#مستند_داستانی_امنیتی_عاکف @kheymegahevelayat #قسمت_هفتاد_و_نهم یه لحظه بغض کردم.. مثل همین حالا که دارم براتون تایپ میکنم و به یاد اون لحظه اشک میریزم. خیلی دلم شکست در اون صحنه. با بغض به سعید 2 گفتم: +برو.. سعید 2 برو.. فقط برو ! تورو جان سیدالشهداء برو عقیق و بگیر ببرش داخل بیمارستان و نجاتش بدید. عقیق باید زنده بمونه.. فهمیدی؟ دیدم سعید 2 مثل یک عقاب از روی پله ها پرید و از بین جمعیت فورا رسید بالای سر عقیق. مردم داشتند جمع میشدن.. دلم داشت کباب میشد از اینکه نمیتونم پیاده بشم برم بالای سر نیروی خودم. مامور به سکوت وَ صبر بودم.. حراست بیمارستان اومد مردم رو متفرق کرد، سعیدِ دو، بدون هیچ وسیله ای عقیق رو بلندش کرد گذاشت روی کولِش و بردش داخل یکی از اتاق هایی که پزشک و پرستار باید می اومد بالای سرش. داشتم از فکر اینکه چطور همچین اتفاقی افتاده دیوانه میشدم. خیلی ناراحت بودم که چطور و از کجا  رو دست خوردیم. تموم جاها رو کنترل کردم و همه چیزارو بررسی و رصد کردم. اتاق عزتی رو بررسی کردم بعد با مرتضی ارتباط گرفتم که گفت دارن روش کار میکنن تا احیا بشه.. اما حال عزتی هم وخیم گزارش شده بود... تصمیم گرفتم پیاده بشم... فورا رفتم سمت اتاقی که عقیق منتقل شده بود. دیگه از عزتی وَ اون دختره، وَ اون مَرد ناشناس غافل شدم. مستقیم رفتم کنار تخت عقیق که داخل یکی از اتاق ها در قسمت اورژانس داشتند بهش تنفس میدادن و شوک وارد میکردن. وقتی از لا به لای بدن ها و دست های پر از سرعت دکترها و پرستارهایی که بالای سرش بودن و داشتن احیا میکردنش تونستم یه کم بدنش رو ببینم.. وقتی بدنش و از لای دست ها یه بررسی اجمالی کردم، خیلی متعجب شدم. چون هیچ آثار زخم و جراحتی روی سر تا پاش نبود. همونجا فهمیدم نه با یک جاسوس، بلکه با یک جاسوس حرفه ای و آموزش دیده طرفیم. خیلی کلافه بودم، اما نباید در تصمیم گیری من اثر میگذاشت. داشتم با استرس به عقیق نگاه میکردم. دوست داشتم برم سمتش اما جلو نرفتم تا یک وقت مزاحم کادر پزشکی نشم... فقط دائماً ذکر میگفتم و این عبارت و تکرار میکردم: « یا صاحب الزمان. المستغاث یا صاحب الزمان. المستغاث و بک یابن الحسن. امام زمان، رفیقم داره جلوی چشمام پر پر میشه. کمک کن. آقا کمکم کن شرمنده نشم. امام زمان، یکی از بچه هام و جلوی چشام زدن.. حالم و می‌بینی آقاجان؟ سرباز گمنامت و میبنی که روی تخت بی حال افتاده؟ آقا من جواب زنش و چی بدم. آقاجان به دادم برس. کمکم کن.» اینارو زیر لبم و توی دلم دائم تکرار میکردم. همه رو بسیج کردم تا بیان بالای سر عقیق تلاش کنند. داشتن به عقیق شوک میدادن. در همین حین که تمام پزشک ها و پرستارها داشتن تلاش میکردن، دیدم عقیق یه هویی شبیه یک معجزه چشماش و باز کرد، کمی به سقف خیره ‌شد و چندتا پلک زد، بعد دستاش و به طوری که انگار داره به یکی سلام میده گذاشت روی سینش. درهمون حین دیدم لب های عقیق داره تکان میخوره. فورا همه رو زدم کنار... رفتم بالای سرش... سرم و بردم نزدیک دهانش اما بخاطر اتفاقی که نمیدونیم چی بود و یه هویی براش افتاد صداش واضح نبود و نتونستم بفهمم چی داره میگه. من فقط به دستای عقیق که به روی سینش بود خیره شدم. اما ناگهان صدای بوق دستگاهی که احیاء و ضربان قلب عقیق رو نشون میداد ممتد شد. نگاه به دستگاه کردم دیدم جز  یک خط صاف و مستقیم زرد رنگ دیگه چیزی نیست. « __________________ » #عاکف_سلیمانی هيات رزمندگان اسلام شهرستان بهشهر @heyat_razmanegan_behshar