ما زنان خاورمیانه، آداب سوگواری شیک و بی‌تکلف را نیاموخته‌ایم. نمی‌دانیم چگونه با وقار ظاهری و اشک‌هایی که فقط گوشه‌ی چشم را تر می‌کنند، در کنار جمع بایستیم و تنها به لب گفتنِ «خدا رحمتش کند» بسنده کنیم. اندوه ما، لباس شب رسمی نمی‌پوشد. نمی‌دانیم چگونه با چشمانی خیس اما لبخندی محزون، تنها دستمالی بر گوشه‌ی چشم بکشیم و آرزویی نجیب برای بازماندگان زمزمه کنیم. اندوه ما باشکوه و بی‌پرواست. سوگ برای ما نمایشی کنترل‌شده نیست؛ انفجاری‌ست از رنج‌های تلنبارشده. اندوه ما، عربده می‌کشد. ما زنان این جغرافیا، وقتی مرگ به خانه‌مان می‌رسد، وا نمی‌مانیم در چهارچوب نجابتِ بی‌صدا. ما ناله می‌کنیم، مویه سر می‌دهیم، گونه می‌خراشیم، گیسو پریشان می‌کنیم و با هر شیون، زخمی از گذشته‌های دور را نیز باز می‌کنیم. انگار هر عزاداری، تکرار تمام داغ‌هایی‌ست که پیش از آن بر دل‌مان نشسته. در لحظه‌ی خاک‌سپاری، ما فقط با یک پیکر وداع نمی‌کنیم؛ گویی داریم پاره‌ای از تن‌مان، ریشه‌ای از خاطره‌ها، و بخشی از هستی‌مان را در دل زمین دفن می‌کنیم، تکه‌ای از جان‌مان، بخشی از روح‌مان را، بی‌هیچ امید بازگشتی، به دل زمین می‌سپاریم. هر مشت خاکی که روی پیکر عزیزمان می‌نشیند، گویی سنگینی‌اش بر استخوان‌های ما هم فرود می‌آید. سوگواری برای ما مراسم نیست؛ انفجار بغض‌های نسل‌هاست - نرگس / زن‌های خاورمیانه

وقتی داشتم خط به خط این رو می‌نوشتم تماماً گریه بودم. زن‌های خاورمیانه‌ایِ جسورِ طفلکی

قهوه‌م و سر می‌کشم، خط به خط ورق جلوم و پر می‌کنم. امّا عزیزم اگه می‌خوای صدات رو بشنوم باید تکونم بدی تا از خیال بکشیم بیرون. واقعیت اینه که این روزا فقط این کالبد انسانیه که این‌جاست.

* مجدداً اردیبهشت نقطه‌ی عطف زندگی من بوده. گریه‌های پشت سر هم زیر بارون، جون گرفتن و ادامه دادن.

به‌نظرم آدمیزاد وقتایی که غمش سنگین می‌شه، دیگه صداش درنمیاد. اون‌قدر که غم تو تار و پودش و گوشت و پوست و جونش می‌ره که مغز به تک‌تک اعضای بدنش پیام: "ساکت باش فقط باش" می‌ده. اینه آدمی‌زاد خاموشِ غمگینِ سراپا محزون

احساس می‌کنم تلاشم برای یک عدد انسانِ شاد و خرم و طنزبالا خیلی مذبوحانه‌ست.

نمی‌تونم آدم "طنّاز و شادی باشم".🎗

درست کردن شیرینی ماری، بارون، سرما، تردد با پتو تو خونه و فقط بوس.