از سرزمین مهر به بلندای فروغ شما؛ سلام. قصد بیان داشتیم و قصد را بالفعل می‌کنیم. می‌خواستیم بگوئیم که شما را مولانا سروده، قربانیان خوانده، مشکاتیان نواخته، فرشچیان کشیده و شاملو مکتوب کرده. در نبود شما " خیال " بر دیگ بساط شده و ما هم ته‌دیگش؛ می‌سوزیم و طعمش بر کامتان تلخ می‌آید. - نامهٔ 13 ام | نرگس

بلندتر بخند یادِ خونه بیفتُـم.

درک است آنچه در هر محلک است درک است بی‌خودان را معرک است چپک است دَرَکِ زین روزگار چپک است؛ - صفر دو | ناجی

" روز گار "

امّا عزیزم؛ می‌دونی عواقب همیشه شنونده بودن چیه؟ می‌شه این‌شکلی که همه همهٔ غماشون باتوئه، وقتی که کسی دورشون نباشه تو می‌شی نقطه برای صحبت. و تو اگه قلب رئوفی داشته باشی به سادگی با این موضوع کنار می‌ای. قلب رئوفت تو رو سوق می‌ده سمت " همیشه حواسش به همه هست " بودنه نباید زیادی شنوا باشی اگه واقعاً عواقبش دل‌پذیره باش و گوش کن. قلبت زیادی زلال و رقیقه اگه شنونده*‌ای - بیست و یک و چهل و نه دقیقه

سدّی که از غم‌های‌ ما محافظت می‌کرد تا مبادا سرازیر شوند، حالا شکسته.

دی‌ماه خیلی عجیب رقم خورد، بر خلاف پیشینه و رزومهٔ خرابش این‌بار قشنگ بود و عسل.

هجران با حاء؛ فراق با غین چه فرقی می‌کنن؟ با هر صامت جایگاه غم‌آلودش به پائین سقوط نمی‌کنه و ثابته، می‌فهمی عزیزم؟ ثابـت

خدای لیلةالرغائب‌ها، خدای " انا عند قلوب المنکسرة "

« نفسم گرفت ازین شب، درِ این حصار بشکن »

تکذیب است و روا نیست که گفته شود آخر شاهنامه خوش است. اول داستان گل‌هایی دارد سرخ عنابی و همتای زر ناب؛ گل‌ها به ساز هوهو باد می‌رقصند و قاصدک‌ها قصد سفر می‌کنند. آفتاب بوسه بر دیدهٔ چشمه‌ساز می‌زند و در آئینهٔ قلبش نقره‌زلف‌هایش شانه می‌زند. به یک‌باره خزان می‌شود و زمینهٔ " آخر داستان " مهیا؛ خزان‌ها دل‌چسبند و دل‌فریب. پهنهٔ مِی آراسته و لب شعر گشوده می‌کند تا موسم سرما قدم بر عرصه گذارد، تا زمستان قدمی گذاشت و جایی گرم کرد و پشتی نرم کرد و عرقی خشک، همه‌جا یخ می‌زند. درست مثل " آخر داستان‌ها " - کوچهٔ چهل و هشت ارغوان | نرگس‌خاتون