هم اینکه بر شب ِچشمت غم ِ جهان افتاد غمِ ندیدنت ای ماه ، بر زبان افتاد شبیه کاسه ی چینی شکست قامتمان هم اینکه قلبِ تو گفتند...ناگهان افتاد! همیشه ماه تر از ماه خنده میکردی بروی هر ضربانی که بینمان افتاد کنار خستگی ات آسمان زمین میخورد پرنده بودی و پرهات از آشیان افتاد چقدر پنجره ی چشم تو تماشا داشت به یاد ِقند لبت، آب بر دهان افتاد! حواس ما به تو جمع و حواس تو پرت است کنارِ این همه اشکی که تـــوأمان افتاد تمام عمر کمت را به دوش خواهم برد... غم نداشتنت نازنین، به جان افتاد! ✍#صفیه_قومنجانی #غم_نداشتن🖤 #چهارمین_سالگرد💔 @nabzeghalam