این قطعه دوست‌داشتنی هم‌آوای زیر پلک آسمون شدن عزیزم. از چه جهت؟ رایحهٔ نغمهٔ بارون و داره.

آدمی‌زاد، بر اساس غریزه و خَلق حق‌طلبی می‌کنه و شاید دست به تحریف طینتش برده شه. آدمی‌زاد طفلکی.

عزیز نرگس سلام، این مدت عجیب‌ترین شکل ممکن داره می‌گذره، خیلی غریب و ناآشنا. اون‌جا چه‌طور؟

[ آدمی‌زاد عاشق‌پیشهٔ بی‌چاره ]

"لغت واژهٔ بی‌چاره تو جامعهٔ فعلی بد تلقی شده و امّا بی‌چاره‌ها واقعاً لایق ترحم بیش از حد [ دوستی‌خاله‌خرسه ] هستن؟ "

من را این‌گونه نظاره نکن! شاید شِبه آدمیزاد باشم اما جوهرهٔ من همانند یاس‌سفید است. من آدمِ کامل نیستم، نیمه‌ام. نیمه سبز. گاهی سبزِ سبزِ سبز هستم. گاهی .. در پیچاندن استادم و برای پیچیدن حیّ و حاضر. من بر اثرِ پیچش خود در تار و پود انسان‌های مورد‌علاقه‌ خویش را حمایت کرده، سپس بالا کشانده و تا به امروز زنده‌ام! زیستِ من به وجود کسی برای پیچش بستگی دارد. امّا تو چطور؛ پیچشِ یاس سفید را دوست داری؟!

مانند تکه‌ای منسجم از یک ابر بودی. از دور لطیف،متراکم و از نزدیک محو،فرّار. اما من در پس این سال‌ها هنوز هم ابر‌ها را دوست دارم. مانند انسان‌های ابری .. « چه حیف! »

" دست نیافتنی‌ها، بر پایهٔ عطش‌اند و خواستن "

« ادبیات فعلی عجیب رو به افوله، نه؟ »

قاعدتاً اشعار بر اساس غریزه می‌بایست پیرو " بی‌قاعدگی " بودن. با این‌حال راه منطق احساسات رو پیش گرفتن. غزل‌ها بالفعل مصداق منطقن و قصیده‌ها بالقوه.

کلام شعر واضح‌تر از نثره. کلام شعر واضح‌تر از نثره. کلام شعر واضح‌تر از نثره. کلام شعر واضح‌تر از نثره.

امّا " هنر "