ء عباس، خذ عمری وارزقنی کربلا

علی الدینا، بعدک العفا؛ عباس

و فدینه بذبح العظیم

ء ابوفاضل حلال ‌کن، که بعد غمِت جون از سینه‌م خارج نشد

تو مأمنی، پناهگاهِ شب‌هایِ بارونی اسفندماهی. آغوشِ مادر برای طفلی. رفیقِ چندین ساله‌یِ بامعرفتی. شیشه‌یِ عطر روی طاقچه‌ای. بوی بهارنارنجِ بهاري. معجزه‌یِ لحظه‌یِ آخری. قهرمانِ قصه‌هایِ بچگی‌هایی. نقشِ اول و حلّالِ مشکلاتی. ضامن و مورد اعتمادِ قسم‌ِ کسبه‌هایِ بازاری. روزنه‌‌یِ نور در ظلماتی. حبیبِ قلبـی. مسیحایِ دلِ ناامید شده‌هایی. ماه چهارحرفیِ عالم، ح‌س‌ی‌ن.

ء هر سال، زنده از غم با کمر راست بدون خون روی سینه و صورت بدون جای چنگ از هیئت خارج شدیم. عذرخواهم که، هنوز زندم*/؛

ء و برای دومین بار لب‌خندها پیروز میدان تن به تن می‌شوند، اگر مشامشان گذشت را احساس کند

و زمزمه می‌کردم؛ " دیده‌ها بر اشک جامه‌ها بر خاک تن‌ها خون‌آلود و قلب‌ها و پناه از قلب‌ها که دریده‌اند و خونابه نشین "