دستم نمیرسد، به بلندای چیدنت بسنده باید کرد، به رویایِ دیدنت.

آفتابا چه خبر؟ این همه راه آمده‌ای که به این خاكِ غریبی برسی؟

چشم‌هایش را بسته بود. شاید درونِ نت‌های موسیقی چیزی را می‌دید که آدم‌هایِ معمولی نمی‌دیدند... ؛ شب‌هایِ به یاد موندنی. ۲ بهمن ماه صفر دو.

دست‌هایِ تو برایم وطن بود ؛ آرام، مأمن، سرپناه.

برج آزادی طهران ؛ صفر دو‌. هشتم بهمن ماه.

و چشم‌هایش به هنگامه‌یِ غم، زیباتر می‌شد.

من تو زندگیم آروم و خوشحالم، با تو آروم‌تر شدم. خرابش نکن. خب؟

تو فرق داشتی گُلی...

و به هنگام باز کردن آغوشش آرام زمزمه کرد : "برگرد. برگرد به وطن‌ـت."

روزایی که برف میاد انگار آدما خوشگل‌تر میشن، امروز همه خوشگل‌ترن. همه.

هر آنچه میشنوید ؛ آخرین مکالمات افراد است. "شنیدن این پادکست به افرادی که مصدومیتِ روحی دارند، توصیه نمی‌شود." - قسمت چهارم.

- شب‌های به یاد موندنی ؛ ساعتی از نیمه‌یِ بهمن‌ماه.

آمده بود که این بار بماند و بخواند و بسازد و بنوازد و بچرخاند و ببوسد و به آغوش بکشاند ؛ اما دیر شده بود. چمدانِ خاطراتش را پیشِ پایش بسته بودم و حالا دیگر چیزی نمانده بود جز یک غم منتهی به جاده‌یِ خاطرات. دیر شده بود برای برگشتن. خیلی دیر.

برگه‌هایش را که ورق میزدم ؛ انگار بوی رویا از آنها بلند میشد. کلماتی که به جادو آغشته بودند و تصاویری که روی صفحه می‌درخشیدند. لبخند زدم. شاید مرزی بود فراتر از دنیای واقعی... [ رمان‌های زبان اصلی ]

اگر‌ می‌خواهید بروید، خب بروید؛ ولی‌ هرگز باز نگردید. لااقل ‌به ‌رفتن ‌وفادار ‌باشید. تا ما هم‌ به‌ فراموش ‌شدنتان‌ عادت ‌کنیم. - محمود درویش.

چه حسرتیست بر دلم که از تمام بودنت ؛ نبودنت به من رسیده . .

امروز خبر فوت همسر علیرضا قربانی رو که شنیدم داشتم این قطعه رو گوش میدادم. یه هاله‌ای از غم بود که هجوم آورد به دلم، شاید این قدرت موسیقی‌ـه. زبان مشترکی که احساسات رو منتقل می‌کنه...

و جایِ دستانت چه بی‌رحمانه خالیست...

بهمن مـاه ؛

"لا یمکن الفرار از عشق"