حکومت اسلامی(۲۰) امیرالمؤمنین علیه السلام در ادامه مطلب سابق می فرماید: - و اجعل لذوی الحاجات منک قسما تفرغ لهم فيه شخصک کسانی که احتیاج دارند بخشی از خودت را به آنان اختصاص بده - و تجلس لهم مجلسا عاما و در مجلس عمومی با آنها بنشین - فتتواضع فيه لله الذی خلقک پس تواضع کن در برابر خداوندی که تو را خلق کرده است - و تقعد عنهم جندک و دور کن از آنها جنود - و أعوانک من أحراسک و شرطک و اعوان و حارس ها(محافظان) و شرطه ها را - حتی یکلمک متکلمهم غیر متتعتع تا اینکه با تو هم کلام بشوند سخنگوی آنها، منتهی با اضطرار با تو سخن نکند - فإنی سمعت رسول الله صلی الله علیه و آله یقول فی غیر موطن که از رسول الله فراوان شنیدم(نه فقط در یک موطن) - لن تقدس أمة لا یؤخذ للضعیف فیها حقه من القوی غیر متتعتع به رستگاری نمی رسد آن ملتی که حق ناتوانان را از زورمندان بدون هیچ نگرانی نگیرد(آن جامعه ای مدنظر پیامبر است که یک ناتوان به راحتی بتواند سخن بگوید و طالب حق خویش بشود) "غیر متتعتع" یعنی بدون ناراحتی و پریشانی و آن که دچار شک و پریشانی است که در کلام خویش از ترس دیدار لکنت دارد - ثم احتمل الخرق منهم و العی پس درشتی و سخنان ناهموار آنان را بر خود هموار کن - و نح عنهم الضیق و الأنف و تنگ نظری و خودبزرگ بینی را از خود دور ساز - یبسط الله علیک بذلک أکناف رحمة تا اینکه خداوند بخاطر این برخورد تو، درهای رحمت را به سویت بگشاید - و یوجب لک ثواب طاعته و علاوه بر در های رحمت، به تو ثواب نیز می دهد - و أعط ما أعطیت هنیئا و امنع فی إجمال و إعذار و آنچه که بر مردم می بخشی بر تو گوارا باشد؛ اما اگر از کسی می خواهی چیزی را محروم کنی با مهربانی و عذرخواهی همراه باشد. #نور_نما #حکومت_اسلامی

‌[بیست گفتار در مورد حکومت اسلامی] - ترجمه و شرح ساده برخی از لغات نامه ۵۳ نهج البلاغه

💠 ظهور و آسودگی برخی از روایات حاکی از امتحانات سخت و راه ناهموار در دوران حکومت امام زمان علیه السلام و آسودگی در زمان غیبت ایشان دارد. و آنچه که از آسایش و رفاه در دوران حکومت امام زمان علیه السلام گفته شده در حقیقت برآمده ی امتحانات سخت است. ۱. قِيلَ لِأَبِي جَعْفَرٍ اَلْبَاقِرِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ إِنَّ أَصْحَابَنَا بِالْكُوفَةِ جَمَاعَةٌ كَثِيرَةٌ فَلَوْ أَمَرْتَهُمْ لَأَطَاعُوكَ وَ اِتَّبَعُوكَ فَقَالَ يَجِيءُ أَحَدُهُمْ إِلَى كِيسِ أَخِيهِ فَيَأْخُذُ مِنْهُ حَاجَتَهُ فَقَالَ لاَ قَالَ فَهُمْ بِدِمَائِهِمْ أَبْخَلُ ثُمَّ قَالَ إِنَّ اَلنَّاسَ فِي هُدْنَةٍ تناكحهم[نُنَاكِحُهُمْ]وَ توارثهم[نُوَارِثُهُمْ]وَ يقيم[نُقِيمُ]عَلَيْهِمُ اَلْحُدُودَ وَ تؤدى[نُؤَدِّي]أَمَانَاتِهِمْ حَتَّى إِذَا قَامَ اَلْقَائِمُ جَاءَتِ اَلْمُزَايَلَةُ وَ يَأْتِي اَلرَّجُلُ إِلَى كِيسِ أَخِيهِ فَيَأْخُذُ حَاجَتَهُ لاَ يَمْنَعُهُ . به امام باقر علیه السلام گفتند: یاران ما در کوفه گروهی بزرگند. اگر آنان را امر فرمان روایی از تو فرمان برند و پیروی کنند. فرمود: آیا چنین هست که کسی از آنان به جیب دیگری دست برد و نیاز خود را از آن بردارد؟ یکی گفت: نه. فرمود: پس آنان به جان خویش آزمندترند. سپس فرمود: مردم اکنون در آرامش هستند، با یکدیگر ازدواج می کنند، از همدیگر ارث می برند و بر آنان حدود اجرا می شود و امانت هایشان را بدیشان باز می گردانند. اما چون قائم قیام کند گسستن می‌آغازند. هم در آن زمان ممکن است مردی به سراغ جیب برادر خویش رود و نیاز خود را از آن بردارد و او منعش نکند(اختصاص ص 28) ۲. يَا ابْنَ أَرْطَاةَ كَيْفَ تَوَاسِيكُمْ قُلْتُ صَالِحٌ يَا أَبَا جَعْفَرٍ- قَالَ يُدْخِلُ أَحَدُكُمْ يَدَهُ فِي كِيسِ أَخِيهِ- فَيَأْخُذَ حَاجَتَهُ إِذَا احْتَاجَ إِلَيْهِ- قُلْتُ أَمَّا هَذَا فَلَا- فَقَالَ لَهُ لَوْ فَعَلْتُمْ مَا احْتَجْتُمْ. امام باقر فرمود: پسر ارطاه! مؤاسات شما با یک دیگر چگونه است. گفتم خوب است. فرمود: یکی از شما وقتی محتاج باشد دست خود را در جیب برادرش می کند و به قدر حاجت خود برمیدارد؟ گفتم تا این حد نیست. فرمود اگر این کار را بکنید نیازمند نخواهید شد(کشف الغمه ج ۲ ص ٣٦) ۳. عَنْ عَبْدِ اَلْمَلِكِ بْنِ أَعْيَنَ قَالَ : قُمْتُ مِنْ عِنْدِ أَبِي جَعْفَرٍ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ فَاعْتَمَدْتُ عَلَى يَدِي فَبَكَيْتُ وَ قُلْتُ كُنْتُ أَرْجُو أَنْ أُدْرِكَ هَذَا اَلْأَمْرَ وَ بِي قُوَّةٌ فَقَالَ أَ مَا تَرْضَوْنَ أَنَّ أَعْدَاءَكُمْ يَقْتُلُ بَعْضُهُمْ بَعْضَهَا وَ أَنْتُمْ آمِنُونَ فِي بُيُوتِكُمْ إِنَّهُ لَوْ كَانَ ذَلِكَ أُعْطِيَ اَلرَّجُلُ مِنْكُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِينَ رَجُلاً وَ جُعِلَتْ قُلُوبُكُمْ كَزُبَرِ اَلْحَدِيدِ لَوْ قَذَفَتْ بِهَا اَلْجِبَالَ لَفَلَقُوهَا وَ كُنْتُمْ قُوَّامَ اَلْأَرْضِ وَ خُزَّانَهَا عبد الملك بن أعين مى‌گويد: وقتى مى‌خواستم نزد امام باقر عليه السّلام برخيزم، بر دستهاى خود تكيه مى‌زدم [گريستم و] گفتم: اميد داشتم به اين امر (ديدار امام زمان-عليه السّلام-) را دريابم و نيرويى بيابم. حضرت فرمود: آيا راضى نمى‌شويد بعضى از دشمنانتان برخى ديگر را به قتل برسانند در حالى كه شما در خانه‌هايتان آسوده و در امانيد؟ اگر چنين نبود، به هر يك از شما قدرت چهل مرد عطا مى‌كردم و دلهايتان را همچون پاره‌هاى آهن محكم مى‌گرداندم كه اگر كوهها بر روى آن مى‌افتادند، از هم پاشيده مى‌شدند و شما مردان استوار زمين و خزينه‌داران آن بوديد(الخرائج و الجرائح ج ۱ ص ۵۷۲) ۴. إِنَّ الْمُؤْمِنَ إِذَا كَانَ عِنْدَهُ مِنْ ذَلِكَ شَيْ‏ءٌ يُنْفِقُهُ عَلَى عِيَالِهِ مَا شَاءَ ثُمَّ إِذَا قَامَ الْقَائِمُ فَيَحْمِلُ إِلَيْهِ مَا عِنْدَهُ وَ مَا بَقِيَ مِنْ ذَلِكَ يَسْتَعِينُ بِهِ عَلَى أَمْرِهِ فَقَدْ أَدَّى مَا يَجِبُ عَلَيْهِ‏ امام صادق فرمود: همانا انسان مؤمن اگر چیزی از آن (مالی) داشته باشد، می تواند آن را به هر مقداری که می خواهد بر خانواده اش انفاق کند. سپس هرگاه قائم عجل الله تعالی فرجه الشریف قیام کند، آن چه دارد باید در اختیار او قرار دهد و هر چه از آن باقی می ماند، برای امرار معاش خویش کمک می گیرد. و در این صورت آن چه را بر او واجب است ادا کرده است(تفسیر عیاشی ج ۲ ص ۸۷)

🔶 مومن بارانی! امام صادق علیه السلام فرمود: إن سرعة قلوب الأبرار إذا التقوا و إن لم یظهروا التودد بألسنتهم کسرعة اختلاط ماء السماء بماء الأنهار و إن بعد إئتلاف قلوب الفجار إذا التقوا و إن أظهروا التودد بألسنتهم کبعد البهائم من التعاطف و إن طال اعتلافها علی مذود واحد وقتی نیکوکاران با هم رو به رو می شوند، هرچند به زبان اظهار دوستی نکنند، دل هایشان به سرعت درآمیختن باران با آب رودخانه ها، با هم الفت می گیرد. هرگاه بدکاران با هم رو به رو شوند، هرچند به زبان اظهار دوستی کنند، اما دل هایشان از الفت یکدیگر دور است؛ همانند چهارپایان که از مهرورزی به هم دورند، اگرچه روزگاری دراز بر سر یک آخور، علوفه خورده باشند. امام باقر علیه السلام فرمود: إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً مَيَامِينَ مَيَاسِيرَ- يَعِيشُونَ وَ يَعِيشُ النَّاسُ فِي أَكْنَافِهِمْ- وَ هُمْ فِي عِبَادِهِ مِثْلُ الْقَطْرِ- وَ لِلَّهِ عِبَادٌ مَلَاعِينُ مَنَاكِيدُ- لَا يَعِيشُونَ وَ لَا يَعِيشُ النَّاسُ فِي أَكْنَافِهِمْ- وَ هُمْ فِي عِبَادِهِ مِثْلُ الْجَرَادِ- لَا يَقَعُونَ عَلَى شَيْ‏ءٍ إِلَّا أَتَوْا عَلَيْهِ‏ به راستی که خداوند بندگانی دارد که به خوبی و مبارکی زندگی می کنند، و مردم نیز در جوار ایشان به خوبی زیست میکنند، و آنان در میان بندگان او همچون باران می باشند، و همچنین خداوند بندگانی دارد که ملعون و نکبت بارند، نه خود خوب زندگی کنند و نه مردم در کنارشان بهره ای از زندگی دارند؛ و آنان در میان بندگان او همچون ملخها می باشند که بر هیچ چیز نیفتند جز آنکه نیست و نابودش سازند.

صلی الله علیک یا اباعبدالله...🏴❤️ #شب_زیارتی 🔎@rasadnama1