『دوگانه یِ عشق ونفرت』 ❒همه چیز یک پارادوکس است. از وهم های حقیقی تا حقایقی مبهم. از سکوت های پر از حرف تا بغضِ خنده هایمان. از حرف های ناگفته تا گفته های شنیده نشده و از بغض های بی اشک تا اشک های بی دلیل. ✍وقتی پای عشقی در میان است نفرت خودنمایی می‌کند و جایی برای حضور حقیقت نمی ماند. در جدال عشق و نفرت است که نباید به دنبال حقیقت بود.«چرا که حقیقت خود زن است.» ❒«شادکامی مرد این است که من می‌خواهم و شادکامی زن همان است که اومی‌خواهد.»باید به انها فهماند که نباید از آن‌دست کسانی باشند که چون چنگال ندارند خود را خوب تصور کنند. باید بتوانیم ظالم باشیم و آن‌موقع ظلم نکنیم. ظالم نبودن هنگامی‌که توانایی آن را نداریم هنر نیست. ❒عشق مهم است اما مهارت درعشق ورزیدن مهم تر از خودِ عشق است از مهارت در عشق ورزیدن، عشق متولد میشود اما اگر عشق در دام ناعاشق یا نابلدِ عشق به بند کشیده شود،افسرده میشود، نام دیگر عشق افسرده، نفرت است کسانی که در عشق ورزی نابلد هستندعشق را افسرده میکنند و دل را پژمرده عشق، عاشقِ حاذق میطلبد نه کاسبِ جاهل ...! ✍نه در دشت بمان و نه چندان صعود کن که از دید خارج شوی بهترین منظره گیتی در ارتفاعی میان این دو است. «بشو آنکه هستی» #دوسونگری #تعارض #پارادوکس #اریک_فروم