از روزی که بویِ پاییز میداد. ؛ طهران. خیابانِ شریعتی. کافه‌ مس.

عزیزم‌م آسمون کماکان بغض داره؛ چه می‌شه کرد؟ *

ساعتِ شیشُ چهل | مرداد

قرار بود فیلم احساسی بشه؛ تا این‌که متوجه شدم سرسرهٔ پلاستیکی تو کادره. آآآآآآآره عزیزم‌م * چشمك

دستانش را دایره‌ وار دور تنهٔ ماه فراهم آورد، او را سخت به سینه چسباند و در آغوش کشید. گونه‌اش در یکی از دهانه‌های برخوردی سطح ماه هنگام به آغوش کشیدن روی ماهش، برای همیشه محبوس شد!

ما از اول‌ش با گلاب انس گرفتیمُ این‌جا بویِ گلاب می‌ده گلاب خانم، طبعِ مرکب‌القوی داره وُ سردمونُ گرم کردُ گرم‌مونُ سرد. خلاصه که این‌جا عجین شده با گل‌آبه *

عزیزم‌م‌م، هنوز وقت هست برایِ دستُ پا کردنِ لب‌خند دختربچه‌ها.

امّا این دیوارنوشت‌ها کلی حرف برایِ گفتن دارن، کلی حرف * آره عزیزم.

بچه‌ها این دوتا عکس جریان داره

تیتر زدنُ فوروارد کردن، سرسری نوشتنُ آخر سر یه تصویر ته‌ش انداختن. آره یه پروسهٔ خیلی خیلی خسته‌کنندهَ رو به دنبال کشونده. ولی ولی این پروسهٔ خیلی خسته کننده باز هم دوست‌داشتنیه بل‌اخره یه ستونی هست تا باشه این سرا. تو این دو سه ماهِ اخیر پیاز داغ‌شُ زیاد کردن در خصوصِ شرح[یات] زیاد بوده. پذیرفتنیه. هر از گاهی متن‌های این‌چُنینی بارگذاری می‌شن از جانب نرگس امّا امّا مقصود زیاده‌گویی نیست عزیزم هرچی بوده برایِ یادآوریِ مروراً درست شدن بوده. * لب‌خند

جریان همینه. حتیٰ این وارده‌ها اذنِ یه لحظه تنفسُ هم نمی‌دن. بپذیزید آشفتگیُ

[ من که می‌دونم، ‌شب که می‌شد دیگه آدمی‌زاد نبود ] ‌ ‌زرتاج خانم، شب که می‌شه انگارَکی دیگه آدم نیست، تا خرتناقش غم و غصه‌ست و دل‌تنگی. والا چه می‌دونم اون روز کشیدمش کنار گفتمش که خبر دارم از حالش، راستش رو بخوای رنگ از رخش پرید و دست برد سمت انکار کردن و که آی تو داری گنده‌ش می‌کنی، من بلدم این احوالش رو، ناسلامتی خالشم. - نرگس‌خاتون | ادامه داره این پاراگراف *