تا ابد درود بر دخترای قویِ باهوشِ همه‌چیزدونِ با عزت نفسِ نازِ مامانی.

من همیشه تو تیم دخترا بودم. در و واسه دخترخانومیا باز می‌کردم. براشون مورد علاقه‌هاشون رو می‌خریدم. هنوز هم هستم. هنوز هم تو تیم دخترخانومیام

دختر بودن برای من از یک پروسه به بعد خارج شد از جوّ "صورتی و درگیرِ قر و فر بودن و همیشه آروم و مهربون باقی موندن". بعد از یک بازه تبدیل شدم به نرگسِ "مشوشِ خودم از پس خودم بر می‌امِ خسته‌ی یخ‌زده."

ء برای این قاب باید بنویسم "داوودی‌های نجات‌دهنده"

غول زندگی برای من تمیز کردن اتاقم بعد پشت سر گذاشتن چالشای بزرگه. هم باید فشارای وارد شدهَ رو هندل کنی. هم تمیزکاری. خداجون یعنی چی که نمی‌تونی امداد غیبی برسونی بعضی وقتا؟

این‌روزا، شبیه‌ترین به آدمی هستم که دستش رو به "انتهای" مسیر زده و برگشته. تا خرتناقش پر تجربه‌ست. خسته‌ست، جدّیه، قاطعه امّا بازهم سعی در "آدمی‌زاد امیدوارِ صبورِ شکرگزار" موندن داره. قبلاًترها زیر بارون می‌رقصیدم. چرخیدن دستای دخترونه تو هوا و پلی بودن آهنگ. امّا الان نه. الان زیر بارونِ نازِ مستجاب‌الدعوه‌یِ نرم و اردی بِهشتی فقط آرامش و صبر رو طالبم. بل‌اخره بحران بزرگ‌سالیه دیگه، پائین اومدن استانداردات و قطع امید از آدما و محکم کردن رشته‌ی امیدِ متّصل شده بین خودم و خداجون. / پلانِ دوّم، اردی‌بهشت

هنوز هم تأکید دارم رو این‌که "کافی‌ت رو سر بکش" ما که خندان می‌رویم.

اُردی بِعشق و قسمت دوم "عشق"

جول و پلاسم و ریختم کف اتاق. اتاق رو تمیز کردم. دوش گرفتم. لباسای تمیز، عطر مورد علاقه، روتین پوستی، تمیزی، بوی خوب. صدای باد، رعد و برق، خداجون.