قبل و بعد یه حال خوب. حال خوب و دیت گریه و انجام دادن کار ناتموم. کلی اتفاق که تو صفر سه افتاد و وای از صفر سه. همچنین غم‌های " پیوسته "

موهام و روغن‌تراپی کردم، بالا سرم جمع‌شون کردم، دکمه ماشین لباس‌شویی رو زدم. داشتم به دیروز و پریروز و حتی یه هفته پیش فکر می‌کردم. وای خداجون. خداجون داری چی‌کار می‌کنی با زندگی من؟‌ همش نجات، همش اکلیل، همش نور. وای باید جارش بزنم. جار عزیزم جار

* / آدمی‌زاده دیگه، وقتی غم بالا می‌اره دیگه براش مهم نیست. وقتی غم غلبه کنه تصمیمات قاطع می‌شن، حتی اگه درست نباشن. مثل حذف کردن خودت 🩸دی

دغدغه فکری آدما رو پیر می‌کنه. درصد امید زندگی کشور و می‌آره پائین موهات و سفید می‌کنه قلبت و ناآروم می‌کنه خنده‌هات و فیک می‌کنه بی‌خیال عزیز نرگس، تهش مرگه. تهش که چی؟ به هیچی فکر نکن، قوز نکن صاف بشین، دستات و آزاد ‌کن. همین/

روزایی که با خودت تو صلحی بوی آرامش می‌ده. ماسک گذاشتم رو صورتم و آهنگ " I'm just a girl " و پلی کردم. اتاق و مرتب کردم، با خودم تو صلح بودم. روزا آروم‌ترن این‌شکلی.

بعد از تموم شدن یه سوگ یا یه تراژدی من گریه نکردم. حتی ناراحت هم نبودم. خسته‌تر شدم، خسته‌تر دلیل برای ناراحت بودن نداشتم. خسته بودم. مثل وقتی که دیگه هیچ‌کس و تو قلبم پیدا نکردم و این من بودم که نفس نفس می‌زد عزیزم.

من دقّت کردم. هر وقت مضطر بودم، هر وقت کم‌جون و خسته بودم؛ یه چیزی پشت پلکام بود. یه سنگینی پشت گلوم بود، معدم اذیت بود، دمای دست و پام انگار یه دور رفته باشه سیبری و برگشته باشه بود. هیچیم نبود ولی همه‌چیم بود.

مووآن دروغه. تهِ تهش و آخرش اینه که تو احساست رو از اوج خودش و از عرش به به فرش برسونی و کلی دوست داشتن گل و بلبل و کنی تنفر. ولی بازم با یه بو، با یه موزیک، با یه خیابون، با یه مکان، پرت می‌شی، غرق می‌شی، گیر می‌افتی. نه این‌که دلت تنگ شه، نه این‌که غصه بخوری برای اون‌چه که باید بود و دیگه نبود. چشمات خیسن برای عمر حیف و میل کرده‌ی خودت. حتی اگه اون عمر، سه روز باشه از کل عمرت. /🩸

[ منطقی‌ترش اینه یه سیسِ " اصلاً دردم نگرفت " طور بگیری و بگی تجربه شد برام. امّا حقیقت اینه که دردم گرفت، دردمون گرفت. خیلی زیاد ]

از همین روزا که فقط " دردم می‌گیره "