ما، جز مجموعه‌ای استخوان‌های فرسودنی و جهان بی‌پایان دلبستگی‌ها نیستیم پیکری محدود در حصار زمان، و روحی که بی‌وقفه به نامحدود میل می‌کند. آدمی، تضادی است میان فنا و شوق بقا. میان خاکی که هر لحظه فرسوده‌تر می‌شود و عشقی که هرگز فروکش نمی‌کند. یادداشت‌های یک عدد نرگس قدسی کلّه سحر پائیز بی بارون.

امروز هم آدم بدو بدو بودم‌. فردا چه‌کارم؟

یک خانمی در سال‌های خیلی دور به من گفته بود موقع دعا کرد دستمو به حالت دعا بالای سرم ببرم، خدا دلش نمی‌آد رد کنه آ خدا، من هنوز اونجوری دستمو بالا می‌گیرم. می‌بینی خداجون؟

تلگرام. https://t.me/nargth

کپی کنید و تو سیود مسیج سند کنید. بوس

خدایا شکرت واسه همه حرفایی که تو شنیدی و ما نشنیدیم، خدایا ببخش که ما فکر کردیم ضرر کردیم، اما تو داشتی نجاتمون می‌دادی.

وتر الموتور ما، دست ما رو بگیر.