#تحلیل_مسائل_روز زنی که به جرم «اعلام کاندیداتوری» زندانی شد 🔺 #میثم_هاشم_خانی 🔻 #پایگاه_جامع_مدیریار 💢 بیان ماجرا: • ۱۴۷ سال قبل و در روزهای آخر تابستان اتفاق تلخی در ایالات متحده افتاد که بد نیست آن را کنار خبر دهشتناک خودسوزی سحر خدایاری (#دختر_آبی) و نیز خبر تلخ ازدواج دختری ۱۰ ساله در کهکیلویه مرور کنیم. آن وقت بهتر می‌توانیم به این پرسش بپردازیم که منطقی‌ترین کنش ما در قبال این دو حادثه غم‌بار و نیز انبوه تبعیض‌های جنسیتی دیگری که رسانه‌ای نمی‌شوند، چیست؟ 💢 ماجرای خانم #ویکتوریا_وودهال: • به اواخر تابستان ۱۸۷۲ میلادی برویم. خانم «ویکتوریا وودهال» اولین زن در تاریخ امریکا بود که کاندیداتوری در انتخابات ریاست جمهوری را از مدتی قبل اعلام کرده بود. وی در آن زمان ۳۴ سال داشت، مادر فرزندی مبتلا به آسیب مغزی بود، ۳ سال قبل اولین کارگزاری سهام ویژه بانوان را در نیویورک تاسیس کرده بود، اولین زن مالک روزنامه در امریکا بود و درآمد معاملات سهام را صرف تامین مالی روزنامه خود می‌کرد. • در سال ۱۸۷۲ قوانین آمریکا تصریح داشت زنان «حق رای دادن» ندارند، اما «وودهال» با این ادعا که هیچ قانونی صریحاً اشاره نکرده که زنان حق کاندیدا شدن ندارند، کاندیداتوری اش را اعلام کرد. ۳ هفته قبل انتخابات ریاست جمهوری وودهال بازداشت شد. جرم او چیزی بود که الان خشن‌ترین حکومت‌های دیکتاتوری را در ذهن‌ما تداعی می‌کند: اعلان علنی کاندیداتوری در انتخابات ریاست جمهوری و نوشتن گزارش‌های منظم در روزنامه‌ تحت مالکیت وی و خواهرش؛ #Woodhull_Claflin 💢 خانم وودهال در زندان: • خانم وودهال در زندان شدید تحت فشار قرار گرفت تا دست‌نویسی را خطاب به طرفداران خود بنویسد و انصراف خود را از کاندیداتوری اعلام کرده و از آنان بخواهد که تبلیغات برای او را متوقف کنند. دادگاه روزنامه‌های مهم امریکایی را مجبور کرد که دو هفته قبل از انتخابات این دست‌نوشته را در صفحات اصلی منتشر کنند. • وودهال پس از آزادی ده‌ها سال به فعالیت‌های مسالمت‌آمیز خود برای دستیابی زنان آمریکا به حقوق سیاسی برابر ادامه داد. نهالی که او کاشت و به همراه انبوهی از زنان و مردان آزادی‌خواه آن را «صبورانه» آبیاری کرد، پس از ۴۸ سال ثمر داد و توانست در آخرین سال‌های عمرش اعطای حق رای به زنان (و نه حق کاندیدا شدن) را ببیند: سال ۱۹۲۰ که او ۸۲ سال داشت، مجلس سنای امریکا «حق رای دادن زنان» ایالات متحده مصوب کرد. 💢 مثالی مشابه در تاریخ ایران: • اولین مدرسه دخترانه رسمی ایران با نام «دوشیزگان» ۱۱۳ سال قبل (هم‌زمان با انقلاب مشروطه و در اواخر تابستان ۱۲۸۵) توسط بی‌بی‌خانم استرآبادی تاسیس شد. ظرف یک ماه در برابر فشار سنگین مخالفان، وی مجبور به تعطیلی مدرسه شد و دو سال طول کشید تا بتواند مجوز فعالیت را در ازای شروط متعدد بگیرد از جمله اینکه مدرسه تابلو نداشته باشد. 🔚 کلام آخر: • به پرسش اول برگردیم: متأسفانه تنها کشور جهانیم که حضور بانوان در ورزشگاه‌ ممنوع کرده‌ و جزو معدود کشورهایی هستیم که ازدواج کودکان را قانونی می‌دانیم. تبعیض‌های جنسیتی متعدد دیگری هم داریم که در قوانین یا فرهنگ ما لانه کرده‌اند. در قبال تبعیض‌های جنسیتی، چه آن اندکی که رسانه‌ای می‌شود و چه انبوهی که نمی‌شود، منطقی‌ترین کنش ما چیست؟ • باید پذیرفت در همه جای دنیا کاهش تبعیض‌ها طولانی و سخت است. پس فرق است بین افرادی که غر می‌زنند با افرادی که می‌خواهند طی گفتگو با علما و بزرگان اقوام آنان را نسبت به تبعات ویران‌گر «ازدواج کودکان» آگاه کنند. یا بین آقایانی که مدام می‌گویند «خانه از پای‌بست ویران است» با آقایانی که می‌گویند تا زمان ممنوعیت ورود زنان ما هم به ورزشگاه نمی‌رویم. اول باید در خانواده و محل کار تبعیض‌های جنسیتی کوچک رفع شود. • بنابراین بهترین گرامی‌داشت مرحوم سحر خدایاری (#دختر_آبی)، آن است که تلاش «صبورانه» برای رشد آگاهی جمعی در حوزه عدالت جنسیتی را چند برابر کنیم. بجای تزریق ناامیدی، می‌شود این‌طور ببینیم: قطعا تا ۵۰ سال بعد، جامعه ما وضعیت مناسبی در عدالت جنسیتی خواهد داشت. اگر با تلاش‌های آگاهی‌بخش ما این ۵۰ سال بشود ۴۹ سال، کاری کرده‌ایم کارستان . . . @modiryar