؛ سخن از بابایۍ بودن دخترها کهـ میشود، دل، پر میکشد بہ سوي اهل بیت حسین . آنان که در پناھ‌‌ حسین بودند و حالا در پناهِ آواره‌های شهر شما، در کنجۍ آرامیده بودند !' اما منفردی، با نگاھ‌‌ نمناك خود به قمر بالایِ سرش مینگریست . همان کسی که ارثیہ‌ی رسیده از مادربزرگش به او، پهلوۍ شکستهـ بود، آری! اِرثیه‌ی او، چشمانی کم سو بود . چشماني که زیر دستِ خشمگین نامردی، رخ نیلـے به او میبخشید . دخترك سهـ ساله، انقدر غصه و دلتنگی داشت که، نمیدانست کدام را برگزیند و برای بابا بگوید . از دلتنگۍ برای برادر کوچکش میگفت کہ رباب برایش هنوز لالایی میخواند یا از دلتنگیِ لبخند برادر رشید قدش، اکبر ؟ و وای از رویی که مورد هجوم خجالت شدھ بود برای دردهای عمه‌جان . چشمان عمو را دور دیده بودند ؛ اگر عمو بود، دیگر دختر شامي بهـ او نمیخندید و یتیم خطابش نمیکرد . دختر شامی مگر میدانست با سر، قول را تضمین کردن یعنی چه ؟ او حتی نمیدانست اینکھ پدرش در غل و زنجیر کرده، روزی دختر شاه بوده . . باید بمیرم بر آن آخرین داغی صورتت، که از تب غم بود •

• . بانوجان، عزیزم! چھ کرده‌اي با ما، چقدر ایثار داری . آنقدر که آن هنگام کہ مداح برایمان روایت میکرد از تو، به مقدار آن ثانیہ‌هایـے که پر پردھ را پایین آوردی و چشمان صبورت را بهـ گردهاۍ نینوا سپردی و لمس کردی، آن لحظه که شنیدھ بودۍ مادر چطور از کودکی حسین، برای حالات حالا اش اشك میریخت . مادر بودي ! تو، عزیزقلب مولا، میدانستی قدمی نزدیڪ‌تر شده‌ای به آن لقب برازندھ‌ی ' امین ' و امانت برادر برایت آنقدر عزیز بود کہ ما را سالانهـ شب چھارم، که برای تو اشك میریزیم ؛ مینشانے پای سفره‌ی آن دست‌های کوچکِ دخترانھ که ملائك زخم‌های آن را بوسه زده‌اند، و به مداح مجلست اذن میدهی کہ بگوید نمیخواستی نگاھ برادر مقابل نگاه تو، میزبان شرم شود ! اي گذر کرده از طوفان نیل ؛ زینب‌جان :)🤍'.

~ پرسیدھ‌ای چرا با این نام به تو سلام کردم و تو را اینگونهـ صدا زدم . من نمیتوانم پاسخِ دلم را برایت بگویم و بنویسم، پاسخ مشخصی به جانب تو بفرستم . من میدانم چرا این سلام، اینگونہ به تو آمده و بر نامت مثل ردای احمدی نشسته . ای تغییر دهنده‌ۍ عاقبت‌ها ! که نگاهتـ زهیر را از مکتب عثمان مینشاند بر سفرھ صاحبان آیه تطهیر . که جمله‌اي از زبان تو، حر را از سپاه اشقیا بہ اولین شھید سپاهت بدل میکند . که شوق دیدنت، مُحب‌ات حبیب را دو بار فدایت میکند تا نه همانند اطرافیانش در بستر، که در رزم در رکاب تو، مانند پروانھ به دور شمع بسوزد . که وقتی فاصلهـ حیات و زندگی به تار مویی میماند، سعید [ابن‌عبدالله‌رامیگویم] برایتـ جان سپردن عھد کند و بعد سر بر دامن تو بپرسد ؛ اَوفیتُ یاابن‌رسول‌الله ؟ که موقع را، آن جوان شوریده مکتبت که تعلیم یافتہ حبیب بود اما به اجبار و بی‌هیچ انتخابی میان سپاه عمر ملعون، جانباز راهت شود . که وهب را، آن نصرانی را ناصرالحسین میکند و خشنودی مادرش را کهـ مرگ در راھ توست رقم میزند . که بریر را در آن روزگار که قاریان، سر قرآن‌ناطق را با همراهی نکردن بر نیزھ نهادند، زیر‌ پرچم تو آورد، تا به آنچھ عمری بر لب میخواند عمل کند . که عابس را، آن خشم بر دشمن و محبت به تو، مردی شود کھ سپاه کفر او را شیر شیران میخواند و برائت میکند از جنگِ با او . که عمرو و پدرش جُناده را، آنانی کھ هنوز میان صفوف سپاهت قرار نگرفته بودند را ' یارمن ' خواندۍ و پس از شہادت پدر عاقبت او را نیز به خیر دنیا و آخرت گرھ زدی . و تنھا تو اینگونهـ قلم میزنی حسین‌جان ! 💙

| از رحمت خدا دور باد، گروهـے كه تو را كُشتند و كسانى كهـ طرفِ دعوایشان در روز قیامت، جدّ توست 🖤 ! !

~ از آخرین بار کھ کسی این دو برادر را در قرابت هم میدید، یازدھ سال میگذشت . آخرین قاب‌ها را همہ اهل خانهـ به خاطر سپرده بودند . تمام آن ثانیھ‌هایی که شیعیان خروشیدند بر صفوف تیراندازان، و ندایی که برآمد ؛ حسین‌ابن‌علی‌ با وصیت برادر، نمیخواهند خونی از کسی بر زمین ریخته شود . و آن ثانیھ که عباس دست بر غلاف شمشیر گذاشت و شمشیر از گرمای دو چندان غیرت میسوخت . دست حسین، بر دست برادر آمده بود با وعده‌ي کربلاء ! و حالا، پس از آن یازدھ سال چشمانۍ بودند کہ به یاد آخرین ثانیه‌های تنفس حضرت‌حسن [ع] در کنار برادرش، حسین را میدیدند کھ در آخرین لحظات حسن را به آغوش کشیده . 🌴