هوای شرجی گیلان و گرمای پدَ سوخته؛ این نوا و بوی تند نارنج داخل پاکت آماده‌ست. آماده‌ای بازش کنی؟ * چشمك

کلمات پشت سر هم ردیف میشن. کدومو اول باید به زبون بیارم؟ از دلتنگی‌ایی که توی عکسه حرف بزنم یا از بازار های اونجا برات بگم؟ اصلا چرا خودت نبودی تا باهم بشینیم بین اون همه شلوغی و از اون سرما حرف بزنیم؟بهانه؟باشه ، من بهانه می‌گیرم . اصلا چرا پیشم نبودی؟

یک زمستان نشسته بود انگار بر تن منحنی حنجره‌ات تا غمی باد زنی که غبارش نشیند بر جامه‌ات؛ - از آذر غم‌زده صدای من و می‌شنوید | نرگس

سخت ترین دلتنگی ها برای من، نه دلتنگی برای اون آدم های امنی بوده که نیستن، نه دلتنگی برای کسیه که هیچوقت نیومد و نموند. من بیشتر از هر کسی و هر چیزی، دلم برای خودم تنگ میشه. برای خودِ سابقم. برای یکسری باورهای نابود شده‌م.برای خودم قبل وارد شدن به اون طوفان هایی که بعدش یکی دیگه جای من ازشون اومد بیرون. برای شور و اشتیاق و تمومِ حس های مُرده و از دست رفته و برنگشته. دلم برای خودی که گم شد و هیچوقت دیگه پیداش نکردم خیلی تنگ میشه.

از این روزهای سبز با تناژ سفید صدای من رو می‌شنوید. بل‌اخره تموم ‌شد مسیر طویل تاریکی. امید همیشه اساسی‌ترین رکن بوده تو روند زندگی نرگس، من و ببین همیشه و بلا استثناء. خلاصه عزیزم نفس عمییق؛ تموم شد*

وقتی دارم از امید صحبت خیلی جدیه *من خیلی خنده‌م الان.

غروب پائیز خیلی عجیب داره جلو می‌ره؛ هیچ‌وقت رخ نشون نمی‌ده.

نه؟ * لب‌خند

اشتیاق فردا را گاه باید مانند فنجان قهوهٔ صبحانه نوشید، سیر نمی‌کند امّا خستگی رفع می‌کند. اشتیاق فردا، امید عاجز را می‌تکاند. حال که امید، خود تن بر ما بار کرده، روا نیست دست اشتیاق گیریم و قهوه را شیرین نوشیم؟ - نرگس

" دخترای نرگس سلام؛ شاید خا‌ک‌خوردگی این‌جا مجاب کرده جمع‌مون کم‌تر بشه، با فوروارد این مسیج چطورید؟ "