🟣 ● روزگاری بر مردمان آید که در آن هیچ چیزی کمیاب تر از برادری خوش مشرب، و درآمدی حلال نیست. يَأْتِي عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ لَيْسَ فِيهِ شَيْ‏ءٌ أَعَزَّ مِنْ أَخٍ أَنِيسٍ وَ كَسْبِ دِرْهَمٍ حَلَالٍ ● حافظ می گوید: در این روزگاری که مَن به سَر می برم رفیق شفیق و خالی از خلل نایاب است. پس بهتر آنکه به دفتر گزیده ای از غزل یا یک کتاب پناه بُرد که هیچ آسیبی به کسی که با او انس گرفته نمی رساند. در این زمانه رفیقی که خالی از خِلَل است صُراحیِ میِ ناب و سَفینهٔ غزل است ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● اگر آب بر روی خاک ریخته شود، جذب خاک می شود، پس چرا رودخانه ها که از خاک و سنگ پوشیده شده اند، جذب آب نمی کنند؟ مولانا در پاسخ می گوید: چون این جو، آب خور نیست و نمی تواند از آب بخورد و فقط آب زلال را برای استفاده دیگران انتقال می دهد. آب در جو زان نمی‌گیرد قرار زانک آن جو نیست تشنه و آب‌خوار ● کسی که دیگران از دانش او بهره می برند؛ ولی خودش نصیبی ندارد، به خودش آسیب می رساند تا جایی که فیتیله شمع هم می سوزد و آتش به عمق جان او نفوذ می کند! العالم بغیر العمل کالمصباح یحرق نفسه و یضی للناس ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 کسی که می خواهد دیگران او را ببخشند، اول باید خودش را ببخشد! هرکه بر خویشتن نبخشاید گر نبخشد کسی بر او، شاید ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● تنها رزق این دنیا، نان و دینار نیست. رزق های بزرگ تری وجود دارد که انسان آن را با هزاران دینار طلا هم معاوضه نمی کند و کسی که از چنین رزقی بهره مند شود، ثروت مند واقعی است. از نگاه مولانا این رزق عشق است. زو حیات عشق خواه و جان مخواه تو ازو آن رزق خواه و نان مخواه ● مردی نزد آقای ما - امام صادق علیه السلام - آمد و نزد او از فقر شکایت کرد. فرمود: «مطلب چنان نیست که تو میگویی، و من تو را به عنوان فردی فقیر نمیشناسم» گفت: «ای آقای من، به خدا خوب به حال من پی نبرده ای» و شمه ای از فقر و نیاز خود را یادآور شد. امام صادق علیه السلام باز هم او را دروغگو شمرد؛ تا اینکه فرمود: «به من بگو، اگر صد اشرفی طلا به تو بدهند تا از ما بیزاری بجویی، آیا آن مبلغ را میگیری؟» گفت: «نه» آن حضرت تا هزارها اشرفی فرمود، و آن مرد سوگند میخورد که نه. فرمود: «کسی که متاعی با خود دارد که با این همه پول نمیفروشد، آیا او فقیر است؟». إنَّ رَجُلًا جَاءَ إِلَى سَيِّدِنَا الصَّادِقِ(ع)فَشَكَا إِلَيْهِ الْفَقْرَ فَقَالَ لَيْسَ الْأَمْرُ كَمَا ذَكَرْتَ وَ مَا أَعْرِفُكَ فَقِيراً قَالَ وَ اللَّهِ يَا سَيِّدِي مَا اسْتَبَنْتَ وَ ذَكَرَ مِنَ الْفَقْرِ قِطْعَةً وَ الصَّادِقُ(ع)يُكَذِّبُهُ إِلَى أَنْ قَالَ خَبِّرْنِي لَوْ أُعْطِيتَ بِالْبَرَاءَةِ مِنَّا مِائَةَ دِينَارٍ كُنْتَ تَأْخُذُ قَالَ لَا إِلَى أَنْ ذَكَرَ أُلُوفَ دَنَانِيرَ وَ الرَّجُلُ يَحْلِفُ أَنَّهُ لَا يَفْعَلُ فَقَالَ لَهُ مَنْ مَعَهُ سِلْعَةٌ يُعْطَى هَذَا الْمَالَ لَا يَبِيعُهَا هُوَ فَقِيرٌ؟ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

کسی که توبه می کند چه اتفاقی برای او می افتد؟ و کدام تکه های مفقود شده بازمی گردند؟ ✍️ علامه مجلسی

🟣 هنر در رعایت فاصله ها است...! ● هنرمند واقعی کسی است که می داند در کجا فاصله بگیرد و در کجا نزدیک بشود. گلی که از دور زیباست، در نزدیکی خار است. پادشاهی که از دور جذاب است، از نزدیک آزار دهنده است. پادشاه آتشی‌ست کز نورش ایمن آن شد که دید از دورش و‌آتش او گلی است گوهر‌بار در برابر گل است و در بر خار ● می گویند چگونه گناه نکنیم؟ باز پاسخ آن در بی اعتنایی و رعایت فاصله است. بی اعتنایی ساده ترین فعل انسانی ایست و آن به معنای عدم است و شیطان که او را متکبرش می خوانند(إِلَّا إِبْلِيسَ اسْتَكْبَرَ وَكَانَ مِنَ الْكَافِرِينَ) از همین بی اعتنایی و فاصله متنفر است چون متکبر از اینکه واکنشی نبیند، زجر می کشد. مانند بزرگی که به او گفتند: چرا شهر را ترک گفته ای و فاصله گرفته ای؟ و او در پاسخ گفت: آن کس که در این شهر باشد از پَری رویان آن می لغزد. بزرگی دیدم اندر کوهساری قناعت کرده از دنیا به غاری چرا گفتم به شهر اندر نیایی که باری بندی از دل برگشایی بگفت آنجا پریرویان نغزند چو گِل بسیار شد پیلان بلغزند ● و خداوند سبحان بی اعتنایی را ساده ترین فعل آدمی قرار داده است تا هر حجتی را بشکند و در مقابل بهانه جویی های آدمی زاد بگوید: چرا فاصله نگرفتید؟ إنَّ الَّذِينَ تَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ ظالِمِي أَنْفُسِهِمْ- قالُوا فِيمَ كُنْتُمْ قالُوا كُنَّا مُسْتَضْعَفِينَ فِي الْأَرْضِ قَالُوا أَلَمْ تَكُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُوا فِيهَا ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________