و ما آدمیزادگان می‌مانیم، با خروار خروار کرب

تعلق آدمی‌زاد؛ آخر سر به خاکه عزیزم. و اَی آدمی‌زاد تنهای بی‌فکر

و اما رها کردن "تعلقات" ؛ میشه همون اَشکي که حین آشپزی، زیر دوش، هایلایت کردن خطِ کتاب، یه ثانیه آهنگ، یه مکالمه رندوم تو خیابون؛ آروم قِل میخوره و میوفته روی گونه‌هات. و حتی یادت نمیاد این اشک برای چی بوده و میزاری به پای تند بودن پیاز، آلوده بودن هوا، یا حساسیت به مارکِ خط چشم جدید. نه عزیزم، اون اَشک ناشی از تعلقاتیِ که به اجبارِ زندگی رها کردی و حالا خودت یادت نمیاد، اما ذهنت همچنان با جزئیات یادشه و مرورش می‌کنه.

آروم زمزمه می‌کنم، دست که می‌ندازم پشت گردنم خودم و هم مچاله می‌کنم و دور می‌ندازم. شاید یه شب گل بشم بیام تو گلدون کنار تختت و مژه‌هات نگاه کنم و بشمرم‌شون. - تیر

برای همیشه؛ همین :)) همین عزیزم.

باباعلی آدم بدا

از یه مسیری به بعد، مهم نیست که کی چی دید از تو، کی چی گفت درباره تو، کی چی‌کار کرد با تو‌. این تویی که پات رو پاته و قهوت و سر می‌کشی و هیچ خللی وارد کیفیت زندگی تو نشده.