دربارهٔ صبری که طیِ سالِ تحصیلی به دست اومد تعریف کنم؟ نرگس اصلاً صبور نبود. مثل اسپندِ رو آتیش تند بودُ آتیشی. یه نشستُ برخاست با دبیرِ عربی مجاب‌م کرد تا صبرُ بندازم رو دوشمُ حامل‌ش باشم. چیزی که حیرتِ منُ گرفت بالا این بود که این بانو گفت " اگر شما به من بگید من از قیافت خوشم نمی‌اد من ماسك می‌زنم تا قابل تحمل‌تر باشمُ شما فقط بخونید این کتابُ". و در آخر، انسانِ منطقی یا دلِ سخن‌پذیر داره یا سخنِ دل‌پذیر.

همینُ داشته باشید یه پی‌نوشت بدم بیرون*

از دست دادم این تبحر در نوشتنُ. * سبكِ جدید هم منتفیه.

* بل‌اخره تابید این نورِ وامونده رو رخ

هوایِ بوسیدنیِ عطاییِ این‌جا*

رو ابتهاج‌م همین نظرُ دارم. چیه این امیرهوشنگ که می‌چسبه به دل؟

راضیَم از هماهنگِ نسیم، کار ترتمیزُ فرهنگی. * شله این کفُ جیغُ هورا

یا کریمُ بی‌خیال، چی داره این گربه؟ خرامان خرمان راه می‌ره وُ اگه یه نمه خیابونی‌تر باشه لوس شدن زیر پرُ پاچه‌ت حتمیه کشُ قوس‌ش ثبت کردنیه*

At the time of recovery :)

این‌جا بودن‌ش روزنهٔ امید، می‌تونه باشه*

آقا رضا شرمندگیِ نرگسُ برایِ ننوشتن بپذیرید*

استکانِ لعنتیِ دارچینُ دراز به دراز افتادن زیر سرو تیرهَ رو داشته باش تا بعداً لبُ دهن بچرخونم * فعلاً ... فعلاً هیچی ندارم تو بساط‌مُ بپذیر همینُ