کاش حرف هایی که امام جمعه محترم چهاردانگه زدند بیشتر می شنیدیم. اما عده ای در شهر های بزرگ تر انگار دغدغه های دیگه‌ای دارند با این که به مرکز نزدیک ترند و راحت‌تر می‌توانند از بزرگ‌رسانه نظام اسلامی که نمازجمعه‌ها هستند استفاده کنند. اگر کسی به امام‌جمعه بزرگوار چهاردانگه دسترسی دارد، سلام گرم بنده را خدمت ایشان برساند. #حدادپور_جهرمی #دلنوشته_های_یک_طلبه

بسم الله الرحمن الرحیم 🔷 «یکی مثل همه» 🔷 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی قسمت هفتم 🔶مسجدالرسول🔶 هنوز دقایقی به اذان مغرب مانده بود. لحظه به لحظه به تعداد بچه‌‌پسرها افزوده میشد. داود دَمِ درِ حجره‌اش نشسته بود و اسامی بچه‌ها به همراه یک شماره همراه که فضای مجازی با آن خط داشته باشند، بر روی کاغذهایی که از قبل آماده کرده بود می‌نوشت. اسم هر کس را به تفکیک ابتدایی و متوسطه اول و متوسطه دوم بودن می‌نوشت. ده دقیقه به مغرب مانده بود و جمعیت پسرها به حدود سی چهل نفر می‌رسید. سی چهل تا بچه پسرِ شیطون و پُر شَر و شور که هرکدامشان در هر خانواده، حکمِ یک بمب صوتی و بی‌رحم داشت. داود که دید کم‌کم موقع نماز مغرب هست و جمعیت پیرمرد و پیرزن‌ها تقریبا آمده‌اند و اگر دیر به جماعت برسد، شاکی می‌شوند، سه نفر را انتخاب کرد. از عمد دست روی کسانی گذاشت که از همه شرورتر به نظر می‌رسیدند. به نام‌های فرهان(متوسطه دوم) فرید(متوسطه اول) و... چشمتان روز بد نبیند... آرمانِ پسر آقابیوک خودمان(کلاس پنجم ابتدایی)! داود به این سه نفر گفت: «ببینین چی دارم بهتون میگم... شما سه نفر همین جا می‌شینین. فرهان اسم بچه‌های متوسطه دوم و فرید هم اسم بچه‌های متوسطه اول و آرمان هم اسم بچه‌های ابتدایی می‌نویسه! دقیقا همین طوری که خودم نوشتم. خوش خط و بدون خط خوردگی. اگر شماره همراه داشتند، حتما بنویسین. اگرم نداشتن، اشکال نداره. جلوش خالی بذارین. فقط دو تا نکته بگم و برم نماز جماعت... اگر به کسی حرف بد زدین و یا با کسی دعوا افتادین، خودتون از لیگ حذف میشین. با کسی شوخی ندارم. اگر کسی از شما ناراحت و یا دلخور بود، از فرداشب حتی توی مسجد راهتون نمیدم. اینو از همین حالا گفتم که بدونین. دوم این که اگر درست کارتون انجام دادین، سه نفرتون سه تا استیک مهمون من!» فرهان با چشمان گرد شده گفت: «حاجی! نفری سه تا؟» داود بد نگاهش کرد و گفت: «تو فکر کن من بگم نفری سه تا! میتونی هضم کنی؟ میتونی بخوریش؟ حضرت عباسی رودل نمیکنی؟» آرمان گفت: «اگه منم که نه! تو همین حالا سه تا استیک بذار جلو من. اگر نخوردم هیچی نیستم.» داود گفت: «وضو بلدی بگیری؟» آرمان گفت: «آره اما چه ربطی داره؟» داود گفت: «هیچی. اگه دوس داشتی وضو بگیر و بیا منم بخور! گشنه جون!» همه‌شان خندیدند. فرید که آب زیرکاه‌تر از اون دو نفر محسوب میشد، گفت: «حاجی میخوای اسم بچه‌هایی که بچه‌های خوبی نیستند و صلاح نیست که بیان مسجد، ننویسیم؟ اینجور بهتره‌ها!» داود نگاه تیزی به فرید کرد و گفت: «لازم نکرده شما بشی مصلحتِ نظامِ مسجد! اسم همه رو بنویسین. وای به احوالتون اگر کسی بیاد بگه اسم بچه من ننوشتن! اینو دارم جدی میگم. شما منو نمی‌شناسین. من حاضرم شما را فدای بقیه کنما. پس کارِتون رو درست انجام بدین.» این را گفت و آن سه هیولا را با جمع بچه‌هایی که لحظه به لحظه بیشتر می‌شدند و در لحظه اذان، تعداد آنها از صد نفر بیشتر شده بود، تنها گذاشت. لباس روحانیتش را پوشید. زیر چشمی حواسش به بچه‌ها بود که با تعجب به داود نگاه می‌کردند. خب طبیعی هم هست. تا حالا ندیده بودند کسی در حضور آنها لباس روحانیت بپوشد. داود لبخندی زد و از حجره خارج شد. اما به زور. چون چنان ازدحامی در حجره و دمِ درِ حجره شده بود که جای سوزن انداختن نبود. تا وارد حیاط مسجد شد، دید عده‌ای از پدر و مادرها در حیاط مسجد حضور دارند. وقت اذان شده بود و از بلندگوی مسجد صدای اذان گفتن خادم مسجد پخش میشد. خادم مسجد که پیرمردی تقریبا ساکت به نام مش‌حسین بود، صدای بدی نداشت. دستانش میلرزید و خیلی تاب و توان کار کردن در آن مسجد نداشت. به خاطر همین، پدر و مادر حاج آقا مهدوی زیر پر و بالش را می‌گرفتند و کمکش می‌کردند تا هیئت اُمنا تصمیم به اخراج او از مسجد نگیرد. ولی کاش سکوتش ادامه‌دار بود و پشت بلندگو امر به معروف نمی‌کرد. چرا که وقتی دیده بود پدر و مادرها در حیاط مسجد ایستاده و نظاره‌گر ثبت نام بچه‌هایشان هستند و اصلا آمده‌اند ببینند در مسجد چه خبر است و داستان لیگ رمضان چیست؟ و خیلی توجهی به اذان و نماز اول وقت ندارند، در خاتمه اذانش شروع کرد به نهیب زدن و گفت: «عَجّلوا به نماز اول وقت قبل از این که مرگ و مردن بیاد سراغتون! عَجّلوا به نماز اول وقت تا قبل از این که بیفتی بمیری و نفهمی از کجا خوردی! عجّلوا به نماز اول وقت قبل از این که بدنت خوراک مار و عقرب توی قبرت بشه!» @Mohamadrezahadadpour ادامه👇👇

دید نه خیر! کیف ندارد و اینجوری دلش خنک نمی‌شود. اندکی صدایش را بلندتر کرد و از پشت بلندگو با حالت داد و فریاد گفت: «چی می‌خواین مثل بختک ریختین تو حیاط مسجد؟ هان؟ گفتم چی میخواین؟ چرا راحتم نمیذارین؟ چرا اینقدر شلوغ شده؟ سر و صدا ندین ببینم. خودشون کم بودند، بچه‌هاشونم برداشتن آوردن!» داود نفهمید چطور خودش را به بلندگو و مش‌حسین رساند. به آرامی بلندگو را از دست او گرفت و پیشانی‌اش را ماچ کرد و آرام درِ گوشش گفت: «من باهاشون حرف میزنم. شما خودت ناراحت نکن. درست میشه.» مش‌حسین که نمی‌دانست از حالا باید خودش را برای رُنسانس با یک مَن روغن آماده کند و نمی‌دانست که از حالا وضع همین است و قطعا شلوغ‌تر از این می‌شود، به احترام آخوند بودن داود حرفی نزد و همان‌طور روی همان صندلی نشست و به لرزش دستان خود ادامه داد. در قسمت خانم‌ها قیامت بود. نرجس که همیشه از یکی دو ساعت قبل از اذان مغرب با تیمش در مسجد بود، آن روز اندکی دیر رسید. یعنی سرِ اذان رسید مسجد. وقتی وارد شد، چشمانش شد ده تا! با دیدن سر و وضع اغلب پدر و مادرانی که در حیاط مسجد ایستاده بودند هنگ کرد. سرش را چرخاند و دید یک عده هم در وضوخانه بودند. به آن طرف نگاه کرد و دید یک عده دیگر هم در حال پیوستن به صف‌های جماعت هستند. هنوز هنگ بود که سمانه و سمیه با سرعت خودشان را به نرجس رساندند. نرجس با تعجب و عصبانیت پرسید: «این جا چه خبره؟! چی شده؟» سمانه گفت: «سلام خانم. قبول باشه. خدا قوت. والا چی بگم. اول از همه نگاه کنین ببینین بالا سرِ حجره‌ای که علما قبلا اونجا بیتوته می‌کردند چی نوشته این حاج آقای جدید؟!» نرجس چشمش به عبارت«حجره دیوید» که خورد، چشم و دهانش با هم بازتر شد! سمانه که تخصص خاصی در جو دادن و شعله‌ور کردن آتش خشم نرجس داشت ادامه داد: «هر چی عکس شهید ابراهیم هادی و حاج همت و زین الدین و اینا چسبونده بودیم جمع کرده و حجره شده مثل... ببخشید... روم به دیوار... شده مثل کلوپِ بازی که تو پاساژا هست!» نرجس که انگار سوختن مدینه فاضله‌اش را در آتش مثلا تهاجم فرهنگی می‌دید، زیر لب گفت: «استغفرالله ربی و اتوب الیه! هر چی رشته بودیم داره پنبه میکنه این... لا اله الا الله! از همون اول که دیدمش فهمیدم طلبه نچسبی هست و باعث دردسر میشه.» سمیه هم موتورش روشن شد و گفت: «خانم میشه امشب... خدایا چی بگم... میشه امشب تو صحن خواهران نیایید؟!» نرجس با تعجب نگاهی به سمیه کرد و گفت: «باز چی شده؟ نکنه اونجا هم...؟» سمیه سرش را به نشان افسوس تکان داد و گفت: «باید ببینید چه خانمایی سر و کلشون به مسجد پیدا شده! اصلا معلوم نیست وضو دارن... ندارن... اصلا اعتقادی به خدا دارن... ندارن... اصلا روزه بودن... نبودن...» نرجس گفت: «نه! بذار ببینم چی داره به سرمون میاد! برو کنار ببینم!» نرجس از وسط هفت هشت تا خانم شل حجابی که داشتند وارد صحن مسجد می‌شدند با بی‌احترامی رد شد و وارد بخش خواهران شد. دید خبری از دو سه ردیف خانم‌های همیشگی نیست. بلکه چیزی حدود شصت هفتاد تا خانم شل حجاب و یا بدون چادر در صف نماز جماعت نشسته بودند. نرجس که داشت کم‌کم فشارش می‌افتاد و از طرف دیگر، داود داشت نماز را شروع میکرد، دید جای همیشگی‌اش که ردیف اول و نزدیک ترین نقطه به پرده بود، یک خانم تپل با چادر رنگی کوتاه ایستاده! قشنگ مشخص بود که آن چادر رنگی کوتاه را به احترام مسجد با خودش آورده و اصلا تو این باغ‌ها نیست. جانمازش را همان ردیف یکی مانده به آخر پهن کرد و چادرنمازش را پوشید و با سمانه و سمیه به جماعت پیوستند. نماز مغرب تمام شد. تصور بفرمایید که اینقدر صدای سر و صدای بچه‌پسرها در حجره بغلی و حیاط مسجد زیاد بود، که انسان ناخودآگاه یادِ هلهله و سر و صدای ارتش یونان در پشتِ دروازه‌های تروآ برای تصاحب شهر می‌افتاد. همینقدر پر هیجان و شلوغ! داود فورا بلندگو را برداشت و بسم الله گفت و چشم در چشم حضار گفت: «عباداتتون قبول! خیر مقدم میگم خدمت عزیزانی که تازه تشریف آوردند. کلا به طولانی صحبت کردن عادت ندارم. عزیزان! من تازه به این مسجد اومدم و قراره تا حال دوست عزیزم خوب میشه، در خدمتتون باشم. یک نکته به پدر و مادرها و یک نکته هم به رفقای قدیمی مسجد و یک نکته هم به خودم میگم و نماز دوم را میخونم تا عزیزان به افطارشون برسند.» همه ساکت شدند. حتی قسمت خواهران که معمولا سر و صداست، ساکت شدند. @Mohamadrezahadadpour ادامه👇👇

داود گفت: «نکته‌ای که به پدر و مادر بچه‌ها باید بگم اینه که اگر میخواید فردا روز نخوایید دنبال بچه‌تون در جاهای بد باشید، باید اهل مسجد بشن. چاره دیگری نداریم. من کلی فسفر سوزوندم تا به عقلم خطور کرد که بهانه ایجاد کنم. و شد همین که دارین می‌بینین. حداقل صد و پنجاه یا دویست تا بچه در حال ثبت نام در مسابقه هستند. کِی؟ روز دوازده و سیزدهم ماه رمضون! بچه‌هایی که میشد از قبل از ماه رمضون براشون مسابقه گذاشت. من دست گذاشتم رو هوشِ هیجانی بچه‌پسرها. چاره دیگری نداشتم. با توصیه به ایمان و تقوا و عمل صالح نمیشد جذبشون کرد. اما با ps4 و ps5 دارن در و دیوار حجره منو می‌خورن! این تازه ثبت نامشون هست. وقتی مسابقه شروع بشه، دیگه به این راحتی قابل کنترل نیستند. اما من از وسط همین غیرقابل کنترل نبودن‌ها بهترین دوستام را پیدا می‌کنم.» حضار حتی پلک نمی‌زدند. فقط لبخند کوچکی در کُنج لبشان نقش بسته بود و گوش می‌دادند. داود ادامه داد: «یک نکته هم به سرورانی که یک عمر در مسجد و عبادت پروردگار، روزگار سپری کردند. از امشب مسجد ما شبانه‌روز باز هست. 24 ساعته خودم اینجام و مسئولیت همه چیز رو به عهده می‌گیرم. چون قراره شبهایی که بچه‌ها فرداش تعطیلند، تا سحر بازی کنند. من نه تنها توقع همکاری دارم، بلکه خواهش میکنم اگر کسی بانی برای سحری بچه‌ها میشه، لطفا به من مراجعه کنه تا ردیف کنیم. ضمنا این چیزی که میخوام بگم، به خدای احد و واحد بدون تعارف و این چیزاست. اونم اینه که اگر از دست بچه‌ای عصبانی شدید و یا آرامش شما را به هم ریخت، به جای نهیب زدن سر اون بچه، بیایید سر من خالی کنید.» عینکش را برداشت و دست راستش را روی صورتش گذاشت و گفت: «بزنین تو صورت من! به خدا خیلی می‌چسبه. لپ ندارم اما همین که دارم آمادش کردم واسه چَک و توگوشی! اینا... نگا... چه صدای قشنگی داره...» این را گفت و آرام آرام به صورتش زد. مردم خنده‌شان گرفته بود و از صدای تلق‌تلقِ لپهای داود می‌خندیدند. داود با لبخند گفت: «یه جمله هم در جمع به خودم میگم. شاید بتونم اعتماد از دست رفته شما و عدم جذاب نبودن حرفهای ما به دهه‌نودی ها و دهه‌هشتادی‌ها رو تا حدودی درست کنم. اما اگرم نشد، قول میدم بعدا در خلوت خودم و پیشِ رفیقام نگم مردم این دوره زمونه بی‌بصیرت شدند و اشکال مردم در نطفه و لقمه‌هاشون نذاشت کسی با من دوست بشه. نه. اگه نشد، لابد اشتباه از من بوده. همین. میخواستم بدونین چقدر آدم خوبیَم!» تا این حرف را زد، صدای خنده حضار بلند شد. داود نماز دوم را شروع کرد اما ناگهان وسط نماز، صدایِ مهیبِ شکستنِ شیشه و بیشتر شدن سر و صدای پسرها، شوک بزرگی در دل همه ایجاد کرد. تا نماز تمام شد، همهمه و ولوله‌ خاصی در بین حضار راه افتاد. یک عده از پدر و مادرها بلند شدند تا بروند در حیاط و ببینند چه خبر است؟ یک عده هم چشمشان به داود بود تا ببینند چه میخواهد بکند؟ که حاجی محمودی(رییس هیئت امنای مسجد) دید داود خیلی بی‌تفاوت نشسته رو به قبله و دارد تسبیحات حضرت زهرا می‌گوید. محمودی داشت حرص می‌خورد که نمی‌توانست سر و صدا بدهد. پشت سرِ داود نشسته بود و ذاکر هم بغل دستش بود. خم شد رو به جلو و نزدیک کمر داود شد و گفت: «حاجی بچه‌ها دارن در و دیوار مسجد رو خراب میکنن!» داود هیچ نگفت. خیلی عادی به تسبیحاتش ادامه داد. وقتی تسبیحاتش تمام شد، سجده شکر رفت و با خیال راحت سجده‌اش را انجام داد. وقتی از سجده بلند شد، خیلی عادی و با لبخند معمولی رو به محمودی و ذاکر کرد و گفت: «در اوج جنگ، به امام گفتند امام! فلان شهر را زدند... فلان جا سقوط کرد... فلان تعداد جوون از دست دادیم. امام خیلی عادی و با همان حالتِ آرامشِ خاصِ خودشون فرمودند جنگ است! طبیعت جنگ هم همین است.» این را گفت و از سر جایش بلند شد و رفت ببیند چه خبر است؟ @Mohamadrezahadadpour ادامه👇👇

وقتی داود رفت، محمودی رو به ذاکر کرد و گفت: «تو نمی‌خوای چیزی بگی؟ دو روز دیگه جای من و تو دیگه تو این مسجد نیستا!» ذاکر که معلوم بود بخاطر مسئله‌ای که عصر اتفاق افتاده بود و حاج عبدالمطلب بدجور در کاسه‌ همشان گذاشته بود، دمغ است، رو به محمودی کرد و گفت: «حالا زوده. بذار پرونده خودشو سنگین‌تر کنه تا بعد. این بچه طلبه نمیتونه جلوی این تخمه و ترکه‌های آل‌ابوسفیان بایسته. چه برسه بخواد آدمشون کنه. بابای نصفِ بیشتر این بچه‌ها پیشِ خودمون پرونده دارن. مگه اینا اصلاح بشو هستن؟!» محمودی وقتی زیرکی را در رفتار و حرفهای ذاکر دید، لبخندی زد و بلندگو را برداشت و شروع به خواندن دعای«یا علی و یا عظیم...» کرد. اما در قسمت خواهران قرار نبود آن شب به راحتی بگذرد. نرجس داشت با دندان‌های روی هم فشرده تسبیحات میگفت که دو تا خانم تازه‌وارد که معلوم بود مامان بچه‌ها هستند، هنگام رد شدن، پا روی جانماز نرجس گذاشتند. و حتی یک نفر از آنها حواسش نبود و پایش کاملا گذاشت روی دو تا مُهرِ تربتی که نرجس وسط جانمازش گذاشته بود. نرجس دیگر تحمل نکرد و مثل بمب اتم ناگهان منفجر شد. -ینی چی؟ پا میذارن رو مُهر و جانماز و ترتب کربلا و انگار نه انگار! کجا داریم ما؟ این چه دین و ایمونی هست؟ خیرِ سرت نماز جماعت بودی! آن خانم که اتفاقا چادری هم بود و خیلی عادی بنظر می‌رسید، با حالت شرمندگی رو به نرجس کرد و گفت: «ببخشید. نگران بودم که نکنه بچه من زده باشه شیشه مسجد شکونده باشه. خواستم زودتر برسم بهش. که حواسم نبود و پا گذاشتم رو مُهر شما. ببخشید.» نرجس دست بردار نبود. دید سه چهار تا خانم دارند به آنها نگاه می‌کنند اما وسط آن خانم‌ها یک خانم جوان‌تر نشسته که کاملا روسری و چادرش را درآورده و یک کِش را با دندانش نگه داشته و می‌خواهد موهایش را از پشت سر ‌ببندد. نرجس با حالت تمسخر گفت: «اینو باش! کم مونده سرخاب و سفیداب هم بیاره و وسط مسجد بماله به خودش! از کجا آزاد شدین شماها؟!» نرجس تا این بی‌حرمتی را کرد، صدایی از پشت سرش شنید که با حالت جدیت به او گفت: «مودب باشید خانم ایزدی!» نرجس که اصلا اننظار شنیدن چنین حرفی در مقرّ حکومتش را نداشت، رو کرد به پشت سرش تا ببیند چه کسی این حرف را زد که ناگهان چشمش به زینب خورد که کنار حاج خانم مهدوی نشسته بود. زینب که دخترهای دوقلویش دو طرفش بودند، سرش را جلوتر آورد و به نرجس گفت: «اگه فکر کردی که بازم میتونی همون بلاهایی سر اینا بیاری که قبلا سر مردم و بچه‌هاشون آوردی تا از اطراف شوهرم پراکنده بشن، باید بگم سخت در اشتباهی. اینبار جلوت می‌ایستم.» نرجس رو به حاج خانم مهدوی کرد و گفت: «خوشم باشه حاج خانم! خوشم باشه با همچین عروسی! هرچقدر حلواش شیرینه، اما زبونش تلخه. من باعث شدم مردم و بچه‌ها دیگه مسجد نیان؟» @Mohamadrezahadadpour ادامه👇👇

حاج خانم مهدوی رو به بقیه خانم‌ها کرد و گفت: «شما بفرمایید. خوش اومدید. قدمتون بالای سرم. بفرمایید دمِ در افطار کنین. بفرمایید.» وقتی خانم‌ها پراکنده شدند رو به نرجس کرد و گفت: «به روح رسول الله که این مسجد به اسم خودش هست قسم اگر بخوای با تندروی و بداخلاقی با این مردم برخورد کنی، نفرینت می‌کنم. من هفتاد سالمه. عمر خودمو کردم. پنجاه ساله که تو این مسجدم. تا امشب جمعیتی به این زیادی ندیده بودم. حتی شب عاشورا و شبهای قدر هم اینقدر مردم با تیپ و قیافه‌های مختلف نیومده بودند تو این مسجد! نرجس ازت خواهش میکنم. تورو به روح پدرت اذیت نکن و به بچه‌هاتم بگو نزنن تو سر مردم.» نرجس افسوسی به حال آن مادر و عروس خورد و گفت: «شما مومنینِ بی‌عار و بی‌درد هستین. به قولِ یه بزرگی، درد دین ندارین. فقط دلتون میخواد یه مسجدی باشه و هوا هم خوب باشه و همه کنار هم باشن و نه امر نه نهی از منکری. شماها غیرت دینی ندارین. این که مثلا زن آخونده و عروس شماست اما یه کلمه به این همه زنک بدحجاب تذکر نمیده و اسم خودشم گذاشته مسلمون! اینم از شما که بعد از هفتاد سال عمری که از خدا گرفتی، وا دادی و جا زدی.» زینب با جدیت هر چه تمامتر گفت: «درست با حاج خانم حرف بزن. اصلا ما بی‌عار. ما بی‌درد. ولی دل کسی نمی‌شکونیم. شخصیت کسی خُرد نمی‌کنیم. یه کم به طلبه تازه وارد فرصت میدیم. به بچه‌های مردم که همشون تو خونشون بازی‌های بهتر از این دارن اما دلشون هیجانِ با هم بودن میخواد، فرصت میدیم که این هیجان تو مسجد و تحت مدیریت یکی که عُرضه و حوصله و ایده داره تخلیه کنند. نرجس! من این طلبه رو من می‌شناسم. اینو شوهرم خوب می‌شناسه. اینقدر نقش پلیس بد از خودت درنیار و بذار ببینیم چیکار میکنه این بنده خدا! من و حاج خانم و چند تا از خانمای دیگه، پایِ کارِ این حاج آقا می‌ایستیم. اگه شوهر خودم موفق نبود و یا بهتره بگم شماها نذاشتین، بخاطر سکوت ما بوده. ما به موقع ازش حمایت نکردیم. اما دیگه ساکت و بی‌تفاوت نمی‌شینیم. من آدمی نیستم که یه اشتباه رو دو بار مرتکب بشم.» بعدش زینب و دختراش با خانم مهدوی بلند شدند و به آبدارخانه رفتند و به خانم‌های آبدار خانه کمک کردند. جوِ قشنگ و شلوغی در آبدارخانه راه افتاده بود. خانم‌ها ابتدا سه چهار تا تُنگِ بزرگِ شربت برای بچه‌ها آماده کردند. بعدش با کلی لیوان یکبار مصرف فرستادند قسمت مردانه. تا هم آقایان گلویی تر کنند و هم بچه‌ها شربت بخورند. بعلاوه دو تا سینی بزرگِ حلوای تخم‌مرغی. بچه‌ها هم با کمال میل و کِیف می‌خوردند و بازی و شوخی می‌کردند و دور هم خوش بودند و درباره مسابقه حرف می‌زدند. اینگونه بود که جبهه جدیدی از خانم‌های مومن و پایِ کار و فعال در مسجد، از همان شب دوم سومِ ورود داود به آنجا شکل گرفتند و با محوریت زینب و خانم مهدوی، در پشت پرده و آبدارخانه مسجد مشغول خدمت شدند. @Mohamadrezahadadpour ادامه دارد...

سلام رفقا😊 ظهر شما بخیر طاعاتتون قبول ان‌شاءالله بعضی از دوستان درباره روش پختن حلوای تخم‌مرغی(که در داستان #یکی_مثل_همه آمده بود) سوال کرده بودند. تقدیم با احترام👇 🔺مواد لازم: بخش اول مواد 1/2 ليوان آرد برنج نرم 1/2 لیوان آرد سفید 1/2 لیوان روغن مایع يا كمي بيشتر 🔺بخش دوم مواد: 2 عدد زرده ي تخم مرغ ويا يك تخم مرغ كامل 1 قاشق چايخوري وانیل 1 لیوان آب 1/2 لیوان گلاب 🔺بخش سوم مواد: 1/5 تا 2 ليوان شكر 2 لیوان آب زعفران آب کرده به میزان لازم 🔺🔻مراحل تهیه: 🔺مرحله 1 آرد برنج وسفید وروغن رو با هم مخلوط و روی حرارت گذاشته تا آردها کمی بو وکرمی شود..... تخم مرغها رو با همزن زده تا کف کند بعد وانیل وآب وگلاب را اضافه... 🔺مرحله 2 شکر وآب را با هم مخلوط و روی حرارت گذاشته تا شکر کاملا حل شود..آرد را از روی حرارت برداشته و کمی که سرد شد مواد تخم مرغ را اضافه و با همزن هم بزنید...بعد ازمخلوط شدن آب شکر را اضافه وباز بهم بزنید 🔺مرحله 3 مواد را روی حرارت گذاشته ومرتب بهم بزنید کمی که حالت حلوا گرفت زعفران را اضافه كنيد و مرتب حلوا را به هم ميزنيم و زماني كه حلوا گهواره شد از روي حرارت بر ميداريم و در ظرف مورد نظر ريخته و به دلخواه تزيين ميكنيم. نوش جان☺️

😳😳😂

بسم الله الرحمن الرحیم 🔷 «یکی مثل همه» 🔷 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی قسمت هشتم 🔶حوزه علمیه🔶 کم‌کم داشت خورشید روز سیزدهم ماه رمضان طلوع میکرد. احمد با حالت استرس در وضوخانه حوزه ایستاده بود و برای بار هجدهم وضو می‌گرفت و محکم دستهایش را به هم می‌کشید. جوری که پوست دست‌هایش قرمز کرده بود. مرتب شک میکرد و وضو را از نو شروع می‌کرد. تا این که بالاخره خودش را به زور راضی کرد و به طرف حجره‌اش دوید و الله اکبر گفت و نمازش را در آخرین دقایقِ قضاشدن بست. وقتی نمازش تمام شد، بی‌حال کنار مُهرش دراز کشید. سراغ گوشی‌اش رفت. دید داود در ایتا به او پیام داده. 🔷[خدمت دوست عزیزم احمدآقا. سلام برادرجان. الان که دارم این چند خط را می‌نوسیم حال ایستادن روی دو پایم را ندارم. از بس دست تنها خسته شدم. ماشالله بچه که نیستند. هرکدامشان معادل یک بمب اتم، انرژی و شیطنت در خودش دارد. کار من خنثی کردن بمب نیست. اما بلدم چطوری و کجا تخلیه‌اش کنم که کمترین آسیب را داشته باشد. تعداد دویست و پنجاه و سه نفر ثبت نام داشتیم. باورم نمی‌شود. حتی پیش‌بینی می‌کنم این تعداد در طول دو سه شب آینده، به چهارصد و یا پانصد نفر برسد. چون شک ندارم که میروند در مدرسه و خانه و کوچه و محله و نَقل لیگِ رمضان، دهان به دهان می‌شود. راستی بنا شد برای متوسطه دوم مسابقه فوتبال داشته باشیم. مکانش هم همین پارکینگ بغلِ مسجد. اینطور که پیش می‌رود احتمالا دوازده سیزده تا تیم بشوند. هیکل و قامت بعضی از آنها از من بلندتر است. فرهان که سرگروه آنها شده، خودش و پدرش باشگاه ورزشی دارند. ماشاءالله چنان هیکل درشتی دارد که اگر دهانش را پر از باد کند و مرا فوت بدهد، دو متر آن طرف‌تر به زمین خواهم خورد. ثبت‌نام متوسطه اول را به موجودی به نام فرید سپردم. شیشه مسجد در موقع نماز عشا خرد و خاکشیر شد. وقتی آمدم دیدم فرید متعهدانه دنبال مقصرش می‌گردد و حتی هفت هشت نفر مظنون پیدا کرده. اما شوربختانه نمی‌دانست که ناسلامتی من آخوندم و بالاخره ته و توی ماجرا را درمی‌آورم. چون بعد از دو سه ساعت از وقوع جرم متوجه شدم که شکستن شیشه کارِ خودِ فریدِ نابکار بوده است. برایت نگویم از هیولای بددهنی به نام آرمان. خودم شِمُردم که بالای چهارصد پانصد تا فحش داد. خدا شاهد است که شمردم و متوجه شدم که فقط در یک شب، سرِ یک ثبت نام ساده، چنان بچه‌های مردم را فُحش‌کِش می‌کرد که عرق شرم و شرمساری از جبین روزگار می‌ریخت. آنجا بود که ناخودآگاه من با اسامی پدر و مادر و حتی بعضا خواهرِ بعضی از بچه‌ها در لابلای کلام آرمان آشنا شدم. همین‌قدر وروجک بددهانی است و اشراف قابل توجهی بر جمعیتِ خواهرمادر بچه‌های اهل محل دارد! اصلا یک چیزی می‌گویم و یک چیزی می‌شنوی! الغرض. به کمکت نیاز دارم. هم کمک تو و هم کمک صالح عینکی. منظورم صالح درازِ پایه ششم نیستا. حواست باشد. همین صالحِ عینکیِ پایه سوم که حجره‌اش طبقه پایینِ خودمان است و هر از گاهی میزند زیر آواز و مداحی. من به تنهایی حریف این بچه‌ها نیستم. می‌دانم که شرایطت چطوری است و اصلا روحیه شلوغی و بچه و طهارت نجاست و این چیزها نداری. اما همین قدر که بخاطر هنر تو و وقتی که گذاشتی، توانستم این همه پسر در مسجد جمع کنم و چراغ مسجد را شبانه‌روز روشن نگه دارم، معلوم می‌شود که در ادامه این راه هم می‌توانی کمکم کنی و روی توانمندی‌های تو حساب می‌کنم. خواهش می‌کنم مرا تنها نگذار. همین الان بلندشو و برو صالح عینکی را بیدارش کن و توجیهش کن و وسایلتان را بردارید و بیایید اینجا. افطاری و سحری شما با من. هنوز از باقیمانده پول لب‌تاپم چیزی اضاف مانده و می‌توانید در حد هر شب نان و پنیر و خرما مهمان من باشید. البته این جمله آخری را از عمد گفتم تا کمی دلتان به حالم بسوزد و با جیب پُر بیایید اینجا. نگو که شهریه‌ات را تماما خرج کرده ای که همین‌جا خودم را آتش می‌زنم. دیگر نمی‌توانم درست ببینم. به استراحت نیاز دارم. تحت هر شرایطی منتظرتان هستم. هر چه زودتر بهتر. یاعلی.]🔷 @Mohamadrezahadadpour ادامه👇👇

🔶محل کار ذاکر🔶 حاج عبدالمطلب اصلا نمی‌توانست کوتاه بیاید. صحنه برایش روشن نبود. همه چیز غیرطبیعی بود. باید سر از کار آنها درمی‌آورد. به خاطر همین فورا رفت کارگزینی. تا وارد شد، همه جلوی پایش بلند شدند. مستقیم به دفتر مسئول کارگزینی رفت. بعد از حال و احوال با مدیر کارگزینی، گفت: «برای بازنشستگی من جدیدا به شما نامه دادند؟» -بله. یه نامه از طرف ایثارگران اومد و مطابق سابقه جبهه و درصد جانبازیتون درباره شما پشنهاد بازنشستگی داده بودند. -خب این کار رو که خودم چند سال پیش کردم. مقامات هم نامه زدند که از هیچ کس پذیرفته نیست و فعلا نیرو کم داریم و نمی‌خوایم سازمان از افراد باتجربه خالی بشه و از این حرفا! چی شد یهو نامه منو زدند؟ -درسته. منم تعجب کردم. ولی همون‌طور که عرض کردم، از دایره ایثارگران نامه شما تایید شد و اومد. -آهان. پس کاری به شما نداشت و جدیدا از دایره ایثارگران نامه من اومده. حله. ممنون. یاعلی. داشت داستان برایش جالب‌تر میشد. بلند شد و سوار ماشین شد و به راننده گفت: «برو دایره ایثارگران!» همان لحظه گوشی همراهش زنگ خورد. ذاکر بود. گوشی را برداشت و گفت: «جانم ذاکر!» -سلام علیکم حاج آقا. طاعات و عبادات قبول! -ممنون. جایی هستم. کاری داری؟ -نه. نگران شدم نیومدید! یه ربع دیگه جلسه شروع میشه. -آره. حواسم هست. ممنون که یادآوری کردی. اگه دیر شد، تو شروع کن تا من خودمو برسونم. -دست بوسم. امری ندارین؟ -نه. یاعلی. مستقیم رفت پیشِ مدیر دایره ایثارگران. مدیر آنجا که قبلا نیروی خودش بود گفت: «حاجی این نامه خودتونه. مال چهار سال پیش. درسته؟» حاج عبدالمطلب گفت: «خب! آره. جدیدا چرا افتاد تو دستور و گردش خورده؟» -چون خودتون درخواست دادین! -من؟ جدیدا؟ -بله. یک هفته قبل. یادمه که چند روز بود که از اول ماه رمضون می‌گذشت که نامه شخصا مفتوح خودتون اومد و منم اطاعت امر کردم و دوباره درخواست شما را... -میشه نامه‌ای که میگی من زدم رو ببینم؟ -بله حاجی. بله. چند لحظه اجازه بدید. بلند شد و نامه را از پرونده ایثارگری حاج عبدالمطلب برداشت و آورد. گفت: «اینا. بفرما. امضای اتوماسیون خودتونه!» @Mohamadrezahadadpour ادامه👇👇

حاجی که داشت شاخ درمی‌آورد، اصلا از متن نامه خبر نداشت! نگاه به تاریخ نامه کرد. فورا گوشی همراهش را بیرون آورد و در تقویم بادصبا نگاه کرد. با تعجب گفت: «من اصلا در این تاریخ اینجا نبودم. ماموریت داشتم و رفته بودم جایی.» مسئول دایره ایثارگران با تعجب گفت: «اما... امضای خودتون... البته امضای اتوماسیونی هست... امضای دستی نیست... نمیدونم والا... چی بگم!» حاجی از سر جاش بلند شد و به طرف در رفت. ذهنش خیلی بیشتر از صبح مشغول شده بود. لحظه خدافظی، برگشت رو به بنده خدا و گفت: «نگفتی این نامه رو کی آورد؟» بنده خدا فهمیده بود که حاجی میخواهد آوار بشود روی سر کسی که این نامه را آورده، به مِن‌مِن افتاد. اما چشمان نافذ و خشم پنهان حاجی اجازه کتمان به آن بنده خدا نداد. کم‌کم لب باز کرد و فقط دو کلمه گفت: «برادر ذاکر!» حاج عبدالمطلب که تازه فهمیده بود دارد از کجا میخورَد، نفس عمیقی مانند نَفَسِ ترسناکِ شیر در بیشه‌اش قبل از حمله به طعمه‌اش کشید و این جمله را گفت و رفت: «این دیدار، به امانت بین خودمون بمونه!» 🔶کتابخانه مسجد🔶 نرجس تشکیل جلسه اضطراری داده بود و نشسته بود روی صندلی وسطی. سمیه و سمانه و سه چهار نفر دیگر هم بودند. الهه(مسئول غرفه فروش) هم حضور داشت. سمیه پرسید: «خانم ایزدی! تکلیف چیه حالا؟» سمانه فورا گفت: «نظر من اینه که ما بشیم مسئول انتظامات. چفیه بندازیم و با پَر در حیاط و صحن مسجد بایستیم و به خانمای بدحجاب تذکر بدیم.» سمیه گفت: «آره. عالیه. هر خانمی هم مقاومت کرد و یا خیلی پُررو بود، خودِ خانم ایزدی حسابش برسند.» یکی دیگر از دخترها گفت: «بنظرم بهشون پیکسل بدیم. پیکسل شهید هادی و دیگر شهدا. روش بنویسیم شهدا شرمنده‌ایم!» این پیشنهاد هم توسط جمع پذیرفته شد. حتی یکی دیگر از دخترها گفت: «این کمه. بنظرم باید یه چیزی بنویسیم که بی‌حجاب‌سوز باشه. قشنگ تا مغز استخونشون بسوزه.» نرجس که انگار خیلی از این حرف خوشش آمده بود گفت: «آفرین. وقتی در جنگ تحمیلی، رزمنده‌ها با هجوم عراقی‌ها روبرو می‌شدند، حالتشون هم تهاجمی‌تر میشد. باید فکرِ یه چیز تهاجمی‌تر باشیم.» همه به فکر فرو رفتند. سمانه که کاش لب‌هایش را یک نفر با سوزن جوالدوز می‌دوخت، بدون این که حرف را در دهانش مزمزه کند گفت: «مرگ بر بی‌حجاب!» همه نگاه‌ها به طرف سمانه رفت. سمانه گفت: «تا کِی مماشات؟ تا کِی خون دل خوردن اُمت حزب‌الله؟ تا کی مظلومیت آقامون امام زمان؟ تا کِی خیانت کردن به دلِ مادران شهدا؟» همین جملات را که می‌گفت، انگار داشتند بنزین و نفت می‌ریختند روی ذهن و روان نرجس! نرجس به نقطه‌ای خیره شده بود. وقتی سمانه دهانش را گِل گرفت و منتظر تایید از سوی نرجس بود، نرجس واکنشی از خود نشان داد که آن جمعیت مغر فندقی به وجد آمدند! نرجس دهان باز کرد و گفت: «مرگ بر بی‌حجاب! باید بشه شعار آخرِ نمازمون! آخرِ شعاری که میگیم خدایا خدایا تا انقلاب مهدی از نهضت خمینی محافظت بفرما... آخرش باید سه مرتبه همه هم‌صدا بگن مرگ بر بی‌حجاب!» اشک شوق و هیجان در چشمان آنها مخصوصا سمانه و سمیه حلقه زد. قرار شد فراخوان بدهند و همه نیروهای خودی‌شان را جمع کنند برای نماز مغرب. تا این شعار هر چه باشکوه‌تر در فضای مسجد و محله طنین‌انداز بشود. فورا همه گوشی‌ها را درآوردند و شروع کردند به ارسال پیامک! که ناگهان الهه رو به نرجس گفت: «خانم ایزدی! تکلیف من چی میشه؟ من هنوز باید بشینم غرفه کتاب؟!» نرجس که داشت فورا وضعیت واتساپ می‌گذاشت و سفارش بنر برای شب می‌داد و بقیه کارها را همانگ می‌کرد، به الهه گفت: «آقای ذاکر گفته سازمانشون همشو میخره واسه مساجد سطح شهر. در عوض از بودجه فرهنگی مساجد و پایگاه‌های بسیج کم می‌کنه. چی بهتر از این؟ نگران نباش!» الهه گفت: «خب خدا را شکر. چون دیشب که کلی خانم و مرد و بچه جدید وارد مسجد شده بودند، حتی کسی به طرف غرفه کتاب ما نگاه نکرد. چه برسه به این که... خانم میشه یه پیشنهاد بدم؟» نرجس همین طور که سرش روی گوشی بود گفت: «بگو! فقط زود!» الهه گفت: «خب به همین حاج آقای تازه وارد بگین یه پیشنهاد واسه بخش غرفه کتاب ما بدن! شاید از این تکرار و انزوا ...» نرجس چنان نگاهی به الهه کرد که الهه بقیه حرفش را خورد. سرش را به الهه نزدیک‌تر کرد و جوری که مثلا فقط خودِ الهه بشنود، گفت: «این آخوندِ نفوذی اگه چیزی بارِش بود، خودش رو پشتِ ps4 و ps5 مخفی نمی‌کرد الهه خانم! هنوز مونده که سِره از ناسِره و دوغ از دوشاب تشخیص بدی! بشین سر جات و حرف نزن!» @Mohamadrezahadadpour ادامه👇👇

🔶حجره داود🔶 نزدیک اذان ظهر بود. قرار اولیه این شده بود که از ساعت 14 به مدت سه ساعت، بچه‌های ابتدایی و از ساعت 17 تا ساعت 21 بچه‌‌های متوسطه اول در حجره دیوید باشند. از ساعت 21 تا نیمه‌شب، بچه های متوسطه دوم در پارکینگ متروکِ مسجد، مسابقه فوتبال جام رمضان برگزار کنند. داود سرحال و قبراق داشت حجره‍‌اش را مرتب می‌کرد که ناگهان دید هفت هشت دَه تا بچه‌پسر وارد مسجد شدند. داود نگاهی به ساعتِ گوشی‌اش انداخت و با تعجب از آنها پرسید: «زود نیومدین؟!» بچه‌ها گفتند: «از امروز تا بعد از شبهای قدر تعطیلیم.» داود با تعجب پرسید: «چرا اون وقت؟ چی شده؟» بچه‌ها باهم و درهم گفتند: «آخه دارن مدرسه‌مون رنگ میزنن. کف مدرسه‌مون هم آسفالت می‌کنن. گفتن هر کی در طول این هفته بیاد مدرسه و جای کفشش رو آسفالت مدرسه بمونه، پاهاشو قلم می‌کنن!» داود گفت: «خب حالا اینجا ... هیچی... ولش کن... راستی بقیه...» هنوز حرفش تمام نشده بود که دید نخیر! سی چهل تا بچه، سَرِ خر کج کرده و مستقیم با همون کیف و لباس و کفش و جوراب معطر و دل‌انگیزشون مستقیم از مدرسه آمدند مسجد! رو به بچه‌ها کرد و گفت: «بچه‌ها اینطوری درست نیست. برین خونه‌هاتون و یه خبر به والدینتون بدین و سرِ ساعتی که گفتم بیایید!» دید حرفش خریدار ندارد. مگر می‌شد جلوی آن لشکری که لحظه‌لحظه به تعداش افزوده می‌شد، گرفت؟ فکری کرد و گفت: «آهان. یادم اومد. اگر رفتین و به والدینتون خبر دادین و سر ساعت برگشتین، شاید بتونم به هر تیم، دو سه ساعت بیشتر زمان بدم که بازی کنه! مثلا اگر نوبت شما ساعتِ 14 تا 17 باشه، میزنم ساعت 14 تا 19 مثلا!» بچه‌ها به شور و هیجان افتادند و با همان بار اول، نصف بچه‌ها از مسجد رفتند. نصف دیگر نرفتند و ماندند. باز هم بچه‌های دیگر سر و کله‌شان پیدا شد. بچه‌هایی که چهره‌های جدید بودند و از کاروانِ ثبتِ نامِ دیشب جامانده بودند. خلاصه در همان نیم ساعت، لیست داود از مرز پانصد و بیست و یک نفر تجاوز کرد و چاره‌ای نداشت مگر این که فکری به حال جای جدید و دستگاه‌های جدید کند. چرا که آموزش‌و‌پرورش منطقه در حرکتی جهادی، به کمک تعطیلات رسمی موجود در تقویم و تعطیل کردن چند روز درسی، تصمیم گرفته بود همه مدارس را نو نوار کند. بخاطر همین، آن محله و مسجد، با هجوم غافل‌گیرانه بچه‌ها مواجه شده بود. داود همان‌طور که حواسش به بچه‌ها بود، می‌دید که بچه‌های گروه نرجس دارند به در و دیوار مسجد، بنر و پوستر و کاغذهای ریز و درشتِ شعار علیه بی‌حجابی و بدحجابی و تیکه انداختن به مردان و بی‌غیرت معرفی کردن آنان می‌چسبانند. به طرف دیوار منتهی به درب بانوان رفت و داشت کاغذ روی دیوار که نوشته بود«حجاب، وصیت نامه همه شهداست» را می‌خواند که از پشت سر، صدای سلام شنید. برگشت و چشمانش روشن شد. دید احمد و صالح عینکی با یه ساک دستی کوچک روبرویش ایستاده‌اند. با دیدن آنها اینقدر خوشحال شد که حد نداشت. انگار خداوند مانند جنگ بدر، ملائکی را در قالب احمد و صالح عینکی برایش فرستاده بود. دو نفری که منهای برخی اخلاق فردی‌شان، بچه‌های باظرفیت و هنرمندی بودند. @Mohamadrezahadadpour ادامه دارد...

بسم الله الرحمن الرحیم 🔷 «یکی مثل همه» 🔷 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی قسمت نهم 🔶منزل الهام🔶 الهام، با انواعی از روسری‌های رنگارنگ و چشم‌نواز، روبروی آیینه ایستاده بود و به خودش می‌رسید. روسری که رنگ زمینه‌اش آبی آسمانی بود را به سر کرد و با کلی حساسیت و دقت، گوشه‌اش را بست و برگشت به پشت سرش. به مامانش و دو تا خانمی که آنجا بودند نشان داد. مامانش فورا با لبخند و هیجان گفت: «وای دختر! چقدر قشنگی تو آخه! ماه‌تر شدی با این!» یکی از خانم‌ها که از اولش که پا در آن خانه گذاشته بود، یک کلاه پسرانه به سر داشت گفت: «نه! نظر ما این نیست. بد بستیش عزیزم! بشین خودم واسم ببندم.» خانم دیگری که آنجا حضور داشت اما همان کلاه پسرانه را هم بر سر نداشت گفت: «پنج تا روسری هست و باید هر کدوم، به سه روش مختلف بسته بشه تا بتونیم عکسای بهتری بگیریم. یکیش به صورت شُل بپوشی و بیفته روشونه‌هات و یه کوچولو گردنت پیدا باشه. یکی هم جوری ببندی که یه گل درشت، در یه سمتش درست بشه. چپ و راستش فرق نمیکنه. سومیش هم لاکچری باشه تا بتونیم با سلیقه انواع مشتری‌هامون جذب کنیم.» المیرا می‌دانست آنها روزه نیستند. بخاطر همین برایشان دو تا آب میوه آورد و همین طور که تعارفشان می‌کرد به خانم دومی گفت: «یه سوال خودمونی! شما روزی چند تا روسری می‌فروشین؟ مشتری‌های پیجتون چطورین؟» جواب داد: «بستگی داره. به فصلش. به طرح و رنگش. به این‌که چی مد بشه و یهو بازارو بگیره. حتی مدلِ خانم و دختری که انتخاب می‌کنیم تو فروشمون اثر داره. ولی معمولِش شاید هفته‌ای صد یا صد و پنجاه تا!» المیرا گفت: «خب الهام من واسه این کار چطوره؟ خیلی دوس داره مدل و حجاب‌استایل باشه.» خانم اولی گفت: «خوبه ماشالله. دخترِ خوشکل و باحجاب کم نداریم. اما بعضیا مثل الهام جون، مود و فِیسشون واسه این کاره عالیه. ماشالله چهره‌شون جوریه که هر مدل روسری و شال به صورتش می‌شینه.» خانم دومی از فرصت استغاده کرد و گفت: «فقط کاش خیلی رو آرایش حساس نبود تا بتونه یه کم بیشتر به چشم بیاد. می‌دونی؟ اگه مثلا یه کم اجازه میداد تو صورت و ابروهاش دست ببریم و نازک برداریم و یه کم آرایشش بیشتر بود، مسلّما هم واسه ما خوب بود و هم فروشگاه‌های مجازی دیگه میومدن سراغش تا ازش عکس داشته باشن!» المیرا گفت: «نظر خودش اینه که بجز موارد محدود، تو صورتش دست نبره. منم دخترمو تا حالا به کاری مجبور نکردم.» خانم دومی گفت: «خب حالا اشکال نداره اما حداقل اجازه بده که یه کم گردنش پیدا باشه! به خدا اتفاقی نمیفته. گوش و گردن، همه دارن. اگه بذاره چند تا عکس بگیریم که به صورت تار، گوشاش و گردنش پیدا باشه، قول میدم خودش اینقدر خوشش بیاد از عکس که قاب کنه و بذاره همین جا!» الهام که کارش تمام شده بود رو به خانم دومی گفت: «من واسه خودم اصولی دارم. قرص صورتمو می‌تونم اجازه بدم اما گردن و گوشم نه. آرایش غلیظ و برداشتن بیش از حد ابرو هم نیستم.» خانم دومی که انگار اندکی به او برخورده بود، دو طرف دهانش را به طرف پایین آورد و مثل بی‌تفاوت‌ها آب میوه‌اش را خورد و گفت: «می‌خواستم کم‌کم تو رو به فروشگاه‌های حجاب‌استایل عربی معرفی کنم. ولی انگار خودت نمی‌خوای. اصراری نیست.» الهام خیلی مصمم و قرص گفت: «دوس ندارم. همین‌قدر خوبه. هر چند واسه همینم اگه خیلی دیده بشه، باید به صد نفر جواب بدم.» آماده شد و نشست کنار پنجره اتاقش. جوری که خانم دومی گفت، ژست گرفت و به دوربین نگاه کرد. خانم اولی هم شروع به گرفتن عکس‌های مختلف کرد. همین طور که آنها مشغول عکس بودند، خانم دومی سیگارش را درآورد و می‌خواست روشن کند که المیرا به او گفت: «ببخشید. منم واسه خونم اصولی دارم. اینجا نه لطفا! من و دخترم به بوی دود حساسیم.» @Mohamadrezahadadpour ادامه👇👇

🔶مسجدالرسول🔶 بچه‌ها از کله ظهر آمده بودند مسجد. اینقدر شلوغ کرده بودند که حد و اندازه نداشت. نه به مواقعی که حتی پشه پر نمیزد و نه به آن روزها که بچه‌ها از در و دیوار مسجد و اتاق دیوید بالا می‌رفتند. وقتی بچه‌ها با سرگروه‌هایشان مشغول بازی بودند و بقیه هم تماشا می‌کردند و جو می‌دادند، داود و احمد و صالح در یک گوشه نشسته بودند. داود گفت: «ببینین! من چهار نقطه از مسجد رو به عنوان نقاط استراتژیک و دو مکان را به عنوان نقاط حساس و خطرناک شناسایی کردم. میخوام به صورت گردشی و غیرمترقبه حواسمون به اون مکان‌ها باشه.» صالح و احمد نزدیک‌تر نشستند تا بهتر متوجه شوند. داود گفت: «نقاط استراژیک مسجد که باید یه کاری کنیم بچه‌ها واسش سر و دست بشکنن، آبدارخانه و کفش‌داری و حجره دیوید و صفِ نمازجماعت هست. یادمه یه بار حاج آقا خلج می‌گفت که رمز موفقیت حزب توده و منافقین در اول انقلاب این بود که کاملا هدفمند، دست گذاشته بودن رو حسِ مسئولیت‌پذیری بچه‌ها! برای کوچیک‌ترین کارها مسئولیت تعریف کرده بودند و وقتی می‌گفتن مثلا فلانی مسئول این لنگه کفشه، هم بهش شخصیت داده بودند و هم ازش حساب کتاب می‌کشیدند و هم بهش فرصت داده بودند که خودی نشون بده و دنبال ارتقا باشه.» صالح گفت: «خب این خیلی باحاله. الان ما باید مثلا پنجاه نفر شناسایی کنیم و صد تا مسئولیت تعریف کنیم و ازشون بخوایم کار رو خودشون در دست بگیرن. درسته؟» داود گفت: «دقیقا. حتی شده مسئولیت‌های مسخره درست کنیم. مثلا مسئولِ پُر کردن و خالی نموندن کِترِ شربتِ شماره دو. مسئول حمل کِتر شماره دو. مسئول تمیز کردن وشستن نهاییِ کِتر شماره دو. و حتی ناظر و مسئول گم نشدن کِتر شماره دو!» احمد گفت: «و حتی میشه در گروه‌های مختلف باشن که رقابتی بشه و هر کدوم خدماتش خوب نبود و یا بی‌نظم بود، بخاطر چشم‌وهم‌چشمی به خودشون بیان. و یا اگر هم‌گروهیشون همکاری نمی‌کنه، جبرانش کنن تا کم نیارن.» داود: «آفرین. وقتی موتورت میشه، حرفای خوبی میزنی.» احمد: «زهرمار. من همیشه حرفای خوب میزنم. خب من همین الان می‌شینم تو لب‌تاپم سه تا جدول درست می‌کنم و مُخِ حدودا 100 تا بچه رو به کار می‌گیرم. ببینم چند تا مسئولیت میشه درست کرد.» داود: «آره. خدا خیرت بده. بریم بحث دوم. بحث نقاط حساس و خطرناک!» صالح فورا گفت: «آره. نقاط حساس رو بسپار به من! خوراکِ من نقاط حساس هست!» داود تلاش کرد خنده‌اش را کنترل کند. دستی به لب و دهانش کشید اما دید خیلی سخت است که خنده‌اش را کنترل کند. به زور گفت: «صالح! داداش! بنظرم خوراکت عوض کن! دیگه خوراکت نقاط حساس و خطرناک نباشه!» صالح با تعجب پرسید: «چرا؟ باز چه خوابی دیدی؟!» @Mohamadrezahadadpour ادامه👇👇

داود گفت: «آخه این مسجد، بنظرم دو تا مکان حساس و خطرناک داره. یکیش دستشویی‌ها هست. و دومیش هم قسمت خواهران مخصوصا کتابخونه‌شون.» احمد از بس خنده‌اش گرفته بود نتوانست جلوی خنده‌اش را بگیرد و قهقهه میزد. صالح که حسابی ضایع شده بود به چشمان داود خیره شد و سری از باب تاسف تکان داد و گفت: «دست شما درد نکنه داداش! سیرَم شد از این خوراکِ عجیبی که گذاشتی روبروم! خب حالا چرا این‌جاها حساسن؟» داود جدی شد و گفت: «آفرین. سوال خوبیه. ببین! اگر قرار باشه درِ این مسجد به صورت شبانه‌روز باز باشه، و با سیصد چهارصد تا بچه پسرِ نوجوان سر و کار داشته باشیم که همشون در حال بلوغ و هیجانات درونی هستند، باید اقدام پیش‌دستانه کنیم و از هرچیزی که امکان تبدیل شدن به بحران داشته باشه، جلوگیری کنیم. بخاطر همین، صالح جان! داداشم! بنظرم دستشویی‌ها خیلی مهمه و باید نظارتِ کامل و لحظه‌ای و زیرپوستی به اونا داشته باشیم. بعلاوه بخش خانما که یه کتابخونه هم بالاش هست و جای دنجی هست و نباید خالی از نیروی خودی و نظارت ما باشه. متوجهی که؟!» صالح که خیلی از این حرف داود خوشش آمده بود گفت: «خداوکیلی چطور این چیزا به ذهنت میاد؟ من اگه صد سال دیگه هم بودم نمی‌تونستم اصلا به این چیزا فکر کنم.» احمد هم با حالت تعجب گفت: «عجب فکری کردی. چقدر این بحث مهمه!» داود گفت: «من شک ندارم که عده‌ای دنبال آتو گرفتن از من و شما هستند. با یه لشکر بچه‌پسر مواجهیم که سن و سالشون، سن و سال حاشیه‌سازی هست. باید خودمون حواسمون به خودمون باشه. صالح جان دیگه نخوام تاکید کنما. تو دو تا مسئولیت داری. یکی همین که حواست به این دو جا باشه. یکی دیگه هم این که صدات خوبه. به جای این که تو حوزه و حجره‌ات، وقت و بی‌وقت بخونی و همه اذیت بشن و بهت بگن زهرمار! خب اینجا بخون! ببین میتونی یه گروه سرود بزرگ یا مثلا یه کلاس مداحی یا نمیدونم هر کاری که مربوط به صدا و خوانندگی و هنر باشه انجام بدی و بچه‌ها جذبت بشن.» صالح گفت: «باشه. همیشه یه عده بچه هستند که مثل بعضیا شلوغ و حاشیه دار نیستند. ینی مثل بچه‌هایی که احمد میتونه بهشون مسئولیت بده نیستند. این طور بچه‌ها اغلب نیمه دوم جمعیت بچه‌ها هستند و خیلی به چشم نمیان. نه خیلی زبون و دهان دارن و نه آنچنان اعتماد به نفس دارن که مسابقات برنده بشن. اونارو به من بسپار.» داود گفت: «این مدل بچه‌ها اغلب دو سه برابر جمعیتی هستند که احمد میتونه بهشون مسئولیت بده. ینی مثلا شاید احمد در بهترین وضعیتش بتونه مُخ و دستِ 100 تا بچه رو بند کنه. اما تو میتونی رو 200 و یا 250 نفر بچه حساب کنی واسه هنر و سرود و مسخره‌بازی و این چیزا.» احمد گفت: «تقسیم کار خوبی شد. از همین الان شروع می‌کنیم. خودت برنامه‌ات چیه؟» داود گفت: «می‌خواستم مسولیت مستقیم بچه‌های متوسطه دوم و مسابقه فوتبالشون به عهده بگیرم اما بابای فرهان اومد و با پسرش، اون مسابقه رو هَندِل می‌کنن. من دو تا دلنگرانی بزرگ دارم. فکر کنم باید بشینم یه فکر جدی به حال اون دو تا بکنم.» صالح و احمد پرسیدند: «چیا؟!» داود گفت: «یکیش دخترا! من واقعا عذاب وجدان دارم. ما هیچ ایده‌ای واسه دخترا نداریم. اعصابم خورده. دومیش هم بابا و مامانایی که به بهانه بچه‌هاشون اومدن مسجد و تیپ و قیافشون مثل خانمای مسجدی نیست. می‌ترسم یه مشت تندرو به اسم مسجد و امر به معروف و ارشاد و حجاب و این چیزا گند بزنن به اعتماد مردم و کاری با اونا بکنن که دست بچه‌هاشون بگیرن و برن و دیگه هم پیداشون نشه!» صالح گفت: «خب باهاشون برخورد کن! سِفت جلوشون بایست!» داود با کلافگی گفت: «کُلاً تُف سربالاست. اینارو ولشون کنم، گند میزنن. اینا. نگا. چه بر سر حیاط مسجد و ورودی خواهران و برادران آوردند؟! کم مونده به مردم فحش بدن! اگرم نخوام ولشون کنم، باید جلوی یه عده وایسم که علی علیه السلام نتونست جلوشون بایسته! همونا که جنگِ پیروز شده رو با یه حماقت و کج‌فهمیِ کودکانه واگذار کردند! نمیدونم. باید صَب کنم ببینم چی میشه. شماها به کارِتون برسین. دیگه نخوام تاکید کنما. درست و منظم دنبال کنید.» @Mohamadrezahadadpour ادامه👇👇

گذشت تا این که یک ساعت مانده بود به غروب که زینب و دختراش و خانم مهدوی و سه چهار تا خانم دیگر به مسجد آمدند. زینب که از بس همه چیز با خودش آورده بود، دستانش قرمز شده بود، هنوز نفسش جا نیامده بود که دو تا خانم که معلوم بود مامان بچه‌ها هستند آمدند و سلام کردند. زینب با مهربانی و گشاده‌رویی جوابشان را داد. یکی از مادرها که چادری نبود اما پوشش بدی نداشت گفت: «خانم پسرِ من خیلی به این گروهِ پسرا علاقمند شده اما دو تا دختر نوجوون دارم که همش دارن حسودی می‌کنن. اینجا برنامه‌ای واسه دخترا ندارین؟» زینب لبخندی زد و گفت: «خب این که حسودی نداره. چون حاج‌آقا تمرکزشون رو آقا پسرا بوده، الان برنامه دارن. وگرنه اگه دختر خانما هم تشریف بیارن مسجد، چرا نه؟ واسشون برنامه میذارن. البته من باید با خود حاج آقا این مسئله رو مطرح کنم.» خانم دومی که شال به سر داشت و سوییچ بزرگی در دستش بود گفت: «من خاله این دو تا دخترم. به خدا مجبوریم ساعتایی که پسر خواهرم میاد مسجد و خوش میگذرونه، این دو تا دخترو ببریم دور دور. از بس میشینن تو خونه و اعصابمون خرد میکنن.» زینب دلش سوخت و گفت: «آخی. خدا نکنه. چشم. حتما ازشون کسب تکلیف میکنم و اطلاع میدم. راستی حالا کو دختر خانماتون؟» خانم اولی که مادرشان بود، به پشت سرش اشاره کرد و دو تا دختر دو قلو را با دستش نشان داد. زینب دید دو تا دختر نوجوانِ حدودا 13 ساله. موهایشان از بس بلند بود مانند آبشار از پشت شال کوچکی که سرشان بود تا روی کمرشان ریخته شده بود. هر دو آرایش داشتند و بدون جوراب و کفش بودند. هر کدام یک جفت دمپایی زبانه دار پوشیده بودند. زینب تا آنها را دید گفت: «وای ماشالله. چه دختر خانمای خوشکل و نازی.» این را گفت و هر چه دستش بود زین گذاشت و مادرها را رها کرد و به طرف دختران رفت. تا به آنها رسید، با آنها دست داد و آنها را بوسید. -چقدر شما دو تا خواهر خوشکلین! دو تا دختر که عسل و غزل نام داشتند، خندیدند و مثلا خجالت کشیدند. زینب دستی به موهایشان کشید و گفت: «شنیدم دوس دارین بیایید اینجا. من همین امشب یا شاید فردا با آقا دیوید حرف میزنم. تمام تلاشمو میکنم که بتونم این دو دوستِ ماهمو از دست ندم. بسپارینش به من.» نصف پسرهایی که در حیاط مسجد بودند داشتند به آنها نگاه می‌کردند. زینب که باهوش‌تر از این حرفها بود، متوجه جلب توجه آنها شد. اما ذره‌ای تلخ نشد. آنها را معطل نکرد. شماره از مادران و دخترها گرفت تا به آنها خبر بدهد. فقط لحظه آخر به غزل و عسل گفت: «شما اسم و شماره هر چی دوستِ خفن و خوشکل مثل خودتون دارین جمع و جور کنین که خبرتون میدم. ما هم باید مثل پسرا بترکونیم.» لحظه ای که آن دو دختر می‌خواستند خداحافظی کنند، دستشان را برای خداحافظی به طرف زینب بردند. زینب، دست آنها را گرفت و به طرف صورتش آورد و آنها را بویید. وقتی چشمانش را باز کرد، به آنها گفت: «از حالا من منتظر شماها هستم. خیلی زود دوباره همدیگه رو می‌بینیم.» خداحافظی کردند و رفتند. حتی وقتی سوار پژوی خاله‌شان شده بودند، برای زینب دست تکان دادند و تا لحظه آخر، به زینب نگاه کردند. زینب به طرف وسایلش برگشت و میخواست به طرف آبدارخانه برود که خشکش زد. تا کاغذها و احادیث و شعارهای تهدیدآمیز روی در و دیوار دید، به خانم مهدوی گفت: «مادرجان! شما با دخترا و خانما برین آبدارخونه تا منم بیام.» خانم مهدوی که دستاش پر از پلاستیک‌های لقمه بود، خودش را جمع و جور کرد و دست نوه‌های خوشکلش را گرفت و با آن چند تا خانم رفتند آبدارخانه و مشغول آماده کردن افطاریِ مسجد شدند. زینب عینکش را درآورد و ایستاد و دانه‌دانه کاغذها و پوسترهایی که نرجس و سمیه و سمانه و بقیه چسبانده بودند، دقیق مطالعه کرد. وقتی همه را خواند، متاسف شد. نگاهی به اطرافش انداخت. دید نرجس از بالا، یعنی از پشت پنجره کتابخانه ایستاده و دارد به او نگاه می‌کند. زینب بسم الله گفت و جلوی چشمان نرجس، شروع کرد و از همان جایی که ایستاده بود، بعضی از کاغذها را از دیوارها کَند. سمیه و سمانه فورا آمدند پایین و رفتند سراغ زینب. سمیه تا رسید به زینب گفت: «دست شما درد نکنه زینب خانم! شما دیگه چرا؟» @Mohamadrezahadadpour ادامه👇👇

سمانه همانطور که نفس‌نفس میزد گفت: «شما که خودتون خانمِ حاج آقا هستید و درس حوزه خوندین دیگه چرا؟ چرا جلوی دین ایستادین؟» زینب همان‌طور که داشت مابقیِ کاغذها را میکَند گفت: «این چیزی که شما اسمش گذاشتین دین، دین نیست دخترجان! دین‌بازی هست. تَحَجُره! من فقط دارم بازیِ کودکانه‌ای که شما راه انداختین، جمعش می‌کنم.» سمیه گفت: «لااقل بگین اشکالش چیه؟ بچه‌ها کلی با دهن روزه زحمت کشیدن و اینا را آماده کردند!» زینب گفت: «دقت کنین. من همشو برنداشتما. از بین بیست سی تا کاغذی که چسبوندین، این هفت هشت تا خیلی زشته. توهین به مردمه. هرچند بقیه‌اش هم خیلی به درد نمی‌خوره. اما این هفت هشت تا خیلی زشته. مثلا نوشتین[فاجرترین زنان، بی‌حجاب‌ها هستند!] شما دو تا که بعیده بدونین فاجر ینی چی و به کی میگن؟ که اگر می‌دونستین، گناه مردمو اینجوری نمی‌شُستین! یا مثلا نوشتین[کثیف‌ترین زنان امت پیامبر، بی‌حجاب‌ها هستند!] آخه این چه ادبیاتیه؟!]» سمیه که از بس ساده بود فکر کرد که چه بگوید که مثلا زینب تسلیم شود و ناامید برگردد؟! که یکباره به ذهنش رسید و گفت: «اینا را تونستین بِکَنید! دیگه جلوی ما رو که نمیتونین بگیرین که میخوایم از امشب، بعد از نماز عشا شعار بدیم و بگیم[مرگ بر بی‌حجاب!]» سمیه تا این حرف را زد، زینب خشکش زد. سمانه نگاه تندی به سمیه کرد و لب پایینش را محکم گاز گرفت و زیر لب به سمیه گفت: «چرا اینو گفتی؟! مگه خانم ایزدی نگفت باید سکرت بمونه؟! پس اصول حفاظت گفتار چی میشه؟! زدی همه چیو خراب کردی که!» زینب تا این حرف را شنید و متوجه شد که چه خیالِ خام و خطرناکی در ذهن مسموم نرجس و گروهش وجود دارد، فورا آنها را رها کرد و به آبدارخانه رفت و همه چیز را به خانم مهدوی گفت. خانم مهدوی که خیلی تعجب کرده بود و ناراحت شده بود، کارها را به خانم‌های دیگر سپرد و بلند شدند و با عروسش رفتند سراغ نرجس! وقتی به نرجس رسیدند، دیدند سمیه و سمانه زودتر به نرجس رسیدند و همه‌چیز را گذاشته‌اند کفِ دستش! خانم مهدوی رو به نرجس گفت: «هیچ معلومه چیکار میخوای بکنی؟! نرجس خانم این رسمش نیست! متوجه باش!» نرجس گفت: «بی‌حجاب هیچ فرقی با انگلس و آمریکا و اشرار و منافقین و صدام نداره! چون پایِ تهاجم فرهنگی اونا بزرگ شده.» زینب محکم گفت: «مگه حضرت آقا نگفتند که اینها زنان و دختران خودمان هستند؟ مگه آقا نفرمودند که من به آن اشکها حسرت می‌خورم و میگم ای کاش می‌تونستم مثل اون دختر و زن جوان اشک بریزم؟ مگه آقا نگفتن که ضعف حجاب، کار درستی نیست اما موجب نمیشه اون فرد را از دایره دین و انقلاب خارج بدونیم و همه ما هم نقص‌هایی داریم؟! چرا اینا رو میذاری پای اسراییل و آمریکا و منافقین و کفار؟» نرجس اشتباه بزرگی کرد و از دهانش درآمد و گفت: «ما از سرِ بی‌حجاب و شل‌حجاب نمی‌گذریم. آقا از روی مصلحت این حرفا رو زدند وگرنه تهِ دلشون این نیست! بنده خدا مجبورن این چیزا رو بگن تا مردم تو انتخابات شرکت کنند! چون در محاصره یه عده‌ای هستند که واقعیت‌های جامعه را به ایشون نمیگن! همونا که آقا را مجبور کردند که واکسن بزنه! همونا که آقا را مجبور کردن که ماسک بزنه و درباره ماسک‌زدن حرف بزنه! همونا که آقا را مجبور می‌کنن که به حرفهای دختران مانتویی در دیدار با دانشجوها گوش بده!» زینب که خیلی عصبانی شده بود به نرجس گفت: «هیچ معلومه داری چی میگی؟ داری مستقیم به حضرت آقا، به نائب امام زمان توهین می‌کنی! واقعا برای افکار بسته و پوسیدت متاسفم. طبق حرف تو، رهبری حتی از یک آخوند معمولی و آگاه هم کمتر میدونه! طبق حرف تو، رهبری حتی توانایی کنترل اطرافیان را نداره چه برسه به مملکت! طبق حرف تو، رهبری فقط مصلحت اندیشی میکنن! به کجا کشیده شدی که داری علم و عدالت و صلاحیت و درایت و هوش و مدیریت کسی زیر سوال می‌بری که با یه موضع‌گیری و سخنرانی ده دقیقه‌ای، معادله منطقه و جهان را عوض میکنه؟! نرجس! خوب نقاب از روی ذاتت و افکارت برداشتی! ضربه‌ای که تو و امثال تو به اسم اسلام و انقلاب و کشور میزنین، هیچ منافق و جاسوسی این کارو نمیکنه!» تا زینب این حرف را زد، نرجس عصبانی شد و سیلی محکمی به صورت زینب زد. جوری که زینب تعادلش به هم خورد و به صندلی برخورد کرد و نقش زمین شد. @Mohamadrezahadadpour ادامه دارد...

🌷🔺🔻🌷🔻🌷🔻 رفقا جان خدا قوت🌹 منهای کش و قوس و جاهای هیجانی داستان، حواستون به ریزه‌کاری‌ها و رفتار و ایده‌های آقا داود و زینب خانم هست؟ 🔺🌷🔺🌷🔺🌷🔻

روم به دیوار اما جسارتا این قسمت ۲۰+ سال است لطفا مراعات فرمایید 🙈

بسم الله الرحمن الرحیم 🔷 «یکی مثل همه» 🔷 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی قسمت دهم 🔶مسجدالرسول🔶 خانم‌ها در آبدارخانه دورِ زینب و خانم‌مهدوی و دختران زینب جمع شده بودند. صورت زینب از سیلی که خورده بود قرمز شده بود و جای انگشتانِ سنگینِ نرجس روی صورت زینب مانده بود. یک نفر آب‌قند آورد. یکی دیگر بادبزن برداشت و زینب را باد می‌زد. دختران زینب، با این که در آن لحظه که مادرشان سیلی خورد حضور نداشتند اما متوجه ماجرا شده و خیلی ترسیده بودند. خانم مهدوی اشک در چشمانش حلقه بسته بود. همین طور که صورتِ سرخ شده عروسش را با دستانِ مادرانه نوازش می‌کرد و قربان‌صدقه‌اش می‌رفت، گفت: «تا الان تو زندگیم خیلی رنج دیدم. خودم و حاج آقا از خیلی‌ها خوردیم. خیلی دلم شکسته. اما کسی رو نفرین نکردم. به روح مادرم تا حالا کسی رو نفرین نکردم. نرجس رو هم نفرین نمی‌کنم. ولی بد چوبی می‌خوره. هر کی رو صورتِ زنِ جوون و باحیا دست بلند کنه، خیر از زندگی و روزگارش نمی‌بینه. حالا از ما گفتن بود. الهی قربون صورت قرمز شُده‌ات برم.» المیرا دو تا قند دیگر در آب ریخت و آن را هم زد و رو به زینب گرفت و گفت: «بخور فدات شم. ناراحت نشیا. دختر منم سیلی خورد. اینقدر محکم سیلی خورد که دیگه هر کاریش کردم با من نیومد مسجد. دختر طلبه‌ و جوون و پرانرژی که الان باید صفِ اول نمازجماعت خانما باشه و مثل نگین بدرخشه، افتاده رو مبل خونمون و همش تو اینستا می‌چرخه. به خاطر چی؟ به خاطر کی؟ بخاطر زبونِ همین نرجس خانم! جوری نرجس به خودم و شوهرم توهین کرد که هنوز دلِ الهام خون هست. بگیر عزیزم. اذون گفتند. چند قلپ بخور. روزه‌ات هم قبول باشه فدات شم.» زینب همچنان سرش گیج می‌رفت. چرا که یک سیلی از نرجس خورده بود و یک ضربه بد هم از صندلی که آنجا بود خورده بود و به سرش ضربه سختی وارد شده بود. اندکی اطراف دو تا شقیه‌اش فشار داد. موهایش را که اندکی بیرون افتاده بود، درست کرد. دو تا قلپ آب‌قند خورد و رو به خانم‌ها گفت: «فقط ازتون دو تا خواهش دارم.» خانمها که چهار پنج نفر بودند به زینب نزدیک‌تر شدند. زینب گفت: «اولیش این که هیچ کس از این موضوع نباید خبردار بشه. هیچ کس! مخصوصا حاج‌آقا داود. اگه اینو بشنوه، روحیشون ممکنه خراب بشه و ناامید بشن. شما را به قرآن به کسی نگین. نرجس مثلا خواسته از من زهر چشم بگیره که بقیه غلاف کنن. اما اشتباه کرد. کارِ خودشو سخت‌تر کرد. پس خواهش میکنم به کسی نگین.» همه سر تکان دادند و چشم گفتند. زینب ادامه داد: «چشمتون پر نور ان‌شاءالله. دومیش هم این که اصلا به روی نرجس نیارین. مبادا بهش حرفی بزنین. یا با دخترای تیمِش تند برخورد کنین. ما تا برخورد تند نکنیم، و یا بهتره بگم اگه سکوت کنیم، هنوز ابتکار کار، دستِ خودمونه. حواستون خیلی جمع باشه. به روی کسی نیارین. بذارین بریم جلوتر ببینیم چی میشه؟» خانم‌ها صورت زینب را بوسیدند و کمک کردند که او هم از سر جایش بلند شود. زینب چادرش را درست کرد. کمی صورتش را بیشتر پوشاند و وقتی می‌خواست به خانه برود رو به خانم مهدوی کرد و گفت: «مادرجان من میرم خونه. بقیه منو اینجوری نبینن بهتره. خوبیت نداره. فقط شما محبت کن و از حاج آقا یه وقت بگیرین تا فردا یا فرداشب بریم پیششون و باهاشون درباره گروه دخترا صلاح مشورت کنیم.» المیرا گفت: «خب خودمون نمی‌تونیم گروه دخترا راه بندازیم؟» زینب گفت: «چرا المیرا جون. ولی اساس مسجد باید رو پاشنه یک مدیریت بچرخه. مدیریت مسجد هم مالِ روحانی مسجده. وقتی این آقاحاج‌داود میتونه اینطور ظرفیت بالایی فعال کنه، بعیده درباره دخترا ایده خاصی نداشته باشه. بذار اگرم ایده خاصی نداره، اون کارو به ما واگذار کنه. نه این که خودمون سرخود بریم دنبال جذب دخترا. ضمنا سلام منو به الهام جون برسون. دلتنگشم.» المیرا لبخندی زد و گفت: «بزرگیت زینب جون. حتما.» بعد از نماز عشا شد و ملت شروع به افطار با لقمه‌های نون پنیر و سبزی و شربت و آب جوش کردند. ده دوازده نفر پسربچه با مدیریت احمد داشتند پذیرایی می‌کردند. احمد به آنها می‌گفت: «اگه داد زدین... اگه حرف زشت زدین، من میدونم و شما! به بچه‌های کوچیکتر که از سر جاشون بلند میشن و به طرف شما میان و میخوان خارج از صفِ نماز، لقمه و شربت بگیرن، حتما بهشون بدید و نذارین دست خالی برگردن. اینا تحمل ندارن. شما هم لازم نکرده همین دو دقیقه تو فکرِ عدالت و عدل و نظم و انظباط و ترتیب و این چیزا باشین. بده بره. اشکال نداره.» @Mohamadrezahadadpour ادامه👇👇