خیلی ریلکس چایی ریختی و منتظری خنک شه، پولکیات و چیدی و زیر نور هود نشستی. همه‌چیز خیلی کلاسیک و عالیه، امّا در بطن تو این غمه که ادامه می‌ده. اَی غمای پیرکننده لاکردار

و ما آدمیزادگان می‌مانیم، با خروار خروار کرب

تعلق آدمی‌زاد؛ آخر سر به خاکه عزیزم. و اَی آدمی‌زاد تنهای بی‌فکر

و اما رها کردن "تعلقات" ؛ میشه همون اَشکي که حین آشپزی، زیر دوش، هایلایت کردن خطِ کتاب، یه ثانیه آهنگ، یه مکالمه رندوم تو خیابون؛ آروم قِل میخوره و میوفته روی گونه‌هات. و حتی یادت نمیاد این اشک برای چی بوده و میزاری به پای تند بودن پیاز، آلوده بودن هوا، یا حساسیت به مارکِ خط چشم جدید. نه عزیزم، اون اَشک ناشی از تعلقاتیِ که به اجبارِ زندگی رها کردی و حالا خودت یادت نمیاد، اما ذهنت همچنان با جزئیات یادشه و مرورش می‌کنه.

آروم زمزمه می‌کنم، دست که می‌ندازم پشت گردنم خودم و هم مچاله می‌کنم و دور می‌ندازم. شاید یه شب گل بشم بیام تو گلدون کنار تختت و مژه‌هات نگاه کنم و بشمرم‌شون. - تیر

برای همیشه؛ همین :)) همین عزیزم.