📸"یادداشت شفاهی" درباره #عکس_سلفی ▫️یونس شکرخواه 🔸داستان برمی‌گردد به #شبکه‌های_اجتماعی که پشت سر هم می‌آیند و می‌روند، مثلا #گوگل که تست کرد و موفق نبود و #فیسبوک که به موفقیت رسید یا همین #اینستاگرام که منبع انواع سلفی‌هاست با خرید فیسبوک آسیب دید و بسیاری با آن خداحافظی کردند. این نشان می‌دهد که این جنس بازارها ذائقه‌ای است و زندگی حباب‌وار دارد. مثل حباب راحت شکل می‌گیرد، بزرگ می‌شود و همان‌قدر راحت می‌ترکد. 🔹 #عکس_سلفی هم از این ذائقه‌محوری مستثنا نیست؛ از دید من یک تب است و ماندگار نخواهد بود. چرا که یک بازار اقتصادی را به طرف خود می‌کشد، مثل وسایلی که برای #سلفی گرفتن به فروش می‌روند که ساخت چین و آمریکا و کشورهای مختلف است. طبیعی است که همراه این تب و ذائقه همه‌گیر، صنعت هم وارد شود و بازارهای متعددی به‌وجود آید ولی این، دلیلی بر ماندگاری این پدیده نیست. چراکه شبکه‌های اجتماعی مثل اتاق‌های شیشه‌ای شده که فروشنده‌ها و بازاریاب‌ها را به دور خود جمع می‌کند. 🔸- عکس سلفی یک تب است مانند تب‌های دیگر که در فضاهای اجتماعی شکل می‌گیرد. مثلا در حال حاضر شما کمتر خاطره‌نویسی و وبلاگ‌نویسی می‌بینید. ما گورستان انبوهی از وبلاگ‌های مرده داریم، شما مطمئن باشید روزی خواهد آمد که گورستانی از اکانت‌های بلااستفاده ا#ینستاگرام خواهیم داشت. شما اینها را تجربه می‌کنید و یکی از نمودهای این تجربه از بین رفتن تب عکس سلفی است. 🔹 محدودیت‌های شبکه‌های اجتماعی هرکدام بر اساس یک ایده است؛ شما در #توییتر به طرف نوشتن متن‌های کوتاه و جملات قصار کشیده می‌شوید و از کاراکترهای محدودی فراتر نمی‌رود. در اینستاگرام بحث تصویر است و شما از طریق عکس حرف می‌زنید. اما می‌بینید به غلط در اینستاگرام کپشن‌های طولانی می‌نویسند یا از ده‌ها هشتگ استفاده می‌کنند؛ مثلا یک عکس از لیوان گرفته‌اند و هشتگ ساخته‌اند به عنوان شبکه آبیاری! خب معلوم است که بیننده دیگر سراغ این فرد نمی‌آید. 🔸سلفی اصلی، سلفی #اسکار بود. یک‌سری سلبریتی دورهم جمع شدند و یکی از آنها آن عکس را ثبت کرد. آن اولین سلفی بود که ماندگار شد. به نظرم اگر عکس سلفی در این فضا موفق می‌شود به یک دلیل خاص است. ما همیشه یک فرد را از نگاه دوربینش دیده‌ایم و حالا دوست داریم خودش را ببینیم. آن تمبر کوچک اکانت، جوابگوی ما نیست. یعنی یک روز وقتی از آن فضا بیرون می‌آیید و حریم خصوصی‌تان را برای دیگران آشکار می‌کنید، برای یک بار جذاب است. اما وقتی با هویت واقعی در شبکه‌های مجازی اکانت دارید عکس سلفی چیز جذابی نیست. 🔹شاید اسم و اصطلاح سلفی که نو بود هم در فراگیر شدنش تاثیر گذاشت. مثلا اگر نامش سلف‌پرتره بود (چون از قبل یک صبغه‌ای و سبکی در #عکاسی داشت) همه‌گیر نمی‌شد. آن نفر اولی که از خودش عکاسی کرد، شاید هیچ وقت فکر نمی‌کرد به یک اتفاق فراگیر تبدیل شود. اما اگر شما فکر کنید سلفی یک روند پایدار است، اصلا این‌طور نیست و مثل هزار هزار اتفاق دیگر تبش سرد می‌شود. 🔸زمانی در گوگل، گذاشتن #آواتار مد شد و خیلی سر و صدا کرد، اما الان از آن خبری نیست و هیچ کس یادش نیست نام آن نرم‌افزار آواتارساز چه بود؟ سلفی هم مثل همان است. برای بعضی از پدیده‌ها، فراگیری الزاما به معنای پایداری نیست. مانند زندگی که خودش یک حباب است ▫️همشهری جوان - شماره ۴۵۵ - ۲۷ اردیبهشت ۹۳ ✅ با ما باسواد شوید 🌐 @nasragilan

بسم الله الرحمن الرحیم دربارهٔ اولین اُسکاری که بردیم یا بردند… چند خط دربارهٔ اولین #اسکار انیمیشن برای ایران🇮🇷 ✍🏻پرستو علی‌عسگرنجاد #در_سایه_سرو اسکار ۲۰۲۵ بهترین #انیمیشن_کوتاه را از آن خود کرد. «حسین ملایمی» و «شیرین سوهانی»، این اثر را با حمایت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان ایران ساخته‌اند. من اثرشان را دوست داشتم. همه‌جا آمده داستان دربارهٔ پدری‌ست که از اختلال پس از حادثه (PTSD) رنج می‌برد، اما داستان درواقع دربارهٔ زندگی یک جانباز اعصاب و روان است که گوشه‌گیر از دنیا، در انزوای جزیره‌ای با دخترش زندگی می‌کند. ایده از کجا آمده؟ از پدر شیرین که او هم جانباز جنگ است. کار به‌شدت استعاری و به‌قاعده ساخته شده. تکنیک عالی‌ست. عناصر ایرانی‌اش مثل لنج، لباس محلی، قوری گل‌قرمز، بالش مخمل سرخ و دار قالی چشم را نوازش می‌دهند. قصه را خوب تعریف می‌کند. از نهنگ به‌گل‌نشسته خوب فرامتن می‌گیرد. رنج جانبازان اعصاب را که خیلی‌هایشان در انزوای آسایشگاه‌های روانی حتی امکان زیستن با عزیزانشان را ندارند، هنرمندانه روایت می‌کند. نیز درد خانواده‌هایی را که عشقشان زیر سایهٔ جنگ به رنج روزمره و صبوری سالیانه آغشته شده… من خیلی خوشحال شدم که این دو جوان رنجی را که ما از تجاوز رژیم بعث بردیم به دنیا نشان دادند. قصه‌شان حماسه نداشت و من قصه‌های حماسی را دوست‌تر دارم، اما قبول دارم که نمایش شرافت‌مندانهٔ دردها هم لازم است و کسی باید باشد که سمت دردناک جنگ را هم نشان دهد، خاصه جنگی که در آن خون داده باشی، خاک نه. فقط می‌ماند دو نکته: چرا این همه شهید و جانباز دادیم؟ رفتند تا پرچممان بالا بماند. چرا جلوی چشم دنیا باید خودمان پرچم عزیزمان را لگدکوب کنیم؟ مگر سیمین یادمان نداد رخت‌های چرکمان را در خانهٔ همسایه نشوییم؟ از آن‌همه حماسه، رشادت، عشق، از میان منوچهر مدق‌ها، انتخاب این زوج این بود که رنج روزمرهٔ جانبازان اعصاب را روایت کنند، قبول و دست‌مریزاد. دیگر در سخنرانی مراسم اسکار که می‌شد آن متن ازپیش‌آماده‌شده را حتی با آن همه اشتباه تلفظی و لهجهٔ بد، طوری خواند که ایرانیانی که از همان‌جا که ویزا نمی‌دهد، این همه زخم برداشتند اما مثل سرو ایرانی سر خم نکردند، در چشم دنیا عزت‌مندتر و سربلندتر شوند، نه محتاج ترحم… دودیگر آن‌که نمی‌دانم چرا کسانی که به سفارش سازمان رسمی و دولتی جمهوری اسلامی و با حمایت آن انیمیشن می‌سازند باید بدون حجاب در یک رویداد بین‌المللی حاضر شوند! بعد، این را که توانسته‌اند یک انیمیشن دوبعدی ۱۹دقیقه‌ای را در ایران بسازند، معجزه قلمداد کنند! آن هم ایرانی که هر سال یک انیمیشن سینمایی ساخت ایران را در گیشه دارد! پی‌نوشت: اثر در عین ضرباهنگ آرامش، خشونت و تنش بالایی دارد، درگیری فیزیکی، بمباران و آتش‌سوزی را نشان می‌دهد و به‌هیچ‌عنوان مناسب کودکان نیست. #اسکار #نقد_محصول ✅ با ما باسواد شوید 🚩 نهضت سواد رسانه ای انقلاب اسلامی استان گیلان 🌐 @nasra_guilan