غزلی از صفای اصفهانی چنین  شنیدم  که  لطف  یزدان ، به روی جوینده در نبندد دری  که  بگشاید   از  حقیقت  بر اهل  عرفان  دگر  نبندد چنین  شنیدم  که  هر که  شبها ، نظر  ز فیض  سحر  نبندد ملک  ز کارش  گره  گشاید ،  فلک  به  کینش  کمر نبندد دلی که باشد به صبح خیزان ، عجب نباشد اگر که هر دم دعای  خود  را  به  کوی  جانان ،  به  بال  مرغ  اثر   نبندد اگر  خیالش  به  دل  نیاید ، سخن  نگویم  چنانکه  طوطی جمال   آیینه   تا  نبیند  ، سخن   نگوید   ،  خبر      نبندد بر   شهیدان  کوی   عشقش  ، به سرخ رویی علم   نگردد به  رنگ   لاله  کسی   که داغ  غمش  به لخت  جگر  نبندد به  زیر  دستان   مکن تکبر   ادب  نگه  دار  اگر       ادیبی که  سر  بلندی   و   سر   فرازی   گذر   بر    آه سحر نبندد ز تیر  آه  چو  ما   فقیران ، شود  مشبّک   اگر   که    شبها فلک   بر    انجم   زره    نپوشد ،  قمر   ز  هاله  سپر نبندد صفا    به  رندی  کجا  تواند  دم  از   بیانات   عاشقی  زد ؟ هر  آنکه  نالد  به  ناله  نی ،  چو  نی  به  هر جا کمر نبندد.   صفای اصفهانی نام وی محمدحسین و از شعرای قرن سیزدهم و اوائل قرن چهاردهم  هجری است . صفا سنوات آخر عمر خود را در حدود بیست و دو سال  در مشهد می زیست و مرحوم موتمن الملک (م 1308 ه' . ق.) درباره او عنایتی داشت . شیخ علی اصغر آریا که مرید و راوی اشعار صفا است حکایت کند که شاعر به سال 1322 ه' . ق. به بیماری ذات الریه درگذشت  و در مدرسه موتمن السلطنه که پشت ایوان عباسی صحن کهنه مقدس بود  و اکنون خراب است دفن شد و محل دفن متصل به پایه گلدسته طلای  عباسی است و نیز نویسد که مستشارالملک فرزند موتمن السلطنه به اتکاء  خاطره خود سن او را علی الظاهر بین شصت و هفتاد نوشته است . دیوان وی بدستور موتمن السلطنه بخط میرزا ابوالقاسم خوشنویس باشی آستان قدس برای چاپ نوشته شده و هنوز هم در خانواده اباخان باقی است و آقای  حاجی حسین آقا ملک از آن استنساخی کرده اند و نسخه ای از آن در کتابخانه  ملک است ... آنچه از احوال صفا نقل کنند این است که در پایان عمر از مردم کناره گرفته بود و به بیماری نسیان مبتلا شده بود. #مهندسی_فرهنگی #شعر #صفای‌اصفهانی https://eitaa.com/joinchat/1801519111Cba7e16497a