🟣 ● آدمی هر چه که در این جهان به دست می آورد چیز دیگری را از دست می دهد. به تعبیر مولانا : آن یکی خر داشت پالانش نبود یافت پالان گرگ خر را در ربود ● بدان که هر جا که گل است خار است و با خَمر خُمارست و بر سر گنج مار است و آنجا که دُرّ شاهوار است نهنگ مردم‌خوار است. لذت عیش دنیا را لَدغه‌ٔ اجل در پس است و نعیم بهشت را دیوار مَکاره در پیش. جور دشمن چه کند گر نکشد طالب دوست گنج و مار و گل و خار و غم شادی به همند ● در دنیا غذایی نمی خورید مگر آنکه در آن برای شما غصه هایی است و آبی نمی نوشید مگر اینکه در آن برای شما گرفتاری است. و به خداوند متعال شهادت می دهم که در دنیا به هیچ نعمتی نمی رسید که شما را خوشحال کند، مگر اینکه نعمت دیگری از دست می رود که موجب ناراحتی شما می گردد. مَا طَعِمْتُمْ فِي الدُّنْيَا مِنْ طَعَامٍ فَلَكُمْ فِيهِ غَصَصٌ وَ مَا شَرِبْتُمْ مِنْ شَرَابٍ فَلَكُمْ فِيهِ شَرَقٌ وَ أَشْهَدُ بِاللَّهِ مَا تَنَالُونَ مِنَ الدُّنْيَا نِعْمَةً تَفْرَحُونَ بِهَا إِلَّا بِفِرَاقِ أُخْرَى تَكْرَهُونَهَا ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● اما کسانی که اهل یقین اند چون پرواز کنند سرنگون نمی شوند. چون سوار اسب شوند به زمین نمی افتند. و چون به هفت دریا روند مویی از آنها تَر نمی شود. یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی ● چرا کسانی که خود را اهل معنا می دانند باور نمی کنند که اولیاء خدا به استقبال آب و آتش می روند؟ چرا اهل معنی بدین نگروند که ابدال در آب و آتش روند؟ ● و چرا باور نمی کنند که حواریون عیسی روی آب راه می رفتند و اگر یقین آنها بیشتر بود، می توانستند روی هوا نیز راه بروند؟ أن بعض اصحاب عیسی کان یمشی علی الماء لو کان یقینه أشد من ذلک یمشی علی الهواء ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

شروع کردیم به برگشتن!

🟣 ● اگر دو عالم به خصم بیفتند، ما را نسیم یوسف کافی ایست. گر دو عالم خصم تو افتد مقیم بس بود از یوسف خویشت نسیم ● اگر هزار هزار دشمن آرزوی مرگ کنند، ما را با تو از دشنامی دشمن باکی نیست. هزار دشمنم ار کنند قصد هلاک گرم تو دوستی، از دشنام ندارم باک ● اگر هزار هزار انسان در پی عیب ما افتد، دلی که با توست از این هزار غم نمی خورد. گر همه عالم به عیب، در پی ما اوفتد هر که دلش با یکیست، غم نخورد از هزار ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 📍اصلی ترین دلیلی که باعث می شود در مفهوم آزادی جَر و بحث های زیادی صورت گیرد، استفاده از این واژه به تنهایی ایست و حال آنکه پیش از هر دین و عقیده ای، عقل و سیستم عصبی انسان هر گونه آزادی را بَرنمی تابد و حکم به اضافه شدن به مفهوم دیگر می کند و خاصیت مضاف و مضاف إليه "محدود کردن" است. عقل هم ریشه با عقال است و "عقال" وسیله ای است که پای شتر را بستن می کنند؛ همانگونه که پیامبر به شتربان سهل اندیش فرمود: «إعقل و توکل» و بنابراین در مفهوم عقل نوعی بستن و محدودیت نهفته است: گفت پیغامبر به آواز بلند با توکل زانو‌ی اشتر ببند و فراتر از عقل، سیستم عصبی انسان است که رساتر و بلندتر "بانگ محدودیت" سَر می دهد و کسی که از این محدودیت خارج شود را مجازات می کند تا مطمئن شود که او دیگر از محدودیت خود بیرون نمی رود، مانند کسی که بدون توجه به موانع مقابل حرکت کند و او هر بار که با موانع برخورد کند درد ها به سمتش سرآزیر می شود. و در نهایت وقتی احکام عقلی و سیستم عصبی انسان به عالم خارج پا نَهد، خودش را در قالب "قانون" ظاهر می کند و این بار قانون است که شخص متجاوز را مجازات خواهد کرد. ┈┄┅═✾ ✾═┅┄┈ 📍و اما دین نیز از این محدودیت بی بهره نیست و مدام می گوید: «یمکث فی ظلهم» مکث کن. به جوانی که در اوج شهوت است می گوید: مکث کن و به کسی که می خواهد نگاه آلوده به گناه داشته باشد می گوید: مکث کن، همانند پیامبر ما که بسیار اهل مکث بود: «مکیث الکلام» و سپس هشدار می دهد که سرانجام مخالفت، مجازات به حکم شرع و دین است. و شاید واژه ای که مشابه "مکث" است، "اثبات" باشد، "اثبات" معنایش حبس است، چون کسی را که حبس می‌کنند در یک جا ثابت و ساکن نگه می‏دارند. عرب وقتی می‌گوید «اثْبِتْ» یعنی حبس کن، خودت را از شَر گناهان حبس کن و مرا در دین نگه دار: «و ثبت قلبی علی دینک» که هرگونه آزادگی پسندیده نیست. واژه ی دیگر "وقوف" است، وقوف از "وقف" عمیق تر در رساننده ی معنای حبس است، فقها می گویند: «الوقف حبس المال». "موقف" از همین ریشه به معنای محل توقف است، منتهی با "مسکن" متفاوت است؛ مسکن مکان سر راهی است که محلی گذرا و تمام شدنی برای انسان است؛ لکن موقف توقفی ایست که گذر از آن به معنای اوج گرفتن است. در تعریف عرفا، خداوند سبحان وقتی اراده کند انسان را از منزل و درجه ای به منزل و درجه ای بالاتر برساند، او را در بین دو منزل وقف می دهد و در این دو منزل به او تعلیم می دهد تا آمادگی پذیرش منزل بالاتر را داشته باشد: «الموقف هی منتهی کل مقام و هو المطلع و الأعراف کما عرفت و الموقف أیضا مقام الوفقه التی هی الحبس بین کل مقامین لتصحیح ما یبقی علی السالک فی المقامات من تصحیح المقام الذی وقع له الترقی الیه عنه و التأدب أیضا بما تحتاج إليه عند دخوله الی المقام الذی وقع له الترقی الیه». ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 گفتند: چونی؟! گفت: نانِ خدای می‌خورم و فرمان شیطان می‌برم... 😔 #تذکرة_الاولیاء_عطار ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________