این نرگس جلُ پلاس‌شُ باید جمع کنه وُ دِ برو که رفتیم * تموم می‌شه بل‌اخره تاریخ انقضایِ این‌جا

البته ما از اوناش نیستیم که حاجی‌حاجی مکه

اسکان می‌بخشم دخترامُ به صرفِ چایِ لیوانیِ اصیل * تعلقاتِ ماها همینه آقا

اصلاً ما لالیم پیشِ قلمُ این صدایِ زندهٔ ضبط شده * فاضل جانِ نظری ما رسیدیم به ته‌ش با این نقشُ نگارِ آوا

بیم‌م از اینه تموم شه این خوشیُ کنگر انداختن، خزون نیا دختر * لب‌خندِ پتُ پهن

حاجی ولنتاینُ پیچوند موکول کرد به همچین روزی، زد زیرِ قولُ قرارش دادُ قال راه بندازید * همینه

امروزی دف به‌دستِ عروسی باید ایستاد؟

[ سودا ] کلّیتِ ماجرا را شرح درازا کشد و عجز در نقل بسیار. گاه در دیسِ پلو نخاله‌هایی را که بی‌هوش و حواس از کامِ خویش تف کرده بودند می‌گذاشتند تا به خوردمان دهند و آن‌قدر که پایه را بر مقتضایِ سن حرکات و سکنات بروز ندادیم لام تا کام صحبتی نکردیم، دو لپی هم خوردیم تا بپوشانیم رختِ تظاهر بر تن که ال نشد و بل نشد و ما دل‌گیر نشدیم. آن‌گاه دل‌پیچه بر ما چیره بشد و استفراغِ احساس داشتیم و رنگ بر رخ‌ساره زرد کردیم تا که ابرازِ ندامت کند این زبانِ بی دست و پا از مهر نشاندن بر لب و دهان. جریاناتِ سکوت، مورها بر ردیفِ دل می‌پروراند و روزی آن‌قدر هار خواهند شد تا نمکدان بشکنند. - نرگس‌خاتون | اینم از این سلسلهٔ حقیقی، بُعد اعتراض‌گونه‌َشُ سانسور کردم

این قسمتُ این پاراگراف فعلاً کامل نیست. اپیزودِ دوم حاکی از یه سرُ هزار سودایِ نرگسه

این ولن ملنُ جمعُ جور کنید که نرگس چشمِ دیدنِ خود تحقیریُ نداره، آقا بگو عروسیِ آقا علی دهن‌ت عادت کنه. * حالا اگه بونهٔ کادو رو داری ان‌قدر بگو دهن مهن‌ت کف کنه دختر

شریك می‌شم لبخندُ * تك‌خوریَم نداریم