اشکال بزرگ بسیاری از والدین این است که از رشد و پیشرفت شخصیت خود غافل می شوند و می گویند: "از ما که گذشت ولی سعی می کنیم بچه های خود را به جایی برسانیم". این نگرش باعث می شود که آنها بچه ها را دستاویزی برای تحقق آرزوهای خویش نمایند و از توجه به علایق و استعدادهای آنها غافل شوند و به طور خودخواهانه ای افکار و عقاید و حتی روش های خود را به بچه ها دیکته کنند. هر چه به کودک در خونه احساس امنیت بیشتری بدیم، در مدرسه با آرامش و تمرکز بیشتری فعالیت میکنه. آسیب های خانواده سخت گیر یا مستبد: خصوصیات فرزندان این خانواده👇 خلاقیت کم متکی به دیگران اعتماد بنفس پایین این کودکان معمولاً در کارهای گروهی شرکت نمی کنند چون اعتماد بنفس ندارند. از قبول مسئولیت خودداری می کنند چون خلاقیت ندارند. این نوع از تربیت خودمهارگری را در این کودکان کاهش می دهد. یعنی همیشه باید یک عامل بیرونی باشد تا اینها را کنترل کند. کودکان این خانواده از اراده قوی برخوردار نبوده و نمی توانند در برخورد با محرکهای تحریک کننده بیرونی خود را کنترل کنند و به راحتی دچار آسیب های اجتماعی می گردند. [استاد صادقی] 💕 ✅وقتی ارتباط بین والدین و نوجوان قطع شود، فرزند اگر فعالیت یا رفتارهای اشتباهی داشته باشد، آن ها را زیرزمینی خواهد کرد. 🌀این زیرزمینی شدن فعالیت های فرزند باعث می شود تا رفتارهای پر خطر او برای والدین آشکار نشود. 💟 ملامت گاهى خيلى مفيد است. گاهى يک انسان با ملامت غيرتش تحريک مى‌شود. ولى ملامت هم جا دارد. اين مطلب كليت ندارد ولى در بسيارى از موارد، ملامتِ زياد بيشتر نفرت ايجاد مى‌كند. مثلاً خيلى افراد در تربيت فرزند اين اشتباه را مرتكب مى‌شوند، دائماً بچه را ملامت مى‌كنند و سركوفت مى‌زنند: اى خاک بر سرت، فلان بچه هم هم‌سنّ توست، ببين او چطور پيش رفته، تو خيلى بى‌عرضه و نالايق هستى، من كه ديگر به تو اميدى ندارم. خيال مى‌كنند با اين ملامت‌ها غيرت بچه تحريک مى‌شود در صورتى كه در اين موارد، اگر ملامت از حدش بگذرد، عكس‌العمل خلاف ايجاد مى‌كند؛ روح او حالت انقباض و فرار پيدا مى‌كند و او از نظر روحى بيمار مى‌شود و محال است كه دنبال آن كار برود. استاد مطهری یکی از مهم‌ترین چیزها برای هر انسانی و در هر سنی امید هست، یعنی اگر #امید به زندگی رو از ما بگیرن هیچ آینده‌ای رو نمیشه متصور بود. امید اینقدر مهمه که جامعه‌شناسان اون رو مهم‌ترین فاکتور برای حیات و پیشرفت یک جامعه می‌دونن. در مورد فرد هم همینه، یعنی من اگر امید نداشته باشم که فردا غذا گیرم بیاد، طبیعتاً انگیزه‌ای برای ادامه زندگی ندارم و حتی ممکنه همین امروز بمیرم و کارم به فردا نکشه. یعنی امید با امنیت خصوصاً #امنیت_روانی ارتباط مستقیم داره. حالا بریم تو کودک؛ ما حق نداریم امید رو از #کودک بگیریم، در حالی که روزانه با انتقال مداوم ناخوشایندی‌ها، نداری‌ها، اخبار بد، حوادث، ناامن کردن کودک نسبت به دیگران و ... داریم امید رو از بچه هامون می‌گیریم و بچه‌ها رو ناامن بار میاریم! من خاطره زیر رو خیلی دوست دارم، با هم بخونیمش 👇 زمان #زلزله_بم، حال همه خیلی خیلی بد بود و تقریبا همه داغون بودن. طبیعی هم بود، افرادی بودند که سی، چهل نفر از اعضای خاندان‌شون رو از دست داده بودن و صحنه‌هایی رو دیده بودن که تصورش هم برای ما ممکن نیست. این وسط یه خانمی بود که انگار نه انگار، حالش واقعا خوب بود و همه‌اش در حال شوخی و روحیه دادن به بقیه بود. #استاد_سلطانی از این خانم پرسیده بودن شما چرا اینجوری هستی؟! چرا حالت اینقدر خوبه؟! این خانم گفته بودن که عین بقیه تعداد زیادی از اعضای درجه یک خانواده‌شون رو از دست دادن ولی نگاه‌شون به آینده کاملاً خوشبینانه است. وقتی ریشه این نگاه رو بررسی کرده بودن به این رسیده بودن که پدر ایشون یه کشاورز ساده بودن و وقتی اون‌ها بچه بودن مدام می‌گفتن بچه‌ها این زیرپله رو می‌بینید، این زیر پُرِ پوله. هر چی بخواید هست. بعد این خانم می‌گفت ما می‌دونستیم توی اون زیرپله یکسری وسایل به در نخور و قدیمی هست ولی همین که بابامون می‌گفت خیالتون راحت باشه، دلمون قرص میشد. جالب اینجا بود که در همون زمان هم زندگی‌مون خیلی معمولی و حتی فقیرانه بود. این پدر چی کار کرده بوده؟! یکی از مهم‌ترین کارهاش این بود که بچه‌ها رو امن بار آورده بود و این‌ها در هر حالتی احساس امنیت می‌کردن. اما چی می‌خوام بگم؟! ساده است؛ مراقب امنیت بچه‌هامون باشیم، خصوصاً در مسائل اقتصادی بچه‌ها رو ناامن نکنیم که اگه این کارو بکنیم یا امید رو ازشون می‌گیریم یا بچه‌ها رو با درک حسرت بزرگ می‌کنیم. -----------