📜 #متن |🔰 رهبریِ ریاها 🎭 نیاز به مقبولیت، یک نیاز عمیق است. انسان دوست دارد خودی نشان دهد. 🎭 این میل را نمی‏ شود از انسان گرفت، ولی می‏شود آن را رهبری کرد. 🎭 ریا و خودنمایی، در خون آدمی است و نمی ‏شود آن را از او گرفت؛ ولی باید رهبری اش کرد. 🎭 ما خودمان را به کسی نشان می‏ دهیم که برایش عظمتی قائل باشیم؛ تعریف کسی را می‏ خواهیم و دوست داریم که به عظمتش پی برده باشیم. 🎭 بعضی از تعریف ها به جای اینکه خوشحال مان کند، ناراحت مان می ‏کند و اصلاً کسرِ شأن مان است که فلانی از ما تعریف کند یا فلان دیوانه از ما یاد کند. 🎭 دوست داریم از ما تعریف کنند؛ ولی دوست داریم کسانی تعریف کنند که بزرگند. 🎭انسان می تواند به حدی از رشد برسد که جز الله، جز نگاه او، جز تعریف او، جز پذیرش او، چیزی ارضایش نکند. 🎭با این که ریا و مقبولیت، نیاز درونی انسان است و انسان دوست دارد که «همه» از او تعریف کنند، وقتی به این حد می رسد، چهره عوض می کند و فقط رضایت و پذیرش «خدا» را می خواهد. ❛❛ عین‌صاد 📚 #جمع_ها_و_حاصل_جمع_ها | ص ۴۲ #⃣ #بریده_کتاب #تربیت https://eitaa.com/moshaverehtolue ❤️❤️❤️

📜 #متن |🔰 انفاقِ احمقانه 🔹کسانی که چیزی در دست فقیر می ‌‏گذارند، در واقع با «او» معامله می‌ کنند. 🔹 ما حقیقت‌ ها را مسخ کردیم و شکلک درمی‌ ‏آوریم! یک لقمه نان و پنیر به طرف می‌ ‏دهیم و خیال می‌ کنیم او را خریده ‏ایم! 🔹از خود نمی ‏پرسیم که از چه کسی به فقیر می‌‏دهیم؟ اگر فکر می‌ کنیم از خودمان به فقیر می‌ ‏دهیم که با چنین فکری، احمقیم و ضرر کرده‌ ایم و باخته‌ ایم! 🔹 اما اگر از «او» به خودش می‌ ‏دهیم که دیگر باد کردن ندارد؛ بلکه این فقیر است که بر ما منّت دارد! 🔹این خلق است که بر تو منّت دارد و آب را در وجود تو به جریان انداخته است تا آن تغوط ‏ها و کثافت ‏هایی را که شیطان در وجود تو ریخته، پاک ‏کند. 🔹مادر خیال می‌‏کند اوست که به بچه شیر می‌ ‏دهد؛ حال‌آنکه این بچه است که شیر را به سینه مادر می‌ ‏آورد. اگر بچه نباشد، شیری هم در سینه‌ ها نیست؛ اگر هم شیری آمد، مفید نیست، بلکه غده چرکین می ‏شود که باید مثل دمل بزنند و خلاصش کنند. 🔹ما بسیار فریب می‌ خوریم! آن‌طور که ما انفاق می‌ کنیم، یا غرور در ما می‌‏آید یا بت ساختن که هر دو کمبودی در ماست. 🔹 کسی که می ‏خواهد نیازی را برطرف کند، باید به‌ گونه ‏ای باشد که آن فقیر و نیازمند، شکسته، ذلیل، متملق، اسیر و بت ‏پرست نگردد! کسی هم که انفاق می‌ ‏کند، اسیر غرور نشود؛ نه منت بگذارد و نه باد بیاورد؛ بداند از چه کسی به چه کسی می ‏دهد و دستش به دست چه کسی می ‏رسد. اگر بداند وقتی با او دست داد، دست او بالاتر از دست خودش است، دیگر غرورش می ‏شکند. ❛❛ عین‌صاد 📚 #جمع_ها_و_حاصل_جمع_ها | ص ۴۸ #⃣ #بریده_کتاب #تربیت https://eitaa.com/moshaverehtolue ❤️❤️❤️

📜 #متن |🔰 انفاقِ احمقانه 🔹کسانی که چیزی در دست فقیر می ‌‏گذارند، در واقع با «او» معامله می‌ کنند. 🔹 ما حقیقت‌ ها را مسخ کردیم و شکلک درمی‌ ‏آوریم! یک لقمه نان و پنیر به طرف می‌ ‏دهیم و خیال می‌ کنیم او را خریده ‏ایم! 🔹از خود نمی ‏پرسیم که از چه کسی به فقیر می‌‏دهیم؟ اگر فکر می‌ کنیم از خودمان به فقیر می‌ ‏دهیم که با چنین فکری، احمقیم و ضرر کرده‌ ایم و باخته‌ ایم! 🔹 اما اگر از «او» به خودش می‌ ‏دهیم که دیگر باد کردن ندارد؛ بلکه این فقیر است که بر ما منّت دارد! 🔹این خلق است که بر تو منّت دارد و آب را در وجود تو به جریان انداخته است تا آن تغوط ‏ها و کثافت ‏هایی را که شیطان در وجود تو ریخته، پاک ‏کند. 🔹مادر خیال می‌‏کند اوست که به بچه شیر می‌ ‏دهد؛ حال‌آنکه این بچه است که شیر را به سینه مادر می‌ ‏آورد. اگر بچه نباشد، شیری هم در سینه‌ ها نیست؛ اگر هم شیری آمد، مفید نیست، بلکه غده چرکین می ‏شود که باید مثل دمل بزنند و خلاصش کنند. 🔹ما بسیار فریب می‌ خوریم! آن‌طور که ما انفاق می‌ کنیم، یا غرور در ما می‌‏آید یا بت ساختن که هر دو کمبودی در ماست. 🔹 کسی که می ‏خواهد نیازی را برطرف کند، باید به‌ گونه ‏ای باشد که آن فقیر و نیازمند، شکسته، ذلیل، متملق، اسیر و بت ‏پرست نگردد! کسی هم که انفاق می‌ ‏کند، اسیر غرور نشود؛ نه منت بگذارد و نه باد بیاورد؛ بداند از چه کسی به چه کسی می ‏دهد و دستش به دست چه کسی می ‏رسد. اگر بداند وقتی با او دست داد، دست او بالاتر از دست خودش است، دیگر غرورش می ‏شکند. ❛❛ عین‌صاد 📚 #جمع_ها_و_حاصل_جمع_ها | ص ۴۸ #⃣ #بریده_کتاب #تربیت https://eitaa.com/moshaverehtolue ❤️❤️❤️