نجات‌دهنده‌ی تو آینه خیلی جدیداً مورد پسندمه. یکی که با گریه‌هات گریه می‌کنه، با خنده‌هات می‌خنده. اصلاً هرکاری که تو کنی. چه می‌کنه این نجات‌دهنده‌ی تو آینه‌. خدا خدا خدا :)))))))))

گفت زنگ می‌زنم هرروز مطمئن شم گریه نمی‌کنی. بعدم نرگس داد و گفت برای حال خوبت. سرم و گذاشتم رو شونش و زمان باید متوقف می‌شد و نشد. آخ از این آدما خوبای زندگی که باید روشون رزین بریزی تا فیکس بمونن.

ء

بوس رو دونه‌های برف، همین دونه‌هان که نجات‌دهندن.

/ از آخرین برف صفر دو نمی‌دونم چه‌قدر می‌گذره. این و می‌دونم که تو مغزم برف باریده و با هربار فکر کردن، فکر کردنام سِکَندری می‌خورن زمین. حالا این منم که ساکتم /

تا حالا تو ترکیب برف و شیره ریز نشده بودم. این‌جوری بودم که " شیره چیه که بخواد ترکیب شه. " امّا انگار از بهشت دزدیده شدن. اصلاً می‌دونید کی این ترکیب و ابداع کرد؟ معلوم نیست چون از آسمون اومده. دلم می‌خواد برف و شیره باشم. غیر منتظره، خوشمزه، دست‌نیافتنی

این مسئله که " آدما زیر برف خوشگل‌ترن " عین حقیقته. فکرش و ‌کن اشرف مخلوقات با این‌همه هیبت و دبدبه‌کبکبه با دیدن دونه‌های برف دستاش و بکوبه به هم. اصلاً فلسفه‌ش اینه خوش‌حالی آدمی‌زاد و خوشگل می‌کنه.

خداحافظی‌های خوب پرده‌ی " شخصیتِ خوب " خوبن. مثلاً فکرش و کن با آدمی که یه روز موردعلاقه‌ترینت بود و به نتیجه‌ی این‌که [ دو تا خط موازی ] هستین می‌رسید و می‌خواید خداحافظی کنید. بدون هیچ بی‌احترامی، یا از بین بردن خاطره‌های مشترک، فیکس موندن دوستای مشترک و صد البته و صد البته با نهایت احترام دعوت می‌کنید هم رو به یک مکانی که مشترکاً خاطره ساختید و بعد شمعِ " آخرین لحظه‌ها با هم رو " فوت می‌کنید و اون مکالمه با یه خداحافظی خوب تموم می‌شه. خاطره‌های خوب‌تون رو هم هیچ‌وقت فراموش نمی‌‌کنید و اگر جایی ازتون راجع به همون آدم پرسیدن با یه " آدم خیلی خوبی بود " سر و تهش و به هم می‌آرید.

زن‌ها، تا حالا به زن‌ها فکر کردی؟ کی خلقشون کرده؟ خدا باید یه نابغه بوده باشه

اصلاً خستگی رو چاره چیه؟ یادمه یه بار یکی اومد گفت بعد خستگی چایی بخور می‌شوره می‌بره بدون برگشت. نشست و نبرد حتی چایی.

جدّی چرا باید فراموش کنیم؟ چرا باید کسی رو فراموش کنم؟ اگر از واژه " فراموشی " جایی استفاده می‌شه اون واژه مصطلحاً استفاده شده. در واقع کسی فراموش نمی‌شه تصدقت شم. همه‌چیز و همه‌کس می‌مونن تو عقبه ذهنت. اگر آدم خیلی پیگیر یا ( overthinkerای ) باشی می‌ری سراغ عقبه ذهنت و نو می‌‌کنی هر آن‌چه که در ذهنت از اونا ثبت شده. اگه نه که نه دیگه. سال به سال یادشون نمی‌افتی و یک‌جا در یک‌نقطه با یه جرقه فلش بک می‌خوری به عقبه‌ت. می‌گی نه؟ بمون بذار نوبتت شه. پس در واقع چیزی با عنوان " فراموش کردن " نداریم.

ء