هنوز راجع به این پست مسیج دارم، قوی بودن خیلی قشنگه بچه‌ها.

قبق قویـآ؛

شما همراهی کنید، یک‌سال پیش این‌جا این پست بارگذاری شده و کهنگی قلم و ضعف بیان رو به اشکای روی گونه ببخشید؛ آقا مهدی جان.

برای بُقچه که بُقچه دامنهٔ معنایی وسیعی رو بغل کرده؛

بقچه‌ها خیلی خوشبوان بچه‌ها، سوق‌میدن سمت کنجکاوی

و دقیقاً همین و می‌خواستم

سکوت؛ و بعد صدای جوشیدن آب، داغ شدن روغن، ورق زدن کتاب برف هایی که آب میشن و چکه چکه به زمین میریزن . دختری که ایستاده توی سرما و به زمین خوردن قطرات آب خیره شده . کمترین اشاره‌ای ذهنش رو به هر سمتی میکشه . هر از چندگاهی کلمه ها از ذهنش به بیرون پرت میشن و یادش میاد صدا هم داره . می‌خنده، اشک میریزه، نفس عمیق می‌کشه، زندگی ادامه پیدا می‌کنه . باید رختخوابش رو مرتب کنه و شیربرنجش رو داغ . : هاچین و واچین عسل شیرین قصه مون هنوز ناتمومه . .

آقای طهماسبی عزیز؛ لطفاً تیزر آهنگات و نده از قبل بیرون. دوست داشتم با گریه زمزمه کنم" وای اگر آن‌چه شنیدم راست با‌شد چه کنم " و بهت زده از قدرت حنجرهٔ شما به گوش دادن برای بار هزارم بپردازم. خراب کردی آقای طهماسبی، خرااب کردی.

زندگان مرده‌اند و در گور خفتگان‌اند که در حیات دست دارند "

وَطن؛ و تَن

امّا در ستایش و نکوهش وطن؛

" روح از بدن رود که گر جسم از وطـن رود؛