🟣 به سرزمین وارونه ها خوش آمدید...! ● در کوچه های این سرزمین قدم که بَردارید، آدم هایی را خواهید دید که لباس دیانت را وارونه پوشیده اند(لبس الاسلام لبس الفرو مقلوبا) و چون این لباس وارونه است در وجود آنها حرارت و گرمایی ایجاد نمی کند. و قلب هایی را خواهید دید که مانند ظرف واژگون است(مَا شیء أَفسد للقلب من الْخَطیئة إِن القلب لیواقع الخطیئة فما تزال بِه حتی تغلب علیه فیصیر أسفله أَعلاه وَ أَعلاه أَسفله) و ظرفی که واژگون باشد هرگز آب را در خود نگاه نمی دارد و این قلب ها نیز هرگز موعظه ای را نمی پذیرند. و انسان هایی را خواهید دید که وارونه اند(مَنْ لَمْ يَعْرِفْ بِقَلْبِهِ مَعْروُفاً وَ لَمْ يُنْكِرْ مُنْكَراً قـلِبَ فَجعِلَ اَعْـلاهُ اَسْفلَهُ) و انسانی که وارونه باشد قلباً موافق کار نیک نیست و از اعمال زشت تنفر ندارد. در اینجا همه چیز معکوس است؛ دزد شاه را به چوبه دار می بَرد و سلطانی را به بندگی و بردگی می کشاند. مدتی معکوس باشد کارها شحنه را دزد آورد بر دارها تا که بس سلطان و عالی‌همتی بندهٔ بندهٔ خود آید مدتی ● و این روزگار وارونه، حتی علی(علیه السلام) را آنقدر پایین می آورد که مردم او را در جایگاه و کنار معاویه قرار داده(الدّهر أنزلنی ثمّ أنزلنی حتّى قیل معاویة و على) و هر "بنده جهان" را "خواجه جهان" خطاب می کنند. عکس می دان نقش دیباجه جهان نام هر بنده جهان ، خواجه جهان ● همان که حضرت زهرا(سلام الله علیها) فرمود: بعد از پیامبر نفاق ها آشکار شد و پوشش دین پوسید و کسانی که قبل از پیامبر گمنام بودند(در صف آخر بودند) ناگاه صاحب فضیلت شدند‌(به صف جلو آمدند). فلما اختار الله لنبيه صلى الله عليه و آله دار انبيائه و مأوى اصفيائه ظهر فيكم حسيكة النفاق و سمل جلباب الدين، و نطق كاظم الغاوين و نبغ خامل الآفلين و هدر فنيق المبطلين فخطر في عرصاتكم ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

به عشقِ روی تو روزی که از جهان بروم ز تربتم بدمد سرخ گل به جای گیاه #حافظ

🟣 ● بیشترین بهره را از نور آفتاب، ویرانه ها می برند؛ برخلاف خانه ها و آبادی ها که سقف دارند و نور در آنها راه پیدا نمی کند. غرق نورم گرچه سقفم شد خراب روضه گشتم گرچه هستم بوتراب ● تعبیری که در ادبیات از این ویرانه ها آمده "خرابات" است. خرابات لامکانی ست که انسان می تواند در آن به خویشتن خراب گردد تا خویشِ اصلی او امکان ظهور و بروز یافته و موجب آبادی همه ابعاد وجودی او شود. و حافظ می گوید: چگونه من از این خرابات روی برتابم که بهترین شیوه و جایگاه جهان است؟ چرا ز کویِ خرابات روی برتابم کز این بِهَم، به جهان هیچ رسم و راهی نیست ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● "لَب پُرخنده" استعاره ای از دنیای شاد و صلح آمیز است. برای اینکه بتوان به چهره ای خوشحال از دنیا رسید، باید عطوفت و بخشش باشد، منتهی عطوفت و بخششی که متقابل است. جهان شود لبِ پُرخنده‌ای اگر مردم کُنند دست یکی در گِره‌گشاییِ هم ● امام باقر علیه السلام با کلمه "مساوات" همین معنا را اراده کرده و می فرماید: پسر ارطاه! مؤاسات شما با یک دیگر چگونه است. گفتم خوب است. فرمود: یکی از شما وقتی محتاج باشد دست خود را در جیب برادرش می کند و به قدر حاجت خود برمیدارد؟ گفتم تا این حد نیست. فرمود اگر این کار را بکنید نیازمند نخواهید شد. يَا ابْنَ أَرْطَاةَ كَيْفَ تَوَاسِيكُمْ قُلْتُ صَالِحٌ يَا أَبَا جَعْفَرٍ- قَالَ يُدْخِلُ أَحَدُكُمْ يَدَهُ فِي كِيسِ أَخِيهِ- فَيَأْخُذَ حَاجَتَهُ إِذَا احْتَاجَ إِلَيْهِ- قُلْتُ أَمَّا هَذَا فَلَا- فَقَالَ لَهُ لَوْ فَعَلْتُمْ مَا احْتَجْتُمْ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

آمین... !

و یا در پاسخ بگویید: « زندگی، درست کردن یک غذا است » 🙃