این حجم از زیبایی و مینیمال بودن ست زرشکی گل‌داره رو بر‌نمی‌تابَم. واقعا شب‌بخیر بچه‌ها.😭😭

امروز به معنای واقعی دلم نمی‌خواد از تخت جدا بشم. حوصله هیچ‌گونه جُنبنده، خزنده، انسانَنده، نفس‌کشَنده، زیستَنده و راه‌رَوَنده رو ندارم. نهایتاً بتونم پتومو بکشم رو سرم و سینه‌خیز برم برسم به کارام. تازه اینم نهایتاً و با ارفاق.

این آدمی که به فاصله‌یِ چهل دقیقه از پیام قبلی، بلند شد و داره کارهای امروز رو لیست می‌کنه، کتاب‌های پخش شده رو میز رو می‌چینه تو کتابخونه، میره سراغ درست کردن شام، حاضر میشه و رنگ لباس انتخاب می‌کنه، عطر میزنه، تینت لب می‌زاره تو کیف، من نیستم بچه‌ها. بزرگسالیه. اِجباره. باید و تأکیده. زندگیه. شب‌بخیر.

ء. وِداع بعد از رَفتن. بلافاصله زمزمه کن که؛ جدایی اونقدرام دور نیست.

امشب زیر بارون قدم زدم، تو آینه‌هایِ کثیف عکس گرفتم، بلند خندیدم، ایستگاه مترو رو اشتباه سوار شدم، و در نهایت گفتم زندگی اونقدرام تاریك نیست. امیدوارم این هفته آخری رو، نَرم‌تر باهام تا کُنی آذرماه. عزیزدردونه‌ و ته‌تغاریِ پاییز.

عکاسی آنالوگ واقعاً شگفت‌انگیزه زن! رنگ عکس‌ها یجوریه که انگار پونزده سال پیش ثبت شدن و سبك قدیمی گرفتن. هر شاتی که تو خیابون می‌زدم دو متر بالا می‌پریدم که اینوو! ببین چه رنگ و لُعابی داره، ببین انگاری تو دَهه پنجاه ثبت شده، زمستون دَهه پنجاه و دوربین قدیمی و چایخونه‌هایِ طهرون. ببین ببین. :)))))))

ء. چون کلمات پا پس کشیدن و حالا چیزی جز سکوت روی میز نمونده.

"اوست نشسته در نظر، من به کجا نظر کنم؟ اوست گرفته شهر دل، من به کجا سفر برم؟" خب معلومه. به بغلِ زیدی. گرم و نرم و اَمن. دیگه جواب اینم ما باید بگیم مولانا جون؟ شما که خودت بَلَدتری. شما که صاحب نظرتَری‌ی‌ی.

ء. ترسیدی؟ شاید آبی‌تر باشه فردا...

؛