🟣 ● "مسافر مقیم" پاردوکسی مانند "حاضر غایب" است(هرگز وجودِ حاضرِ غایب شنیده‌ای؟). به تعبیر سعدی "روندگان مقیم" که از بلا پرهیز نمی کنند. روندگان مقیم از بلا نپرهیزند گرفتگان ارادت به جور نگریزند ● موقف محلی است که مسافران الی الله در آن متوقف شده و خداوند آنها را در این مکان تربیت می کند که تربیت او با امتحانات و بلا هایی است که سالک به واسطه آنها بتواند پذیرای مراحل بالاتری باشد. در مقابل، مسافران عادی "مسکن" اختیار می کنند که مسکن برخلاف موقف مکان سر راهی ایست که محلی گذرا و تمام شدنی برای انسان است؛ لکن موقف توقفی ایست که گذر از آن به معنای اوج گرفتن است. الموقف هی منتهی کل مقام و هو المطلع و الأعراف کما عرفت و الموقف أیضا مقام الوفقه التی هی الحبس بین کل مقامین لتصحیح ما یبقی علی السالک فی المقامات من تصحیح المقام الذی وقع له الترقی الیه عنه و التأدب أیضا بما تحتاج إليه عند دخوله الی المقام الذی وقع له الترقی الیه ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

هر کسی را نتوان گفت که صاحب‌نظر است عشقبازی دگر و نفس‌پرستی دگر است #سعدی

🟣 ● وعظ لزوما واعظ لسانی و مستقیم نیست و گاهی آنچه که در پیرامون انسان واقع می شود خودش بهترین وعظ است، مانند مرگ همسایه. مجلس وعظ رفتنت هوسست مرگ همسایه واعظ تو بسست ● برای کسی که هوشیار است مرگ بهترین واعظ است و چه بسا حجتی باشد که بهانه آدمی زاد را می شکند. وَ كَفَى بِالْمَوْتِ وَاعِظاً ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● شکستن نفس نافرمان، کار ساده ای نیست و خود انسان نمی تواند نفس خودش را بشکند و چه بسا وقتی می گوید: «باید نفس خود را بشکنم» عبارتی باشد که از نفسش برآمده است و او را سال ها به اعمالی وامی دارد تا اینکه از خودش بُتی می سازد. کافریست این نفس نافرمان چنین کشتن او کی بود آسان چنین ● باید از خود بیرون آمد و پیری یافت که سایه ی او نفس شکن باشد. هیچ نکشد نفس را جز ظل پیر دامن آن نفس‌کش را سخت گیر ● باید کسی را یافت که آزار و ظلم او شهوت و نفس آدمی را بشکند. این جفای خلق با تو در جهان گر بدانی گنج زر آمد نهان خلق را با تو چنین بدخو کنند تا ترا ناچار رو آن سو کنند ● اما عجیب انسانی است که با همه ی مشکلات، باز هم سرکشی می کند! لَوْ لَا ثَلَاثٌ فِي ابْنِ آدَمَ مَا طَأْطَأَ رَأْسَهُ شَيْ‏ءٌ الْمَرَضُ وَ الْفَقْرُ وَ الْمَوْتُ وَ كُلُّهُمْ فِيهِ وَ إِنَّهُ مَعَهُمْ لَوَثَّاب ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

استادی داشتیم که می گفت: اگر خدا ما رو بار ها مانند حضرت ابراهیم از آتش بیرون کشیده باشد چی؟ اگر لحظه ای از ما غافل نباشد چی؟ اگر مانند ماهی در رحمت او غرق باشیم چی؟ غرق آبیم و آب می‌جوییم در وصالیم و بی‌خبر ز وصال

🟣 وقتی که یار در کنار ماست چه لزومی دارد بیشتر از این بخواهیم ؟! یار با ماست، چه حاجت که زیادت طلبیم؟ دولتِ صحبتِ آن مونسِ جان ما را بس ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________