*┄┅═✧﷽✧═┅* *"اَلسّلامُ عَلَیْکَ یا صاحِبَ الزَّمانِ"* *✅یکی از اعمالی که به آن بسیار اهمیت داده شده است* *صدقه برای حفظ وجود مقدس امام زمان (ارواحنا فداه) است چون یکی از تکالیف زمان غیبت صدقه دادن است برای حفظ وجود مبارک امام زمان (ارواحنا فداه)* *سیدبن طاووس -رحمه الله- می فرمایند:* *✅صدقه دادن برا سلامتی و تعجیل در فرج آنحضرت باعث خشنودی قلب مقدس آنحضرت و توجهات و عنایات او به ما میشود-* 🪷🪷🪷🪷 *بسمه تعالی* *خیرین بزرگوار لطفا صدقات، خیرات و کمک های خداپسندانه خودتان را به شماره کارتِ خیریه واریز بفرمائید تا ان شاءالله درشب عیدی گره ای از کار گرفتاران باز شود* *اجرتان با مولای مهربان حضرت مهدی(عج)* *شماره کارت خیریه مجموعه منتظران ظهور .* 6037997474678860

پنجم: انتظار فرج وظهور آن حضرت (علیه السلام) سخن در این باره در چند مبحث واقع می شود؛ مبحث یکم - فضیلت انتظار وثواب منتظر وانتظار پیغمبران وامامان نسبت به این امر: دراین باره همین بس که حضرت سید الساجدین (علیه السلام) در دعای عرفه بر منتظران درود فرستاده وبرای آنان دعا کرده،بعد از دعا کردن برای مولایشان (امام زمان) - صلوات الله علیه - واضافه بر آن روایات بسیاری بر این مقصود دلالت دارد، از جمله؛ ۱- در کمال الدین از حضرت ابی عبد الله امام صادق (علیه السلام) آمده که فرمود: هر کس از شما بر این امر در حال انتظار آن بمیرد، همچون کسی است که در خیمه قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) بوده باشد.(۱۸۹"

"۲- از حضرت ابوالحسن رضا (علیه السلام) آمده که فرمود: چقدر خوب است صبر وانتظار فرج! آیا نشنیده ای فرموده خدای (عزَّ وجلَّ) را که: وارتقبوا انی معکم رقیب(۱۹۰)؛ وچشم به راه باشید که من با شما چشم به راهم. فانتظروا انی معکم من المنتظرین(۱۹۱) پس انتظار بکشید که من با شما از منتظرانم. بنابراین بر شما باد صبر، به درستی که گشایش پس از ناامیدی می آید، البته آنان که پیش از شما بودند صبورتر از شما بودند.(۱۹۲) ۳- در بصائر الدرجات به سند خود از حضرت امام ابو عبد الله صادق (علیه السلام) آورده که فرمود: امیرمؤمنان (علیه السلام) به سوی صفین می رفت، تا این که از رود فرات عبور کرد وبه نزدیکی کوه سرزمین صفین رسید که هنگام نماز مغرب شد، مدتی در اندیشه فرو رفت، سپس وضو گرفت واذان گفت وچون از اذان گفتن فراغت یافت، کوه شکافته شد وسر وصورتی سپید نمودار گردید وگفت: سلام بر تو ای امیر المؤمنین ورحمت وبرکات خداوند بر تو باد. خوش آمدی ای جانشین پیغمبران وپیشوای روسفیدان وعزیزترین چیزی (که به مردم) رسیده! وای نایل آمده به ثواب صدیقین! وای سید اوصیا! امیر المؤمنین (علیه السلام) به او فرمود: بر تو نیز سلام باد، ای برادرم شمعون! جانشین عیسی بن مریم روح القدس، حال تو چگونه است؟ گفت خیر است، خدای بر تو رحمت آرد. من منتظر حضرت روح الله هستم که از آسمان فرود آید، پس هیچ کس را نمی شناسم که در راه خدا بیشتر از تو دچار بلا گشته وفردا (ی قیامت) ثوابش فزون تر ومقامش برتر از تو باشد...(۱۹۳) می گویم: جهت شاهد آوردن این حدیث، آن است که دلالت دارد بر منتظر بودن جناب شمعون نسبت به این ظهور مبارک وبا میمنت. والبته شباهت یافتن به اولیای خدا وپیروی کردن از ایشان چیزی است که نزد خداوند (عزَّ وجلَّ) پسندیده است، اضافه بر سایر آنچه در فضیلت انتظار رسیده است. ۴- در کتاب کمال الدین از حضرت ابی عبد الله امام صادق، از پدرانش (علیهم السلام) آمده که فرمود: منتظر امر (حکومت) ما بسان آن است که در راه خدا به خون غلتیده باشد.(۱۹۴)"

"۵- نیز از امام صادق (علیه السلام) آمده که فرمود: خوشا به حال شیعیان قائم ما که در زمان غیبتش منتظر بر ظهور او باشند ودر هنگام ظهورش فرمانبردار از او، آنان اولیای خدا هستند نه ترسی برایشان هست ونه اندوهگین شوند.(۱۹۵) ۶- از حضرت سید العابدین (علیه السلام) است که فرمود: انتظار فرج از عظیم ترین فرج است.(۱۹۶) ۷- از ابو خالد کابلی آمده که گفت: بر سرورم حضرت علی بن الحسین زین العابدین (علیه السلام) وارد شدم وبه او عرضه داشتم: ای فرزند رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم)! مرا خبر ده از کسانی که خدای (عزَّ وجلَّ) طاعت ودوستی آنان را فرض دانسته وپیروی از ایشان را پس از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) بر بندگانش واجب کرده است. به من فرمود: ای کابلی! به درستی که اولی الامری که خدای (عزَّ وجلَّ) آنان را امامانی برای مردم قرار داده وطاعتشان را بر آن ها واجب نموده؛ امیر المؤمنین علی بن ابی طالب، سپس حسن، سپس حسین دو فرزند علی بن ابی طالب بوده اند آنگاه امر (امامت) به ما رسیده است، آنگاه ساکت شد. من گفتم: ای سرور من! برای ما روایت شده که امیر المؤمنین (علیه السلام) فرموده: البته زمین را حجتی برای خدای (عزَّ وجلَّ) بر بندگانش خالی نمی ماند، پس حجت وامام بعد از تو کیست؟ آن حضرت فرمود: پسرم محمد است واسم او در تورات باقر می باشد، علم را با مهارت می شکافد، او حجت وامام بعد از من است وپس از محمد، پسرش جعفر می باشد که نامش نزد اهل آسمان صادق است. عرضه داشتم: ای سرور من! چگونه اسم او صادق شده وحال آنکه همه شما صادق (راستین) هستید؟ فرمود: پدرم از پدرش، مرا حدیث گفت که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود: هرگاه فرزندم جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب متولد شد، او را صادق بنامید که پنجمین از فرزندانش، کسی که اسمش جعفر خواهد بود با دروغ بستن بر خدای (عزَّ وجلَّ) جرأت کند ومدعی امامت گردد، پس او نزد خداوند، جعفر کذاب وافترا زننده بر خدای (عزَّ وجلَّ) است، وادعا کننده منصبی که شایستگی آن را ندارد، مخالفت کننده با پدر وحسادت ورزنده بر برادرش خواهد بود، آن کسی است که می خواهد هنگام غیبت ولی خدای (عزَّ وجلَّ) پرده (غیبت) خداوندی را کنار زند. سپس حضرت علی بن الحسین (علیه السلام) به شدت گریست، آنگاه فرمود: گویا جعفر کذاب را می بینم که ستمگر زمان خویش را بر بازرسی امر ولی خداوند وآنکه در حفظ الهی غایب است، برانگیخته وحرمت پدرش را هتک نموده باشد، به خاطر جهل وندانستن ولادت او واز روی حرص بر کشتن او، اگر بر وی دست یابد، به جهت طمع کردن در میراثش تا آن را بدون این که حقی در آن داشته باشد، بگیرد. ابو خالد گوید: عرضه داشتم: ای فرزند رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم)! آیا آن کار شدنی است؟ فرمود: آری. به پروردگارم سوگند! به درستی که این مطلب نزد ما نوشته شده است، در طوماری که محنت هایی که بعد از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) بر ما وارد می شود، در آن ضبط گردیده است. ابو خالد گوید: عرضه داشتم: ای فرزند رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم)! سپس چه خواهد شد؟ آن حضرت (علیه السلام) فرمود: سپس غایب ماندن ولی خدای (عزَّ وجلَّ) دوازدهمین جانشین رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) وامامان پس از او طولانی خواهد گشت. ای ابوخالد! به درستی که اهل زمان غیبت او، که امامتش را باور دارند ومنتظر ظهور اویند، از مردم همه زمانها بهترند، زیرا که خدای - تبارک وتعالی - آن چنان عقل ها وفهم ها وشناختی به آن ها عنایت کرده که غیبت نزد آنان، همچون دیدن باشد وآنان را در آن زمان به منزله کسانی قرار داده است، که در پیشگاه رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) با شمشیر جهاد کرده اند، آنان به حق مخلصانند وراستی که شیعیان ما هستند ودعوت کنندگان به دین خدای (عزَّ وجلَّ) در پنهان وآشکار می باشند.(۱۹۷) ۸- در کتاب غیبت شیخ طوسی، به نقل از کتاب غیبت فضل بن شاذان، به سند خود از مفضل بن عمر آورده که گفت: حضرت قائم (علیه السلام) را یاد کردیم وکسانی که از هم کیشانمان در حال انتظار او مردند، پس حضرت ابو عبد الله امام صادق (علیه السلام) به ما فرمود: هرگاه قیام کند، نزد مؤمن داخل قبر خواهند آمد وبه او گفته می شود: ای فلان! همانا که صاحب تو ظهور کرد، پس اگر می خواهی به او ملحق شوی ملحق شو واگر بخواهی در گرامیداشت پروردگارت بمانی بمان.(۱۹۸)

"۹- در کمال الدین به سند خود، از صفر بن ابی دلف آورده که گفت: شنیدم حضرت ابو جعفر محمد بن علی الرضا (علیهما السلام) می فرمود: همانا امام بعد از من پسرم علی است، امر او امر من وگفته او گفته پدرش واطاعت او اطاعت از پدرش می باشد. سپس ساکت شد، عرضه داشتم: ای فرزند رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم)! امام بعد از حسن کیست؟ پس آن حضرت به شدت گریست، آنگاه فرمود: البته بعد از حسن، پسرش آنکه قائم به حق ومورد انتظار است، می باشد. گفتم: ای فرزند رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم)! چرا قائم نامیده شده؟ فرمود: زیرا که او پس از آنکه یادش مرده باشد وبیشتر معتقدان به امامتش برگشته باشند، قیام کند (وبپاخیزد). گفتم: چرا منتظر نامیده شده؟ فرمود: چون که او را غیبتی است که روزهای بسیار ومدتی طولانی دارد، پس مخلصان منتظر خروجش باشند واهل تردید انکارش کنند وجاحدان یاد او را به استهزا گیرند ووقت گذاران در آن دروغگو شوند وعجله کنندگان در آن هلاکت گردند وتسلیم شوندگان در آن نجات یابند.(۱۹۹) ۱۰- از علی بن مهزیار آمده که گفت: به حضرت ابوالحسن صاحب العسکر، امام هادی (علیه السلام) نامه ای نوشتم ودرباره فرج از آن جناب پرسیدم، به من نوشت: هرگاه صاحب شما از منزلگاه ستمگران غایب گشت، در انتظار فرج باشید."

"۱۱- در اصول کافی از ابو بصیر آمده که گفت: به حضرت ابو عبد الله امام صادق (علیه السلام) عرضه داشتم: فدایت شوم فرج کی خواهد بود؟ فرمود: ای بصیر! تو هم از کسانی هستی که دنیا می خواهند. هر کس این امر را بشناسد، برای او به جهت انتظار کشیدنش فرج شده است.(۲۰۰) می گویم: ظاهراً چون مقصود از فرج، یاری کردن امام (علیه السلام) وجهاد در رکاب او است، امام صادق (علیه السلام) بیان فرمود که این مقصود برای شیعیان حاصل است، چون منتظر فرج هستند وتوجه داد که لازم وشایسته است که غرض آنها از انتظار این مقصود بزرگ باشد نه رسیدن به شهوت های نفسانی ولذت های جسمانی - چنان که شیوه بیشتر افراد چنین است - ومؤید این مطلب در مبحث چهارم خواهد آمد. ۱۲- در بحار از حضرت امیر المؤمنین (علیه السلام) آمده که فرمود: منتظر فرج باشید واز رحمت خداوند ناامید نشوید، به درستی که خوشایندترین اعمال نزد خدای (عزَّ وجلَّ) انتظار فرج است.(۲۰۱) ۱۳- از آن حضرت (علیه السلام) است که فرمود: عمل کننده به امر ما، فردا (ی قیامت) در حضیرة القدس (درجه عالیه بهشت) با ما خواهد بود ومنتظر امر (حکومت) ما، همچون غوطه ور شده به خونش در راه خدا می باشد.(۲۰۲) ۱۴- از فیض بن المختار، از حضرت ابی عبد الله امام صادق (علیه السلام) روایت آمده که فرمود: هر کس از شما بیمرد در حالی که منتظر این امر باشد، همانند کسی است که با حضرت قائم (علیه السلام) در خیمه اش بوده باشد. سپس چند لحظه ای درنگ کرد، آنگاه فرمود: نه بلکه مانند کسی است که در خدمت آن حضرت شمشیر بزند. سپس فرمود: نه. سوگند به خدا! همچون کسی است که در رکاب رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) شهید شده باشد.(۲۰۳) ۱۵- از حضرت ابی عبد الله امام صادق (علیه السلام)، از پدرانش، از امیر المؤمنین (علیه السلام) روایت است که فرمود: برترین عبادت مؤمن، انتظار فرج از خداوند داشتن است. ۱۶- در کافی به سند صحیحی، از عبد الله بن المغیره آمده که گفت: محمد بن عبد الله به حضرت امام رضا (علیه السلام) عرضه می داشت ومن می شنیدم که می گفت: پدرم مرا حدیث آورد از خاندانش، از پدرانش، که به یکی از امامان گفته بود: در منطقه ما جای رباط(۲۰۴) هست که آنرا قزوین می نامند ودشمنی هست که آن را دیلم می گویند، آیا جهاد یا رباطی بر ما هست؟ آن حضرت (علیه السلام) در جواب او فرمود: بر شما باد که این خانه (بیت الله الحرام) را حج کنید. سؤال کننده بار دیگر سؤالش را تکرار کرد. باز حضرت (علیه السلام) فرمود: بر شما باد این بیت که آن را حج کنید. آیا یک فرد از شما راضی نیست که در خانه خود باشد وبر خانواده اش از دسترنج خود خرج بنماید وانتظار امر ما را بکشد، پس اگر آن زمان را درک کند، همچون کسی است که با رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) در جنگ بدر شرکت کرده باشد واگر در حالی که منتظر امر ما است بمیرد، همچون کسی خواهد بود که با قائم - صلوات الله علیه - در خیمه اش باشد این چنین - ودو انگشت سبابه اش را کنار هم نشان داد - ونمی گویم این چنین -و انگشت وسط وسبابه را نشان داد- زیرا که این بزرگ تر از آن است. در اینجا حضرت ابوالحسن امام رضا (علیه السلام) فرمود: راست گفته است.(۲۰۵) می گویم: این روایت با آنچه در اخبار آمده که مرابطه (مرزبانی) حتی در زمان غیبت هم مستحب است، منافاتی ندارد؛ زیرا که ظاهراً منظور سؤال کننده، نایل شدن به ثواب مرابطه وجهاد بوده، پس امام (علیه السلام) او را به حج وانتظار دلالت فرمود، که ثواب جهاد ورباط وحج همگی برایش حاصل گردد، اما با انجام مرابطه، ثواب حج را نخواهد یافت. ومؤید آنچه یاد کردیم این که امام (علیه السلام) به او فرمود: بر شما باد! این بیت که آن را حج کنید ونفرمود: مرابطه نکنید، یا جایز نیست، یا حلال نیست ومانند این ها وخدا دانا است.(۲۰۶) ۱۷- در تفسیر نعمانی از امیر المؤمنین (علیه السلام) آمده که فرمود🍃🌴🍃🌴🍃🌴🌴🍃🌴🍃 🔰قسمت 3⃣2⃣ 🟩جلددوم #مکیال المکارم

"- در تفسیر نعمانی از امیر المؤمنین (علیه السلام) آمده که فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود: ای ابوالحسن! بر خداوند شایسته است که اهل ظلال (گم شدگان) را به بهشت داخل کند ومنظورش از این، مؤمنانی هستند که در زمان فتنه بر پیروی از امامی که جایگاهش مخفی است واز چشم مردم غایب است، بپاخیزند، پس آنان به امامت او اقرار می کنند وبه دامان او چنگ می زنند ومنتظر خروج او می مانند، آنان یقین دارند که هیچ تردیدی به خود راه ندهند، صبر کنندگان وتسلیم شدگان وفقط از شناختن امامشان واز شناختن شخص او گم شده اند. بر این دلالت می کند آنکه خدای تعالی هرگاه چشمه خورشید را که نشانه برای اوقات نماز قرار داده از بندگانش بپوشاند، بر آنان فرصت را توسعه داده که زوال انجام شده است. وهمین طور است کسی که منتظر خروج امام (علیه السلام) است، که به امامتش دست یازیده، تمام فرایض خداوند که بر او واجب است با حدودشان از او قبول می شود، از معنی فریضه بودن خارج نمی باشند، پس او صبر کننده شکیبا گر است، غیبت امامش به (دین) او ضرری نمی رساند.(۲۰۷) ۱۸- ودر کتاب کمال الدین از محمد بن النعمان، از حضرت ابی عبد الله امام صادق (علیه السلام) روایت آمده که: نزدیک ترین حالت بندگان به خدای (عزَّ وجلَّ) وخشنودترین هنگام او از آنان، زمانی است که حجت خداوند را نیابند وبرایشان آشکار نشود واز آنان پوشیده بماند که جای او را ندانند ودر عین حال می دانند که دلایل ونشانه های الهی از بین نرفته است، در آن هنگام باید که هر صبح وشام منتظر فرج باشند. وهمانا شدیدترین موقع غضب خداوند بر دشمنانش زمانی است که حجتش را از آنان پوشانیده باشد، که برایشان ظاهر نگردد والبته خداوند می داند که دوستانش به تردید نمی افتند واگر چنین می دانست که آنان به تردید دچار می شوند، حجت خویش را یک چشم بر هم زدن هم از آنان مخفی نمی کرد.(۲۰۸) ۱۹- از امام صادق (علیه السلام) است درباره فرموده خدای (عزَّ وجلَّ): الم ذلک الکتاب لا ریب فیه هدی للمتقین الذین یؤمنون بالغیب(۲۰۹)؛ الم(از رموز قرآن است). این کتاب بدون تردید هدایتگر تقواپیشگان است، آنان که به غیب ایمان می آورند. فرمود: تقواپیشگان، شیعیان علی (علیه السلام) هستند وغیب، همان حجت غایب است وگواه بر این، فرموده خدای (عزَّ وجلَّ) است که: ویقولون لولا انزل علیه آیة من ربه فقل انما الغیب لله فانتظروا انی معکم من المنتظرین(۲۱۰) ومی گویند: چرا از سوی پروردگارش آیتی بر او نیامد، پس بگو: به درستی که غیب مخصوص خدا است، شما منتظر باشید من نیز با شما از منتظرانم. ۲۰- در اصول کافی به سند خود از حضرت ابو جعفر باقر (علیه السلام) آورده که فرمود: زیان ندیده است کسی که در حال انتظار امر ما بمیرد، آن که در خیمه حضرت مهدی (علیه السلام) با سپاهیان او نمرده است.(۲۱۱) ۲۱- در روایت عمار ساباطی که ان شاء الله تعالی خواهد آمد، از حضرت ابی عبد الله امام صادق (علیه السلام) آمده که فرمود: همانا به خدا سوگند! ای عمار! کسی از شما بر این حالی که در آن هستید نمیرد، مگر آن که نزد خداوند از بسیاری از کشته شدگان در بدر واحد برتر باشد، پس شما را مژده باد.(۲۱۲) ۲۲- در همان کتاب از حضرت امام ابو جعفر باقر (علیه السلام) آمده که ضمن حدیثی فرمود: وبدانید که منتظر این امر همچون ثواب روزه دار شب زنده دار را دارد وهر کس دوران قائم ما را دریابد، پس با او خروج نماید ودشمن ما را به قتل رساند، برای او همچون پاداش بیست شهید خواهد بود وهر کس در رکاب قائم ما (علیه السلام) کشته شود، همچون پاداش بیست وپنج شهید را خواهد یافت.(۲۱۳) ۲۳- در مجمع البیان از حارث بن المغیره آمده که گفت: در محضر ابو جعفر باقر (علیه السلام) بودیم، فرمود: آنکه از شما این امر را شناخته ومنتظر آن باشد وخیر را در آن بداند، مانند کسی است که به خدا قسم! در رکاب قائم آل محمد (علیهم السلام) با شمشیر خود جهاد کرده باشد. سپس فرمود: بلکه والله! مثل کسی است که در خدمت رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) با شمشیر جهاد کرده باشد. سپس بار سوم فرمود: بلکه به خدا قسم! همچون کسی است که در خیمه رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) شهید شده باشد.(۲۱۴) ۲۴- در تفسیر البرهان، از حسن بن ابی حمزه، از پدرش ابوحمزه (ثمالی) است که گفت: به حضرت ابی عبد الله صادق (علیه السلام) عرض کردم: فدایت شوم! سنم بالا رفته واستخوانم سست گشته ومرگم نزدیک شده ومی ترسم پیش از آنکه این امر (حکومت شما) را دریابم، مرگم فرا رسد. فرمود: ای ابوحمزه! هر که به ما ایمان آورد وحدیث ما را تصدیق کرد وبه انتظار دوران ما نشست، مانند کسی است که زیر پرچم قائم (علیه السلام) کشته شود، بلکه به خدا سوگند! زیر پرچم رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) (کشته گردد)(۲۱۵). ۲۵- در کتاب کمال الدین، از مفضل بن عمر آمده که گفت: شنیدم حضرت امام صادق (علیه السلام) می فرمود: هر کس در حالی که منتظر این امر باشد

بمیرد، همچون کسی خواهد بود که از خواص حضرت قائم (علیه السلام) بوده باشد، نه؛ بلکه مانند کسی باشد که در پیشگاه رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) شمشیر زده است.(۲۱۶) ۲۶- در تفسیر البرهان به سند خود، از مسعدة آمده که گفت: خدمت حضرت امام صادق (علیه السلام) بودم که پیرمرد قد خمیده ای که بر عصایش تکیه زده بود آمد، سلام کرد وامام صادق (علیه السلام) جواب سلامش را داد. پیرمرد عرضه داشت: ای فرزند رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم)! دستت را به من بده که آن را ببوسم، پس آن حضرت دستش را پیش آورد واو دست آن جناب را بوسید وسپس گریست. حضرت امام صادق (علیه السلام) به او فرمود: ای پیرمرد! چرا گریه می کنی؟ عرضه داشت: فدایت شوم، یابن رسول الله! صد سال است که به پای قائم شما مانده ام، می گویم این ماه است، این سال است، هم اکنون سنم بالا رفته واستخوانم سست گردیده ومرگم نزدیک شده وبه آنچه که برای شما آرزو می کنم نرسیده ام، شما را می بینم کشته شده وآواره اید ودشمنانتان را می بینم که با بالها پرواز می کنند، چگونه گریه نکنم؟! دیدگان حضرت ابی عبد الله صادق (علیه السلام) در اشک نشست، آنگاه فرمود: ای پیرمرد! اگر خداوند تو را باقی گذاشت تا این که قائم ما را ببینی، در مرتبه اعلی خواهی بود واگر مرگ تو فرا رسد، روز قیامت با سپرده گرانبهای محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) محشور خواهی شد وما سپرده گرانبهای او هستیم، که همانا آن حضرت فرمود: من در میان شما دو گوهر گرانبها را بر جای می گذارم، پس به آن دو، دست بیازید که هیچ گاه گمراه نشوید: کتاب خدا وعترت وخاندانم را. پیرمرد گفت:

"پس از این که این خبر را شنیدم، دیگر آسوده خاطر شدم. سپس امام صادق (علیه السلام) فرمود: ای پیرمرد! بدان که قائم ما (علیه السلام) از صلب حسن عسکری بیرون می آید وحسن از علی متولد می شود وعلی از محمد ومحمد از علی وعلی از موسی واین پسرم از من متولد گردیده، ما دوازده تن هستیم، همگی مان معصوم وپاکیزه می باشیم...(۲۱۷) ۲۷- در روضه کافی به سند خود، از اسحاق بن عمار آورده که گفت: حدیث آورد مرا مردی از اصحابمان، از حکم بن عتیبه که گفت: هنگامی که در محضر امام ابو جعفر باقر (علیه السلام) بودم، خانه پر از جمعیت بود، پیرمردی آمد که بر چوبدستی خود تکیه می زد، تا اینکه بر در اتاق ایستاد وگفت: سلام بر تو ای فرزند رسول خدا! ورحمت وبرکات خداوند بر تو باد! آنگاه ساکت شد. حضرت ابو جعفر امام باقر (علیه السلام) فرمود: وبر تو باد سلام ورحمت وبرکات خداوند! سپس پیرمرد رو به سوی اهل مجلس کرد وگفت: السلام علیکم! که همه حاضرین او را جواب دادند وسلامش را پاسخ گفتند. آنگاه رو به سوی حضرت ابوجعفر باقر (علیه السلام) کرد وگفت:

"ای فرزند رسول خدا! فدایت گردم! مرا نزدیک خود جای ده که به خدا سوگند! من شما را دوست می دارم ودوستداران شما را دوست می دارم. به خدا سوگند! دوستی شما وهوادارانتان به خاطر طمع دنیوی نیست ومن با دشمن شما دشمنم واز او بیزارم. وبه خدا سوگند! که دشمنی ام با او وبیزاری ام از او، به خاطر کینه ای میان من واو نمی باشد. به خدا! من حلال شما را حلال وحرامتان را حرام می دارم ومنتظر امر شمایم، پس ای که خداوند مرا فدایت گرداند! عاقبت مرا چگونه می بینی؟ حضرت امام باقر (علیه السلام) فرمود: به سوی من، به سوی من آی! تا این که او را کنار خود نشانید. سپس فرمود: ای پیرمرد! بر پدرم علی بن الحسین (علیه السلام) نیز مردی وارد شد ومانند سؤال تو را عرضه داشت. پدرم به او فرمود: اگر بمیری بر رسول خدا وعلی وحسن وحسین وعلی بن الحسین وارد می شوی وقلبت سرد ودلت خنک وخرم ودیده ات روشن می گردد وراحتی وریحان با فرشتگان کرام کاتبین را پیش روی خود خواهی دید، همین که جانت به این جا برسد - وبه حلقش اشاره کرد - واگر زنده بمانی خواهی دید، آنچه را که دیده ات به آن روشن شود وهمراه ما در رکن اعلی خواهی بود. پیرمرد عرضه داشت: چگونه فرمودی، ای ابو جعفر! حضرت باقر (علیه السلام) دوباره سخنش را تکرار کرد، پیرمرد گفت: الله اکبر، ای ابو جعفر! اگر من بمیرم بر رسول خدا وعلی وحسن وحسین وعلی بن الحسین وارد می شوم وچشمم روشن وقلبم سرد وخنک وخرم می گردد وتوسط راحتی وریحان وفرشتگان کرام کاتبین مورد استقبال قرار می گیرم، همین که جانم به این جا رسید واگر زنده بمانم، آنچه را که چشمم به آن روشن شود خواهم دید وبا شما در رکن اعلی خواهم بود! سپس پیرمرد به شدت گریست،های های های، تا اینکه صورتش به زمین چسبید واهل خانه چون حال پیرمرد را دیدند به گریه وناله پرداختند. وحضرت ابو جعفر باقر (علیه السلام) اشک ها را از اطراف دیدگانش با انگشت پاک می کرد. آنگاه پیرمرد سر برداشت وبه امام باقر (علیه السلام) عرض کرد: ای فرزند رسول خدا! دستت را به من بده، خداوند مرا قربان تو سازد! آن حضرت (علیه السلام) دست خود را به او داد، پس دست حضرت را بوسید وبر دیدگان خود نهاد وبر صورتش کشید، سپس جامه از شکم وسینه برگرفت ودست آن حضرت را بر شکم وسینه خود قرار داد. پس از آن برخاست وگفت: السلام علیکم! حضرت باقر (علیه السلام) در پی او می نگریست وپیرمرد می رفت، آنگاه روی به جانب حاضرین کرد وفرمود: هر کس دوست می دارد مردی از اهل بهشت را ببیند، به این شخص نظر کند. حکم بن عتیبه گوید: هیچ مجلس گریه وماتمی شبیه آن مجلس ندیدم.(۲۱۸) 📋🌺مبحث دوم - در وجوب انتظار حضرت قائم (علیه السلام) بر همه افراد🔆🕋🔆🌷🌷🌷🌷🌷🌷 📗📗قسمت 4⃣2⃣ 🟪جلددوم #مکیال المکارم

🎞 دانستن معنای صحیح غیبت، گام اول در شناخت امام و ارتباط با امام است. 🎙 حجت الاسلام والمسلمین دکتر سبحانی 📡رئیس بنیاد بین المللی امامت

🔆🕋🔆تشرفات 👤ملاقات اکبردلاک خدمت امام زمان 🕋عجل الله فرجه 🎥جناب استاددانشمند

مبحث دوم - در وجوب انتظار حضرت قائم (علیه السلام) بر همه افراد: و بر این مطلب دلالت می کند -اضافه بر بعضی از آنچه گذشت- روایتی که ثقة الاسلام کلینی (رحمه الله) در اصول کافی به سند خود، از اسماعیل جعفی آورده که گفت: مردی بر حضرت ابو جعفر امام باقر (علیه السلام) وارد شد وصفحه ای در دست داشت، حضرت باقر (علیه السلام) به او فرمود: این نوشته مناظر کننده ای است(۲۱۹) که پرسش دارد از دینی که عمل در آن مورد قبول است. عرض کرد: رحمت خداوند بر تو باد! همین را خواسته ام. حضرت ابو جعفر باقر (علیه السلام) فرمود: گواهی دادن به این که هیچ معبود حقی جز خداوند نیست واین که محمد بنده ورسول او است واین که اقرار کنی به آنچه از سوی خداوند آمده وولایت ما خاندان وبیزاری از دشمنمان وتسلیم به امر ما وپرهیزکاری وفروتنی وانتظار قائم ما، که ما را دولتی است که هر وقت خداوند بخواهد آن را خواهد آورد.(۲۲۰) و در همان کتاب ابوالجارود آمده که گفت: به حضرت ابو جعفر باقر (علیه السلام) عرضه داشتم: ای فرزند رسول خدا! آیا مودت ودلباختگی وپیروی مرا نسبت به خودتان می دانید؟ فرمود: آری. عرضه داشتم: من از شما مطلبی را می پرسم ومی خواهم به من پاسخ دهید، زیرا که چشم من نابینا است وکم تر راه می روم ونمی توانم هر وقت بخواهم به دیدار شما بیایم. فرمود: خواسته ات را بازگوی. عرض کردم: دینی که تو وخاندانت خدای (عزَّ وجلَّ) را با آن دینداری می کنید برایم بیان فرمای، تا خدای (عزَّ وجلَّ) را با آن دینداری نمایم. امام باقر (علیه السلام) فرمود: اگر چه مطلب را کوتاه کردی، ولی سؤال مهمی آوردی. به خدای سوگند! دینی را که من وپدرانم خدای (عزَّ وجلَّ) را با آن دینداری می کنیم برایت می گویم؛ گواهی دادن به این که هیچ معبود حقی جز خداوند نیست واین که محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) رسول خدا است واقرار کردن به آنچه از نزد خداوند آورده وولایت ولی ما وبیزاری از دشمنان وتسلیم بودن به امر ما وانتظار قائم ما واهتمام ورزیدن (در امور واجب وحلال) وپرهیزکاری (از کارهای حرام) می باشد.(۲۲۱) و در غیبت نعمانی به سند خود، از ابو بصیر از حضرت ابو عبد الله امام صادق (علیه السلام) آورده که روزی آن حضرت فرمود: آیا شما را خبر ندهم به آنچه خدای (عزَّ وجلَّ) هیچ عملی را جز به آن از بندگان نمی پذیرد؟ گفتند: چرا، فرمود: گواهی دادن به این که هیچ شایسته پرستشی جز خداوند نیست واین که محمد (صلی الله علیه وآله وسلم) بنده وفرستاده او است، واقرار کردن به آنچه به آن امر فرموده، وولایت ما، وبیزاری از دشمنانمان - یعنی خصوص امامان- وتسلیم شدن به آنان، وپرهیزکاری، وکوشش واطمینان، وانتظار قائم (علیه السلام). سپس فرمود: به درستی که ما را دولتی است که خداوند هر وقت بخواهد آن را (روی کار) می آورد، آنگاه فرمود: هر کس دوست می دارد از جمله اصحاب قائم (علیه السلام) باشد باید انتظار بکشد وبا پرهیزکاری واخلاق نیک رفتار نماید در حالی که منتظر باشد، پس اگر از دنیا رفت (وپس از مردنش) قائم (علیه السلام) قیام کرد، برای او پاداشی خواهد بود همانند کسی که امام (علیه السلام) را درک کرده، پس جدیت کنید ودر انتظار بمانید گوارای تان باد ای گروه مشمول رحمت الهی(۲۲۲). می گویم: عبارت (یعنی خصوص امامان) احتمال دارد که از فرمایش امام (علیه السلام) باشد، واحتمال می رود که گفته ابوبصیر باشد. وچون منظور از ولایت آن است که امام (علیه السلام) را در تمام امور سرپرست خود قرار داده وپیروی از او در همه موارد واجب بداند، حضرت بیان فرمودند:

"کسی ولایتش واجب است که خداوند (عزَّ وجلَّ) او را به امامت وعصمت مخصوص گردانیده، نه هر کسی که منتسب به رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) است ودشمنی کردن باید با معاند ودشمن امام (علیه السلام) باشد خواه از ذریه پیغمبر باشد، یا غیر آن ها. و از آنچه بر وجوب انتظار دلالت می کند، روایتی است که شیخ صدوق (رحمه الله) در کتاب کمال الدین به سند خود، از عبدالعظیم حسنی آورده که گفت: بر سرورم حضرت محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب (علیه السلام) وارد شدم ومی خواستم که درباره قائم (علیه السلام) از آن حضرت سؤال کنم که آیا همان مهدی است یا غیر او؟ پس خود آن حضرت آغاز سخن کرد وبه من فرمود: ای ابوالقاسم! به درستی که قائم (علیه السلام) از ماست واو است مهدی که واجب است در زمان غیبتش انتظار کشیده شود ودر ظهورش اطاعت گردد واو سومین (امام) از فرزندان من است.(۲۲۳) و در همان کتاب به دو سند صحیح، از حضرت ابی عبد الله امام صادق (علیه السلام) آمده که فرمود: نزدیک ترین حالات بندگان نزد خدای (عزَّ وجلَّ) وخشنودترین هنگام او از آنان، زمانی است که حجت خدای را نیابند وبرای آنها آشکار نشود واز دیدگان آن ها پوشیده بماند که جایگاهش را ندانند ودر عین حال بدانند که حجت ها وبینات الهی باطل نشده، پس در آن هنگام هر صبح وشام منتظر باشند که شدیدترین خشم وغضب خداوند بر دشمنانش موقعی است که حجت خود را از آنان مخفی بدارد وبر آنان آشکار نگردد، البته خداوند دانسته است که اولیای او در تردید واقع نمی شوند واگر می دانست که آنها در شک می افتند، یک چشم بر هم زدن حجت خود را از آنان نهان نمی ساخت واین جز زیر سر اشرار مردم نخواهد بود.(۲۲۴) مبحث سوم - معنی انتظاری که در این اخبار به آن امر گردیده است: انتظار حالتی است نفسانی که آمادگی برای آنچه انتظارش را می کشیم، از آن بر می آید وضد آن یأس وناامیدی است، پس هر قدر که انتظار شدیدتر باشد، آمادگی ومهیا شدن قوی تر خواهد بود، نمی بینی اگر مسافری داشته باشی که در انتظار مقدمش به سر می بری، هر چه هنگام آمدنش نزدیک تر شود، مهیا شدنت فزونی می یابد، بلکه احیاناً خوابت به بیداری مبدل می گردد، چون انتظارت شدید است. وهمان طور که مراتب انتظار از این جهت متفاوت است از جهت محبت نسبت به کسی که در انتظارش هستی، نیز مراتب متفاوتی دار، پس هر چه محبت شدیدتر ودوستی بیشتر باشد، مهیا شدن برای محبوب زیادتر می شود وفراقش دردناک تر می گردد، به گونه ای که منتظر، از تمام اموری که مربوط به حفظ خودش هست، غافل می ماند ودردهای بزرگ ومحنت های شدید را احساس نمی کند.

"بنابراین مؤمنی که منتظر آمدن مولایش می باشد، هر قدر که انتظارش شدیدتر است، تلاشش در آمادگی برای آن به وسیله پرهیز از گناه وکوشش در راه تهذیب نفس وپاکیزه کردن دورن از صفات نکوهیده وبه دست آوردن خوی های پسندیده بیشتر می گردد، تا به فیض دیدار مولای خویش ومشاهده جمال انورش در زمان غیبتش رستگار شود، همچنان که برای عده بسیاری ای نیکان اتفاق افتاده است. لذا امامان معصوم (علیه السلام) -در روایاتی که خواندی وغیر آنها- به پاکیزگی صفات ومقید بودن به انجام طاعات امر فرموده اند. بلکه روایت پیشین ابو بصیر اشارت یا دلالت دارد بر اینکه رستگاری به مقام انتظار ونایل شدن به پاداش منتظران، به پرهیز وپروا از گناه وآراستگی به خوی های پسندیده بستگی دارد، چنانکه حضرت صادق (علیه السلام) فرمود: هر آن کس که خواسته باشد از یاران قائم (علیه السلام) شود، باید که منتظر باشد وباید در حال انتظار به پرهیزکاری وخوی های پسندیده عمل نماید، که هرگاه بمیرد وقائم پس از مردنش بپاخیزد، پاداش او همچون کسی خواهد بود که دوران حکومت آن حضرت را درک کرده باشد... و بی تردید هر قدر که انتظار شدیدتر باشد، صاحب آن، مقام وثواب بیشتری نزد خدای (عزَّ وجلَّ) خواهد داشت. خدای تعالی ما را از مخلصان منتظرین مولایمان صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قرار دهد. 🔆مبحث چهارم - آیا در انتظار قصد قربت شرط است یا نه؟💫💫💫💫💫💫🌷🌷 📗قسمت 5⃣2⃣ #مکیال المکارم

پاسخ استاد شریفی به شبهه تولد امام زمان علیه السلام تفاوت فرهنگ شیعه با نواصب ببینید و یاد بگیرید تا چگونه جواب نواصب را بدهید