روزی که در وصل برویم بگشایی از عالم بالا بگشایند دری را #هلالی_جغتایی

🟣 گمان را یک پَر و یقین را دو پَر است...! ● آدمی همان که از خداوند طلب می کند، محضر خدا شکایت می بَرد که چرا درخواست او اِجابت نشده است. غافل از آنکه او آثار یقین را طلب کرده؛ در حالی که یقین نداشته و صرفاً در مرحله گمان بوده است. چون یقین و علم دو بال دارند و کسی که این دو بال را داشته باشد به واقع می تواند پرواز کند؛ اما کسی که صرفاً گمان دارد، تنها صاحب یک بال بوده و هیچ کس تاکنون با یک بال پرواز نکرده و به آسمان نرفته است. علم را دو پَر و گمان را یک پَر است ناقص آمد ظنْ به پرواز ابترست ● و اگر هم بتواند پرواز کند، یک بال متزلزل بوده و ناگاه سرنگون می شود. مرغِ یک‌پر زود افتد سرنگون ● به تعییر روایات، کسی که گمان دارد صاحب ایمان عاریه ای و متزلزل است و به بیان مرحوم میرداماد معارین کسانی هستند که سوار بر اسب بدون زین می شوند و به راحتی از روی اسب سقوط می کنند. و المعنى بالمعاري هاهنا المتعبدون الذين يتعبدون لا على أسبغ الوجوه و الطائعون الذين يلتزمون الطاعات و لكن لا على قصيا المراتب بل على ضرب من التقصير كالذين يركبون الخيل و لكن أعراء بلغنا الله تعالى أقصى المدى في طاعته ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

بهشت 🤗

🟣 و گفت: مؤمن را همه جایگاه‌ها مسجد بُوَد و روزها همه آدینه و ماه‌ها همه رمضان. #عطار #سحرگاهی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● به آنچه که آب را خراش دهد و راه را باز کند "سفینه" گویند، کأن آن راهی که می رود ناهموار و سراسر امواج نا آرام است و نیاز به چیزی دارد که آب را خراش دهد و از همین رو به کشتی نیز "سفینه" گفته اند چون کار کشتی خراش دادن آب است. و این دنیا نیز مثال آن دریای عمیقی است که بسیاری در آن غرق شده اند. يا بُنَيَّ، إنَّ الدُّنيا بَحرٌ عَميقٌ، قَد غَرِقَ فيها عالَمٌ كَثيرٌ ● برای عبور از این دریای عمیق، نیاز به راهنما است و راهنمایان این دریای عمیق، انسان های الهی هستند که از آنها تعبیر به "سفینة النجاة" شده است. إِنَّمَا مَثَلُ أَهْلِ بَیتِی فِیکُمْ کَمَثَلِ سَفِینَةِ نُوحٍ، مَنْ دَخَلَهَا نَجَی، وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِقَ ● و حافظ می گوید: مبادا دولت کشتی نوح را از دست بدهید که در غیر این صورت، طوفان هایی از حوادث شما را با خود خواهند بُرد. حافظ از دست مده دولت این کشتی نوح ور نه طوفانِ حوادث بِبَرَد بُنیادت ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 تقدیم به آدم بزرگ هایی که روزی بچه بودند..! ● در کتاب شازده کوچولو "آدم بزرگ بودن" اهانت است. از نظر شازده کوچولو برای صحبت با آدم بزرگ ها باید تا سطح آنها پایین آمد تا شاید حرف ما رو بفهمند. بچه ها همیشه باید مقابل آدم بزرگ ها از خود گذشت نشون بدهند. آدم بزرگ ها به هیچ چیزی علاقه ندارند جزء آمار و ارقام. برای آدم بزرگ ها دیدن غروب خورشید هیچ گونه جذابیتی ندارد. بقول شازده کوچولو: این آدم بزرگ ها راستی راستی چقدر عجیب و غریب اند ● سوفی هم در کتاب دنیای سوفی با شازده کوچولو موافق است. اصلا از نظر سوفی عادی بودن شگفتی های این جهان، نشانه بزرگسالی است. سوفی در خطاب به مادر خودش می گوید: بیشتر آدم ها خیال می کنند این دنیا چیز بسیار عادی است... مامان! تو آنقدر به این دنیا عادت کرده ای که دیگر هیچ چیزی برایت غیر عادی نیست. ● برای عطار همینطور هیچ چیزی عادی نیست؛ گویا همین دیروز به دنیا آمده است و برای اولین بار خورشید را دیده و در خطاب به خورشید می گوید: گفت ای سلطانسرگیتی نورد در جهان بسیار دیده گرم و سرد ای بفیض و روشنی برده سبق بوده برچارم سما زرین طبق گرم کردی ذات ذریات را عاشقی آموختی ذرات را تو بحق چشم و چراغ عالمی این جهان را وان جهان را محرمی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________