یه ویس پنجاه و شیش ثانیه‌ای رو تو سیو مسیج پیدا کردم. تو ثانیه سیزدهم با گریه گفتم، دارم تموم می‌شم. امّا عزیزم اصلاً همین الان یادم نمی‌اد بابت کدوم اتفاق این ویس رو گرفتم. می‌بینی؟ فراموش می‌شن، پس لب‌خند بزن. لب‌خند پت و پهن

" تمام خطوط روی پیشانی‌ات را بوسه باران می‌کنم تا اندکی کمتر درد به سراغت بیاید "

مامان زنگ زد و گفت بعد کم شدن شدت بارون بیا، امّا عزیزم. می‌ارزه به دیدن رعد و برقای پشت سر هم. می‌ارزه عزیزم، آدمی‌زاد بی‌جنبه، بند بارون زدنه. شاید اگه لباسام و بخوای بچکونی بتونی آب مصرفی یه خانوادهَ رو بکشی بیرون. امّا بارون از آدمی‌زاد یه موجود دیگه می‌کشه بیرون، بی‌اباتر، بی‌پرواتر و ال بته آزادتر. حالا عزیزم، زیر بارون برقصیم؟

همراهش، زمزمه می‌کردم.

به عنوان یه نرگس، خیلی احساس عجیبی دارم. غم پشت قلبم منتظره تا آروم آروم سر بخوره پائین و این قلب من شه که گریه کنه. عمیق، بلند، از تهِ دل

تا بداند که شب ما به چه سان می‌گذرد غم عشقش دِه و عشقش دِه و بسیارش دِه.

عزیزم، دارم با اشک تایپ می‌کنم این رو و واقعاً معتقدم خدا، بابای همه دلاست. *

راه و روش‌های غیرمعمول، شیرینی به همراه دارن. مثلاً جای مسیج و تماس ایمیل زدن، خیلی کاریزماست. نشستی تو خونت و سال به سال از کسی ایمیل نداری، یهو نوتیف می‌افته " دوستت دارم عزیزم ".

خدای مهربون سرنوشت‌ها