همنشینی می‌تونه لذت بخش باشه با آدم هایی که خداشون زیباست و کلام شون تنها از روزمره ست، با آدم هایی که بعد خداحافظی یه بار دیگه برمیگردی، لبخند میزنی و اطمینان میدی که چقدر از هم‌صحبتی باهاش لذت بردی .

فکر می‌کنم قلم‌ها به مرور سکوت پیشه کردن رو تو حالت انتخابی خودشون قرار می‌دن عزیزم درست مثل الان؛ این‌طور نیست دختر؟

امّا عزیزم شرح ندادن طلوع ایجاب کرده در حقش اجحاف بشه.

طلوع همیشه دوست‌داشتنی بوده و دست نیافتنی

هوای شرجی گیلان و گرمای پدَ سوخته؛ این نوا و بوی تند نارنج داخل پاکت آماده‌ست. آماده‌ای بازش کنی؟ * چشمك

کلمات پشت سر هم ردیف میشن. کدومو اول باید به زبون بیارم؟ از دلتنگی‌ایی که توی عکسه حرف بزنم یا از بازار های اونجا برات بگم؟ اصلا چرا خودت نبودی تا باهم بشینیم بین اون همه شلوغی و از اون سرما حرف بزنیم؟بهانه؟باشه ، من بهانه می‌گیرم . اصلا چرا پیشم نبودی؟

یک زمستان نشسته بود انگار بر تن منحنی حنجره‌ات تا غمی باد زنی که غبارش نشیند بر جامه‌ات؛ - از آذر غم‌زده صدای من و می‌شنوید | نرگس

سخت ترین دلتنگی ها برای من، نه دلتنگی برای اون آدم های امنی بوده که نیستن، نه دلتنگی برای کسیه که هیچوقت نیومد و نموند. من بیشتر از هر کسی و هر چیزی، دلم برای خودم تنگ میشه. برای خودِ سابقم. برای یکسری باورهای نابود شده‌م.برای خودم قبل وارد شدن به اون طوفان هایی که بعدش یکی دیگه جای من ازشون اومد بیرون. برای شور و اشتیاق و تمومِ حس های مُرده و از دست رفته و برنگشته. دلم برای خودی که گم شد و هیچوقت دیگه پیداش نکردم خیلی تنگ میشه.

از این روزهای سبز با تناژ سفید صدای من رو می‌شنوید. بل‌اخره تموم ‌شد مسیر طویل تاریکی. امید همیشه اساسی‌ترین رکن بوده تو روند زندگی نرگس، من و ببین همیشه و بلا استثناء. خلاصه عزیزم نفس عمییق؛ تموم شد*

وقتی دارم از امید صحبت خیلی جدیه *من خیلی خنده‌م الان.

غروب پائیز خیلی عجیب داره جلو می‌ره؛ هیچ‌وقت رخ نشون نمی‌ده.