امیدوارم الان که برخی ها دنبال تخریب چهره های انقلابی هستند ، و تو خواب زمستانی به سر میبرند ، آشناها برنامه های دولت جدید رو به خرد مسعود پزشکیان ندهند          ━━═━━⊰❀🦋❀⊱━━═━━━

میدونید چرا راحت به چهره های انقلابی حمله میشه؟ حسن عباسی رو حمایت نکردیم ،زندان رفت سعید قاسمی رو حمایت نکردیم ،بازداشت شد جلیلی رو حمایت نکردیم ،کرسنت رو انداختن گردنش زاکانی رو حمایت نکردیم براش کارزار خلع مسئولیت راه انداختن پناهیان رو زدن صدیقی رو زدن جبهه انقلابی این سیگنال رو به شبکه نفوذ داده که هر چی تو تخریب کنی ، من پشت نیروهای خودم نیستم پس با خیال راحت بزن تازه نشون دادن ما خود تخریبی حاد هم داریم          ━━═━━⊰❀🦋❀⊱━━═━━━

نمونه جهاد تبیین اینه که اگر تحلیل بلد نیستی ،اگر تولید محتوا بلد نیستی تا جایی که میتونی این پستها رو‌ تو‌ گروه ها و کانالهاتون منتشر کنید بسم الله

مرحوم حاج میرزا اسماعیل دولابی : انسان باید خودکار باشد. اگر نمازی می‌خواند ذکری می گوید همینطور بی حساب بگوید. نه اینکه مرتّباً حساب کند که مثلا اگر اینطور بگوید ثواب دارد، آن طور بگوید ثواب بیشتری دارد. خدا هم بی‌حساب رفتار می کند. ابتدا با حساب کارکرد دید که بی‌حساب بهتر است. مرتب کار خوب انجام می‌داد او هم تلافی کرد. آخرش گفت من چرا حواسم به کارهای خوب اوست! همین که کار خوب می کنم خودش پاداش است. چه کار دارم به کار خوب او. بدون حساب کار کرد. اول با حساب کار کرد، حاسِبُوا أنفُسَکُم قَبلَ أن تُحاسِبُوا (وسائل الشیعه جلد 16 صفحه 99) یعنی دقیق باشید، مالتان حساب دارد. بدنتان حساب دارد. راه رفتن، زن‌داری، بچه‌داری، در هر چیزی حدودی گذاشته‌اند. این بنده‌ی خدا هم با حساب کار کرد بعد دید که خدا بدون حساب به او چشم داده، گوش داده، نعمت‌های بسیاری داده است بدون اینکه کوچکترین نفعی داشته باشد. چطور من چشم طمع بدوزم به پاداش اعمالم؟ کم کم او هم بدون حساب کار کرد. خوب است که انسان با رفیقش حساب و کتاب نداشته باشد. اگر با او بی‌حساب باشید خیلی خوب است. مالتان را بدهید، وقتتان را بدهید، اصلاً هم انتظار نداشته باشید او جبران کند. این خیلی خوب است. آن وقت او می‌داند با آن بنده چه کند. فرمود هر کس  با خدا بی‌حساب باشد، روزه بگیرد نماز بخواند، اما نقشه نکشد و بدون حساب فقط برای خدا کار کند خدا هم بدون حساب با او معامله می کند. همانطور که بنده با او بی‌حساب کار کرد، او هم بی‌حساب عطا می‌کند. رفیق خوب، پدر خوب مادر خوب، برادر خوب، زن و زندگی خوب. پیامبر(ص) فرمود: هر کس برای خدا بی‌حساب کار کند، خدا هم بی‌حساب به او جزا خواهد داد و روز قیامت او را بی‌حساب به بهشت می‌برد و اعمال او را روی ترازو نمی‌برد. 📚منبع:کتاب طوبای محبّت ، میرزا اسماعیل دولابی، ج ۲ – ص ۱۰۹ جهت ارتقاء کانال نشر با لینک ⬇️ @modafeanzuhur 🏴 کانال مهدوی مدافعان ظهور 🏴 https://eitaa.com/joinchat/3280666642C9b9ebd02e0

✨ ﷽ ✨ 🎙سید مجید بنی فاطمه عمو عباس علمت کو عموی خوبم💔🖤 #علمدار جهت ارتقاء کانال نشر با لینک ⬇️ @modafeanzuhur 🏴 کانال مهدوی مدافعان ظهور 🏴 https://eitaa.com/joinchat/3280666642C9b9ebd02e0

با توجه به استقبال گسترده از داستان تنها در میان داعش بریم با هم قسمت مهیج جدید رو بخونیم

✨ ﷽ ✨ تا مشکتو تو آب زدی موج دریا شد آروم ابالفضل جهت ارتقاء کانال نشر با لینک ⬇️ @modafeanzuhur کانال مهدوی مدافعان ظهور 🏴 https://eitaa.com/joinchat/3280666642C9b9ebd02e0

چو از دامگاه بلا رسته شد به جانان همی جانش پیوسته شد نبی در جنانش به بر بر کشید زدست پدر آب کوثر چشید درودش زحق بر تن و جان پاک بدان تربت و قبه ی تابناک نگیرد پس از زاده ی بوتراب نه دستی عنان و نه پایی رکاب نه شمشیر بادا نه خفتان نه خود نه ابر سیاه ونه چرخ کبود نه گرداد گردون نه ماناد خاک نه تابد به چرخ اختر تابناک نگونسار بادا فلک برتراب درخشان درفش بلند آفتاب نجوشاد نم در رگ تیره ابر بریزاد سرپنجه غژمان هژیر به هر چشم جوشن زخون رود –باد زغم مویه گر جان داوود باد نگردد دگر باره ی رهنورد نپوشد دلیری سلیح نبرد علم را بر از تیغ بادا قلم شود نیزه چون تیغ بالاش خم دلا مهر بردار از این جهان که در وی نماند دلی شادمان به مردی چو عباس شد چیردست دگرها زوی چون توانند رست یکی روز اگر سر برافرازدت دگر روز با سر بیاندازدت ابوالفضل چون زین جهان رخت بست به عرش برین نزد داور نشست شهنشه به بالین آن کشته زار بگریید لختی چو ابر بهار

⭕️ آب از دست تو آبرو پیدا کرد/ مهتاب، دلِ بهانه جو پیدا کرد/ دست تو به آب خورد و خورشید فرات/ در دستت فرصت وضو پیدا کرد #بعثت_خون #محرم

🔹دامن کشان رفتی دلم زیر و رو شد... 🔹چشم حرامی با حرم روبرو شد.... 🔹 بیا برگرد خیمه...... #حاج_محمود_کریمی جهت ارتقاء کانال نشر با لینک ⬇️ @modafeanzuhur 🏴 کانال مهدوی مدافعان ظهور 🏴 https://eitaa.com/joinchat/3280666642C9b9ebd02e0

📚#تنها_میان_داعش 📖 #قسمت_سیزدهم 1⃣3⃣ »حاج قاسم و جوونای شهر مثل شیر جلوی داعش وایسادن! شیخ مصطفی میگفت سیدعلی خامنه ای به حاج قاسم گفته برو آمرلی، تا آزاد نشده برنگرد!« سپس سری تکان داد و اخباری که عباس از دل غمگینم پنهان میکرد، به گوشم رساند : »بیچاره مردم سنجار! فقط ده روز تونستن مقاومت کنن. چند روز پیش داعش وارد شهر شده؛ میگن هفت هزار نفر رو کشته، پنج هزار تا دختر هم با خودش برده!« با خبرهایی که میشنیدم کابوس عدنان هر لحظه به حقیقت نزدیکتر میشد، ناله حیدر دوباره در گوشم می پیچید و او از دل من خبر نداشت که با نگرانی ادامه داد : »شوهرم دیروز میگفت بعد از اینکه فرمانده های شهر بازم اماننامه رو رد کردن، داعش تهدید کرده نمیذاره یه مرد زنده از آمرلی بره بیرون!« او میگفت و من تازه میفهمیدم چرا دل عباس طوری لرزیده بود که برای ما نارنجک آورده و از چشمان خسته و بی خوابش خون می بارید. از خیال اینکه عباس با چه دلی ما را تنها با یک نارنجک رها کرد و به معرکه برگشت، طوری سوختم که دیگر ترس اسارت در دلم خاکستر شد و اینها همه پیش غم حیدر هیچ بود. اگر هنوز زنده بود، از تصور اسارت ناموسش بیش از بلایی که عدنان به سرش می آورد، عذاب میکشید و اگر شهید شده بود، دلش حتی در بهشت از غصه حال و روز ما در آتش بود! با سرانگشتان لرزانم نارنجک را در دستم لمس کردم و از جای خالی انگشتان حیدر در دستانم آتش گرفتم که دوباره صدای گریه یوسف از اتاق بلند شد. نگاهم به قوطی شیر خشک افتاد که شاید تنها یکبار دیگر میتوانست یوسف را سیر کند. به سرعت قوطی را برداشتم تا به اتاق ببرم و نمیدانستم با این نارنجک چه کنم که کسی به در حیاط زد. حس کردم عباس برگشته، نارنجک و قوطی شیر خشک را لب ایوان گذاشتم و به شوق دیدار دوباره عباس، شالم را از روی نرده ایوان برداشتم. همانطور که به سمت در میدویدم، سرم را پوشاندم و به سرعت در را گشودم که چهره خاکی رزمنده ای آینه نگاهم را گرفت. خشکم زد و لبهای او بیشتر به خشکی میزد که به سختی پرسید : »حاجی خونه اس؟« گریه یوسف را از پشت سر میشنیدم و میدیدم چشمان این رزمنده در برابر بارش اشک هایش مقاومت میکند که مستقیم نگاهش کردم و بی پرده پرسیدم : »چی شده؟« از صراحت سوالم، مقاومتش شکست و به لکنت افتاد : »بچه ها عباس رو بردن درمانگاه...« گاهی تنها خوش خیالی میتواند نفس رفته را برگرداند که کودکانه میان حرفش پریدم : »دیدم دستش زخمی شده!« و کار عباس از یک زخم گذشته بود که نگاهش به زمین افتاد و صدایش به سختی بالا آمد : »الان که برگشت یه راکت خورد تو خاکریز.« از گریه یوسف همه بیدار شده بودند، زن عمو پشت در آمد و پیش از آنکه چیزی بپرسد، من از در بیرون رفتم. دیگر نمیشنیدم رزمنده از حال عباس چه میگوید و زن عمو چطور به هم ریخته و فقط به سمت انتهای کوچه میدویدم. مسیر طولانی خانه تا درمانگاه را با بیقراری دویدم و وقتی رسیدم دیگر نه به قدم هایم رمقی مانده بود نه به قلبم. دستم را به نرده ورودی درمانگاه گرفته بودم و برای پیش رفتن به پایم التماس میکردم که در گوشه حیاط عباسم را دیدم. تخت های حیاط همه پر شده و عباس را در سایه دیوار روی زمین خوابانده بودند. به قدری آرام بود که خیال کردم خوابش برده و خبر نداشتم دیگر خونی به رگهایش نمانده است. چند قدم بیشتر با پیکرش فاصله نداشتم، در همین فاصله با هر قدم قلبم به قفسه سینه کوبیده میشد و بالای سرش از نفس افتادم. دیگر قلبم فراموش کرده بود تا بتپد و به تماشای عباس پلکی هم نمیزد. رگهایم همه از خون خالی شده و توانی به تنم نمانده بود که پهلویش زانو زدم و با چشم خودم دیدم این گوشه، علقمه عباس من شده است. زخم دستش هنوز با چفیه پوشیده بود و دیگر این جراحت به چشمم نمی آمد که همان دست از بدن جدا شده و کنار پیکرش روی زمین مانده بود 👇