غول زندگی برای من تمیز کردن اتاقم بعد پشت سر گذاشتن چالشای بزرگه. هم باید فشارای وارد شدهَ رو هندل کنی. هم تمیزکاری. خداجون یعنی چی که نمی‌تونی امداد غیبی برسونی بعضی وقتا؟

این‌روزا، شبیه‌ترین به آدمی هستم که دستش رو به "انتهای" مسیر زده و برگشته. تا خرتناقش پر تجربه‌ست. خسته‌ست، جدّیه، قاطعه امّا بازهم سعی در "آدمی‌زاد امیدوارِ صبورِ شکرگزار" موندن داره. قبلاًترها زیر بارون می‌رقصیدم. چرخیدن دستای دخترونه تو هوا و پلی بودن آهنگ. امّا الان نه. الان زیر بارونِ نازِ مستجاب‌الدعوه‌یِ نرم و اردی بِهشتی فقط آرامش و صبر رو طالبم. بل‌اخره بحران بزرگ‌سالیه دیگه، پائین اومدن استانداردات و قطع امید از آدما و محکم کردن رشته‌ی امیدِ متّصل شده بین خودم و خداجون. / پلانِ دوّم، اردی‌بهشت

هنوز هم تأکید دارم رو این‌که "کافی‌ت رو سر بکش" ما که خندان می‌رویم.

اُردی بِعشق و قسمت دوم "عشق"

جول و پلاسم و ریختم کف اتاق. اتاق رو تمیز کردم. دوش گرفتم. لباسای تمیز، عطر مورد علاقه، روتین پوستی، تمیزی، بوی خوب. صدای باد، رعد و برق، خداجون.

روزایی که جزء به جزءَم کرختن، سرم شلوغه و فرصت فکر کردن ندارم رو تا ابد بوس. به نظرم آدمی‌زاد موجودِ دوئیدن‌های پی‌درپی‌ئه. باید بدوئه، خسته شه، چلونده شه. درود بر سر مشغولی‌های زیاد و این‌ور اون‌ور رفتن‌های متمادی./ حالا منتظرم تایم ماسکم تموم شه تا صورتم رو بشورم و بعد خواب.

ء به گمانم مردم دیوانه‌اند. طالب بارانند و برای باران اخم و تخم می‌کنند. از باران فرار می‌کنند. به گمانم مردم دیوانه‌اند.

اردیبهشت برای من یه جهان موازیه؛ جایی که همه‌چی آروم‌تره، نرم‌تره، زنده‌تره. انگار خدا بعد از ماه‌ها سخت‌گیری، یه‌دفعه دلش می‌سوزه و می‌گه: "بیا. اینم پاداش زنده موندنت." همش بارون، همش لطافت، همش نازی. به نظرم در مقابل سیصد و شصت و پنج روز سال سی و یک روز اردیبهشت بودن کافی نیست. کمه، خیلی کم./

رسیدم خونه، برقا رفته بود. زیر نور شمع، غذای مورد علاقم و با فیلم مورد علاقم تو ماه مورد علاقم به ضمیمه‌ی صدای بارون. به نظرم تا ابد "درود بر اردیبهشت"

بهم گفت معیارت برای انتخاب آدما چیه. گفتم آدم "امن". بتونم خودم باشم. گفت من آدم امنیم؟ لب‌خند زدم گفتم اگه نبودی که باهم پیتزا از بساطی نمی‌خریدیم و لب جدول نمی‌خوردیم. و درود بر آدمای امن، درود و بوس بی‌کران,

من همیشه آدمِ "برم امام رضا خوب می‌شمی" باقی می‌مونم. نه بابا گریه چیه، خاک رفته تو چشمم اوستا رضا. بذار بیام گردالی‌های ضریحت و فقط بوس.