خواست بره، ولی وقتی دید #داریا درگیری شده، همینجا موند تا مراقب من باشه!»
💠 بی‌صدا خندید و انگار نه انگار از یک هفته #جنگ شهری برگشته که دوباره سر به سرم گذاشت :«خوبه بهش سفارش کرده بودم، وگرنه الان تا حلب رفته بود!»
مادر مصطفی مدام تعارف می‌کرد ابوالفضل داخل شود و عذر غیبت پسرش را با مهربانی خواست :«رفته حرم سیده سکینه!» و دیگر در برابر او نمی‌توانست شیطنت کند که با لهجه شیرین #عربی پاسخ داد :«خدا حفظش کنه، شما #اهل_سنت که تو داریا هستید، ما خیالمون از حرم #حضرت_سکینه (علیهاالسلام) راحته!»
💠 با متانت داخل خانه شد و نمی‌فهمیدم با وجود شهادت #سردار_سلیمانی و آشوبی که به جان دمشق افتاده، چطور می‌تواند اینهمه آرام باشد و جرأت نمی‌کردم حرفی بزنم مبادا حالش را به هم بریزم. مادر مصطفی تماس گرفت تا پسرش برگردد و به چند دقیقه نرسید که مصطفی برگشت.
از دیدن ابوالفضل چشمان روشنش مثل ستاره می‌درخشید و او هم نگران حرم بود که سراغ زینبیه را گرفت و ابوالفضل از تمام تلخی این چند روز، تنها چند جمله گفت :«درگیری‌ها خونه به خونه بود، سختی کارم همین بود که هنوز مردم تو خونه‌ها بودن، ولی الان #زینبیه پاکسازی شده. دمشق هم ارتش تقریباً کنترل کرده، فقط رو بعضی ساختمون‌ها هنوز تک تیراندازشون هستن.»
💠 و سوالی که من روی پرسیدنش را نداشتم مصطفی بی‌مقدمه پرسید :«راسته تو انفجار دمشق #حاج_قاسم شهید شده؟» که گلوی ابوالفضل از #غیرت گرفت و خنده‌ای عصبی لب‌هایش را گشود :«غلط زیادی کردن!»
و در همین مدت #سردار_سلیمانی را دیده بود که به #عشق سربازی‌اش سینه سپر کرد :«نفس این تکفیری‌ها رو #حاج_قاسم گرفته، تو جلسه با ژنرال‌های سوری یجوری صحبت کرد که روحیه ارتش زیر و رو شد و #دمشق بازی باخته رو بُرد! الان آموزش کل نیروهای امنیتی سوریه با ایران و #سردار_همدانیِ و به خواست خدا ریشه‌شون رو خشک می‌کنیم!»...
#ادامه_دارد...
.
✍🏻 رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_چهار
و با همین چند کلمه کاری کرد که سر مصطفی بالا آمد و دل خودش دریای درد بود که لحنش گرفت
:«ظاهراً ارتش تو داریا هم چندتاشون رو گرفته.»
و دیگر #داریا هم امن نبود که رو به مصطفی بی‌ملاحظه حکم کرد
:«باید از اینجا برید!»
💠 نگاه ما به دهانش مانده و او می‌دانست چه آتشی زیر خاکستر داریا مخفی شده که محکم ادامه داد
:«ان‌شاءالله تا چند روز دیگه وضعیت #زینبیه تثبیت میشه،
براتون یه جایی می‌گیرم که بیاید اونجا.»
به‌قدری صریح صحبت کرد که مصطفی زبانش بند آمد و ابوالفضل آخرِ این قصه را دیده بود که با لحنی نرم‌تر توضیح داد
:«می‌دونم کار و زندگی‌تون اینجاس، ولی دیگه صلاح نیس تو داریا بمونید!»
💠 بوی افطاری در خانه پیچیده و ابوالفضل عجله داشت به #زینبیه برگردد که بلافاصله از جا بلند شد.
شاید هم حس می‌کرد حال همه را بهم ریخته که دیگر منتظر پاسخ کسی نشد،
با خداحافظی ساده‌ای از اتاق بیرون رفت و من هنوز تشنه چشمانش بودم که دنبالش دویدم.
روی ایوان تا کفشش را می‌پوشید، با بی‌قراری پرسیدم
:«چرا باید بریم؟»
قامتش راست شد، با نگاهش روی صورتم گشت و اینبار شیطنتی در کار نبود که رک و راست پاسخ داد
:«زینب جان! شرایط اونجوری که من فکر می‌کردم نشد.
مجبور شدم تو این خونه تنهات بذارم، ولی حالا...»
که صدای مصطفی خلوت‌مان را به هم زد
:«شما اگه می‌خواید خواهرتون رو ببرید، ما مزاحمتون نمیشیم.»
💠 به سمت مصطفی چرخیدم، چشمانش سرد و ساکت به چهره ابوالفضل مانده و از سرخی صورتش حرارت #احساسش پیدا بود.
ابوالفضل قدمی را که به سمت پله‌های ایوان رفته بود به طرف او برگشت و با دلخوری پرسید
:«یعنی دیگه نمی‌خوای کمکم کنی؟»
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_پنج
مصطفی لحظه‌ای نگاهش به سمت چشمان منتظرم کشیده شد و در همان یک لحظه دیدم ترس رفتنم دلش را زیر و رو
کرده که صدایش پیش برادرم شکست
:«وقتی خواهرتون رو ببرید #زینبیه پیش خودتون،
دیگه به من نیازی ندارید!»
💠 انگار دست ابوالفضل را رد می‌کرد تا پای دل مرا پیش بکشد بلکه حرفی از آمدنش بزنم و ابوالفضل دستش را خوانده بود که رو به من دستور داد
:«زینب جان یه لحظه برو تو اتاق!»
لحنش به حدی محکم بود که خماری خیالم از چشمان مصطفی پرید و من ساکت به اتاق برگشتم.
مادر مصطفی هنوز در حیرت حرف ابوالفضل مانده و هیچ حسی حریف مهربانی‌اش نمی‌شد که رو به من خواهش کرد :
«دخترم به برادرت بگو #افطار بمونه!»
و من مات رفتار ابوالفضل دور خودم می‌چرخیدم که مصطفی وارد شد.
💠 انگار در تمام این اتاق فقط چشمان مرا می‌دید که تنها نگاهم می‌کرد و با همین نگاه،
چشمانم از نفس افتاد و او یک جمله از دهان دلش پرید
:«من پا پس نکشیدم، تا هر جا لازم باشه باهاتون میام!»
کلماتش مبهم بود و خودش می‌دانست آتش #عشقم چطور به دامن دلش افتاده که شبنم #شرم روی پیشانی‌اش نم زد و پاسخ تعجب مادرش را با همان صدای گرفته داد
:«ان‌شاءالله هر وقت برادرشون گفتن میریم زینبیه.»
💠 و پیش از آنکه زینبیه به آرامش برسد،
#فتنه سوریه طوری به هم پیچید که انبار باروت داریا یک شبه منفجر شد.
#ارتش_آزاد هنوز وارد شهر نشده و #تکفیری‌هایی که از قبل در #داریا لانه کرده بودند،
با اسلحه به جان مردم افتادند...
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_شش
💠 مصطفی در حرم #حضرت_سکینه (علیهاالسلام) بود و صدای تیراندازی از تمام شهر شنیده می‌شد.
ابوالفضل مرتب تماس می‌گرفت هر چه سریعتر از #داریا خارج شویم،
اما خیابان‌های داریا همه میدان جنگ شده و مردم به #حرم حضرت سکینه (علیهاالسلام) پناه می‌بردند.
💠 مسیر خانه تا حرم طولانی بود و مصطفی می‌ترسید تا برسد دیر شده باشد که سیدحسن را دنبال ما فرستاد.
صورت خندان و مهربان این جوان #شیعه،
از وحشت هجوم #تکفیری‌ها به شهر، دیگر نمی‌خندید و التماس‌مان می‌کرد زودتر آماده حرکت شویم.
خیابان‌های داریا را به سرعت می‌پیمود و هر لحظه باید به مصطفی حساب پس می‌داد...
چقدر تا حرم مانده و تماس آخر را نیمه رها کرد که در پیچ خیابان،
سه نفر مسلّح راه‌مان را بستند.
💠 تمام تنم از ترس سِر شده بود،
مادر مصطفی دستم را محکم گرفته و به خدا التماس می‌کرد این #امانت را حفظ کند.
سیدحسن به سرعت دنده عقب گرفت و آن‌ها نمی‌خواستند این طعمه به همین راحتی از دست‌شان برود که هر چهار چرخ را به #گلوله بستند.
ماشین به ضرب کف آسفالت خیابان خورد و قلب من از جا کنده شد که دیگر پای فرارمان بسته شده بود.
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_نه
💠 آینه چشمان سیدحسن را حریری از اشک پوشانده و دیگر برای نجاتم التماس می‌کرد
:«ما اهل #داریا هستیم!»
و باز هم حرفش را باور نکردند که به رویم خنجر کشید.
تپش‌های قلب ابوالفضل و مصطفی را در سینه‌ام حس می‌کردم...
و این #خنجر قرار بود قاتل من باشد که قلبم از تپش افتاد
و جریان خون در رگ‌هایم بند آمد.
💠 مادر مصطفی کمرش به زمین چسبیده و می‌شنیدم با آخرین نفسش زیر لب ذکری می‌خواند،
سیدحسن سینه‌اش را به زمین فشار می‌داد بلکه قدری بدنش را تکان دهد
و از شدت درد دوباره در زمین فرو می‌رفت.
قاتلم قدمی به سمتم آمد، خنجرش را روبروی دهانم گرفت و عربده کشید
:«زبونت رو در بیار ببینم لالی یا نه؟»
💠 تمام استخوان‌های تنم می‌لرزید،
بدنم به کلی سُست شده بود و خنجرش به نزدیکی لب‌هایم رسیده بود که ...
زیر پایم خالی شد و با پهلو زمین خوردم.
دیگر حسی به بدنم نمانده بود،
انگار سختی جان کندن را تجربه می‌کردم...
و می‌شنیدم سیدحسن برای نجاتم #مردانه گریه می‌کند..
:«کاریش نداشته باشید، اون لاله! ترسیده!»
و هنوز التماسش به آخر نرسیده،
به سمتش حمله کرد.
💠 پاهای نحسش را دو طرف شانه سیدحسن کوبید...
و خنجری که برای من کشیده بود، ..
از پشتِ سر،
روی گردنش فشار داد ..
و تنها چند لحظه کشید تا سرش را از تنش جدا کرد و بی‌آنکه ناله‌ای بزند،
#مظلومانه جان داد.
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_سیزده
💠 عقب ماشین من و مادرش در آغوش هم از حال رفته .
و او تا #حرم بی‌صدا گریه می‌کرد.
مقابل حرم که رسیدیم دیدم زنان و کودکان آواره #داریا در صحن حرم پناه گرفته
و حداقل اینجا خبری از #تروریست‌ها نبود که نفسم برگشت.
دو زن کمی جلوتر ایستاده و به ماشین نگاه می‌کردند،
نمی‌دانستم مادر و خواهر سیدحسن به انتظار آمدنش ایستاده‌اند،
ولی مصطفی می‌دانست و خبری جز پیکر بی‌سر پسرشان نداشت که ...
سرش را روی فرمان تکیه داد و صدایش به هق‌هق گریه بلند شد.
💠 شانه‌هایش می‌لرزید و می‌دانستم رفیقش #فدای من شده که از شدت شرم دوباره به گریه افتادم.
مادرش به سر و صورتم دست می‌کشید و عارفانه دلداری‌ام می‌داد :
«اون حاضر شد فدا شه تا #ناموسش دست دشمن نیفته، آروم باش دخترم!»
از شدت گریه نفس مصطفی به شماره افتاده بود و کار ناتمامی داشت که ...
با همین نفس‌های خیس نجوا کرد :
«شما پیاده شید برید تو #صحن، من میام!»
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_شانزده
💠 نگاهم از اشک مصطفی تا گنبد حرم پر کشید و تازه می‌فهمیدم اعجازی که خنجرشان را از تن و بدن لرزانم دور کرد،
کرامت #حضرت_سکینه (علیهاالسلام) بوده است،
اما نام ابوجعده را از زبان‌شان شنیده و دیگر می‌دانستم عکس مرا هم دارند....
که آهسته شروع کردم
:«اونا از رو یه عکس منو شناختن!»
و همین یک جمله کافی بود تا تنش را بلرزاند..
که به سمتم چرخید و سراسیمه پرسید :
«چه عکسی؟»
وحشت آن لحظات دوباره روی سرم خراب شد
و نمی‌دانستم این عکس همان #راز بین مصطفی و ابوالفضل است
که به سرعت از جا بلند شد،
موبایلش را از جیبش در آورد و از من فاصله گرفت تا صدایش را نشنوم،
اما انگار با ابوالفضل تماس گرفته بود که بلافاصله به من زنگ زد.
💠 به گلویم التماس می‌کردم تحمل کند تا بوی خون دل زخمی‌ام در گوشش نپیچد
و او برایم جان به لب شده بود که اکثر محله‌های شهر به دست #تکفیری‌ها افتاده بود،
راه ورود و خروج #داریا بسته شده و خبر مصطفی کار دلش را ساخته بود...
#ادامه_دارد...
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_هفده
💠 مصطفی چندقدم دورتر ایستاده و زیرچشمی تمام حواسش به تماس من و ابوالفضل بود
و همان اضطرابی که از لرزش صدای ابوالفضل می‌شنیدم
در چشمان #نگران او می‌دیدم.
هنوز نمی‌دانستم چه عکسی در موبایل آن #تکفیری بوده
و آن‌ها به‌خوبی می‌دانستند
که ابوالفضل التماسم می‌کرد
:«زینب! توروخدا دیگه نذار کسی تو رو ببینه تا بیاید زینبیه پیش خودم!
من نذاشتم بری #تهران،
مجبور شدم ۶ ماه تو داریا قایمت کنم،
ولی دیگه الان کاری از دستم برنمیاد!
امشب رو تحمل کن،
ارتش داره میاد سمت #داریا.»
💠 و همین یک شب داشت جان ابوالفضل و مصطفی را می‌گرفت
که ابوالفضل مرتب تماس می‌گرفت و مصطفی تا صبح نخوابید
و فقط دورم می‌چرخید.
مادرش همین گوشه #صحن،
روی زمین دراز کشیده و از درد و ترس خوابش نمی‌برد.
رگبار گلوله همچنان شنیده می‌شد و فقط دعا می‌کردیم این صدا از این نزدیک‌تر نشود..
که اگر می‌شد صحن این #حرم قتلگاه خانواده‌هایی می‌شد که وحشتزده خود را از خانه تا حرم کشانده
و پناهنده #حضرت_سکینه (علیهاالسلام) شده بودند.
💠 آب و غذای زیادی در کار نبود و از نیمه‌های شب،
زمزمه کم آبی در #حرم بلند شد.
نزدیک سحر صدای تیراندازی کمتر شده بود
، تکیه به دیوار حرم،
تمام بدنم درد می‌کرد و دلم می‌خواست خوابم ببرد بلکه وحشت این شب طولانی تمام شود.
چشمم به پرچم سبز حرم در روشنای لامپ مهتابی روی گنبد مانده
و انگار حضرت برایم لالایی می‌خواند که خواب سبکی چشمان خسته‌ام را در آغوش کشید
تا لحظه‌ای که از آوای #اذان حرم پلکم گشوده شد.
#ادامه_دارد..
.
✍ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_نوزده
و مگر می‌شد نترسم که در همهمه مردم می‌شنیدم هر کسی را به اتهام #تشیّع یا حمایت از دولت سر می‌برند
و سر بریده سیدحسن را به چشمم دیده بودم
تا سه روز بعد که ذخیره آب و غذای حرم و خانواده‌ها تمام شد.
💠 دست #مدافعان خالی و مراقبت از همین امانت جان مصطفی را گرفته بود
که خبر ورود ارتش به #داریا در حرم پیچید
. ابوالفضل بلافاصله تماس گرفت تا بی‌معطلی از داریا خارج شویم
که می‌دانست این آتش اگر دوباره شعله بگیرد خاکستر داریا را به باد خواهد داد.
حرم #حضرت_سکینه (علیهاالسلام) و پیکر سیدحسن در داریا بود که با هر قدم،
مصطفی جان می‌داد و من اشک‌هایم را از چشمانش مخفی می‌کردم تا کمتر زجرش دهم.
💠 با ماشین از محدوده حرم خارج شدیم و تازه می‌دیدیم کوچه‌های داریا #مقتل مردم شده است.
آن‌هایی که فرصت نکرده بودند جایی پنهان شوند یا به حرم بیایند،
در همان میان خیابان سلاخی شده و پیکر‌های پاره پاره و غرق به خون هر جا رها شده بود.
مصطفی خیابان‌ها را به سرعت طی می‌کرد
تا من و مادرش کمتر جنازه مردم #مظلوم داریا را ببینیم
و دلش از هم پاشیده بود که فقط زیر لب خدا را صدا می‌زد.
دسته‌های ارتش در گوشه و کنار شهر مستقر شده و خبرنگاران از صدها جسدی که سه روز در خیابان مانده بود،
فیلم‌برداری می‌کردند...
#ادامه_دارد..
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_بیست
💠 آخرین صحنه شهر زیبا و سرسبز #داریا،
قبرستانی بود که داغش روی قلب‌مان ماند و این داغ با هیچ آبی خنک نمی‌شد
که تا #زینبیه فقط گریه کردیم.
مصطفی آدرس را از ابوالفضل گرفته و مستقیم به خیابانی در نزدیکی حرم #حضرت_زینب (علیهاالسلام) رفت.
ابوالفضل مقابل در خانه‌ای قدیمی ایستاده
و با نگاهش برایم پَرپَر می‌زد
که تا از ماشین پیاده شدم،
مثل اینکه گمشده‌اش را پیدا کرده باشد، در آغوشم کشید.
💠 در این سه روز بارها در دلم رؤیای دیدارش را به قیامت سپرده بودم
و حالا در عطر ملیح لباسش گریه‌هایم را گم می‌کردم تا مصطفی و مادرش نبینند
و به‌خوبی می‌دیدند که
مصطفی از #شرم قدمی عقب‌تر رفت
و مادرش عذر تقصیر خواست
:«این چند روز خیلی ضعیف شده، می‌خواید ببریمش دکتر؟»
و ابوالفضل از حرارت پیشانی‌ام تب تنهایی‌ام را حس می‌کرد که روی لبش لبخندی نشست و با لحنی دلنشین پاسخ داد
:«دکترش حضرت زینبه (علیهاالسلام)!»
💠 خانه‌ای دو طبقه برایمان تهیه کرده بود و می‌دانست چه #بهشتی از این خانه نمایان است که
در را به رویمان گشود و با همان شرین‌زبانی ادامه داد :
«از پشت بام حرم پیداس!
تا شما برید تو، من می‌برمش #حرم رو ببینه قلبش آروم شه!»
نمی‌دانستم پشت این نسخه،
رازی پنهان شده که دستم را گرفت و از راه پله باریک خانه،
پا به پای قامت شکسته‌ام تا بام آمد.
#ادامه_دارد..
.
✍🏻 رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_بیست_و_چهار
💠 انگار به همین چند لحظه که چشمانم را ندیده بود،
#دلتنگی نفسش را گرفته و طاقتش تمام شده بود که رو به ابوالفضل سوالش را پرسید
و قلب نگاهش برای چشمان خیسم من می‌تپید.
ابوالفضل هم دلش برای حرم #داریا می‌لرزید که همان پاشنه در روی زمین نشست و نجوا کرد :
«فعلاً که کنترل داریا با نیروهای ارتش!»
و این خوش‌خبری ابوالفضل چند روز بیشتر دوام نیاورد
و اینبار نه فقط #تکفیری‌های داخل شهر
که رفقای مصطفی از داریا خبر دادند ارتش آزاد با تانک وارد شهر شده است.
💠 فیلمی پخش شده بود از سربازی سوری که در داریا مجروح به دست #ارتش_آزاد افتاده ....
و آن‌ها پیکرش را به لوله تانک بسته و در شهر چرخانده بودند.
از هجوم وحشیانه ارتش آزاد،
بیشتر مردم داریا تلاش می‌کردند از شهر فرار کنند و #سقوط شهرک‌های اطراف داریا
، پای فرار همه را بسته بود.
💠 محله‌های مختلف #دمشق هر روز از موج انفجار می‌لرزید
و مصطفی به عشق دفاع از حرم #حضرت_زینب (علیهاالسلام) جذب گروه‌های مقاومت مردمی زینبیه شده بود.
دو ماه از اقامت‌مان در #زینبیه می‌گذشت
و دیگر به زندگی زیر سایه ترس و #ترور عادت کرده بودیم،.
مادر مصطفی تنها همدم روزهای تنهایی‌ام در این خانه بود
تا شب که مصطفی و ابوالفضل برمی‌گشتند و نگاه مصطفی پشت پرده‌ای از خستگی هر شب گرم‌تر به رویم سلام می‌کرد.
#ادامه_دارد..
.
✍️ رمان #دمشق_شهر_عشق
#قسمت_صد_و_بیست_و_شش
و محکم روی پا مصطفی کوبید
:«این تا وقتی زن نداره خیلی بی‌کلّه میزنه به خط!
زن و بچه که داشته باشه،
بیشتر احتیاط می‌کنه کار دست خودش و ما نمیده!»
💠 کمکم داشتم باور می‌کردم همه با هم هماهنگ شدند تا بله را از زیر زبان من بکشند که
مادر مصطفی از صدایش شادی چکید
:«من می‌خوام مصطفی رو زن بدم،
منتظر اجازه شما و رضایت خواهرتون هستیم!»
بیش از یک سال در یک خانه از #داریا تا #دمشق با مصطفی بودم،
بارها طعم احساسش را چشیده و یک سحر در #حرم حرف عشقش را از زبان خودش شنیده بودم
و باز امشب دست و پای دلم می‌لرزید.
💠 دلم می‌خواست از زبان خودش حرفی بگوید و او همه #احساسش در نگاهش بود که امشب دلم را بیش از همیشه زیر و رو می‌کرد.
ابوالفضل کار خودش را کرده بود که از جا بلند شد و خنده‌اش را پشت بهانه‌ای پنهان کرد
:«من میرم یه سر تا مقرّ و برمی‌گردم.»
و هنوز کلامش به آخر نرسیده،
مصطفی از جا پرید و انگار می‌خواست فرار کند
که خودش داوطلب شد
:«منم میام!»...
#ادامه_دارد..
.