🟣 ● به تصریح قرآن، همه ی انسان ها بدون استثناء به سمت خداوند سبحان حرکت می کنند(يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَىٰ رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ) و همینطور بدون استثناء همه ی موجودات در آسمان و زمین تسبیح خداوند سبحان می کنند(تُسَبِّحُ لَهُ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَالْأَرْضُ وَمَنْ فِيهِنَّ) با اینکه به زبان کافر باشند ولی عجز آنها همان تسبیح آنها است. با این تفاوت که برخی آگاهانه این مسیر را می روند و به قدم هایی که برمی دارند واقف اند و برخی دیگر آگاه نیستند. عیان نشد که چرا آمدم، کجا رفتم دریغ و درد که غافل ز کارِ خویشتنم ● و اما کسانی که آگاه اند، دلیل رنج هایی که در این دنیا متحمل می شوند را می دانند و زندگی برای آنها معنا پیدا می کند. و کسانی که نمی دانند زندگی برای آنها جهنم می شود. پس قرآن سوال می کند که آیا کسانی که می دانند با کسانی که نمی دانند برابر هستند؟ قُلْ هَلْ یَسْتَوِی الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَ الَّذِینَ لا یَعْلَمُونَ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 و هر کس از یاد من دل بگرداند، در حقیقت، زندگی تنگ (و سختی‌) خواهد داشت. وَ مَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكًا ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

بازنشانْ حرارتم ز آب دو دیده و ببین نبض مرا که می‌دهد هیچ ز زندگی نشان؟ #حافظ

🟣 ● کلمه "مصیبت" به آزمایش ها و مشکلات سخت گفته می شود که به انسان "اصابت" می کند و آن غیر از "مس" است؛ "مسّ" كمترين مرتبه به هم رسيدن دو چيز است که به آن "لمس" گفته می شود؛ ولي "اصابه" رسيدن جامع است که وقتی اصابت کند، دچار تزلزل می کند(إن تمسسكم حسنة تسؤهم و إن تصبكم سيّئة يفرحوا بها و إن تصبروا و تتّقوا لا يضرّكم كيدهم شيئاً إنّ الله بما يعملون محيط). و اگر این سختی و آزمایش در دین باشد، او را در دین متزلزل می کند و از همین رو حضرت زهرا(سلام الله علیها) می فرماید: خدایا مصیبتم را در دینم قرار نده. الـلـهـم لـا تـجـعـل مـصـیـبـتـی فـی دیـنـی ● همانطور که مولانا ترجیح می دهد زخم ها بر تن آدمی اصابت کند تا اینکه به جان و دین او لطمه وارد کند. کاشکی آن زخم بر تن آمدی تا بُدی کایمان و دل سالم بُدی ● پارسایی را دیدم بر کنار دریا که زخم پلنگ داشت و به هیچ دارو به نمی شد. مدت ها در آن رنجور بود و شکر خدای عزوجل عَلَی‌الدَّوام را می گفت‌. پرسیدندش که شکر چه می گویی؟ گفت: شکر آنکه به مصیبتی گرفتارم نه به معصیتی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 این دنیا کسانی را رها کرد که بیشتر از شما عاشقش بودند. فَإِنَّهَا قَدْ رَفَضَتْ مَنْ کَانَ أَشْغَفَ بِهَا مِنْكُمْ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 نوادری از انسان ها از خدا جزء خدا را طلب نمی کنند...! ● سعدی می گوید: هر کسی به اِزای ارزش و قیمتی که دارد از تو طلب می کند؛ اما من فقط تو را می خواهم. همه در خورد رای و قیمت خویش از تو خواهند و من تو را خواهم ● سعدی حکایت می آورد از سلطان محمود که روزی عزم سفر می کند و در بین راه صندوق جواهرات بیرون ریخته و به غلامان خود اشاره می دارد که هر کسی می تواند این جواهرات را از زمین بردارد و از آن خود کند. و از این رو غلامان شتابان مشغول جمع آوری جواهرات برای خود شدند بدون توجه به اینکه سلطان محمود از آنجا دور می شود و تنها یک غلام بنام ایاز در ادامه راه سلطان محمود را همراهی کرد و سلطان محمود به او گفت: از آن جواهرات که بر زمین ریخت چه با خود آوردی؟ ایاز گفت: هیچ چیزی از آن جواهرات بر نگرفتم؛ چرا که من بخاطر اینکه نعمتی از تو دریافت کنم به تو خدمت نکرده ام. و سعدی در انتهاء گریز خود را به این حکایت می زند و می گوید: گرت قربتی هست در بارگاه به خلعت مشو غافل از پادشاه خلاف طریقت بود کاولیا تمنا کنند از خدا جز خدا ● عطار نیز حکایت دیگری می آورد و از زبان سائل می گوید: اگر من نزد خداوند برسم، از او چه بخواهم که بهترین خواسته من باشد؟ و در پاسخ گفته می شود: خدا را از خدا بخواه! گفت ای جاهل نه‌ای آگاه ازو زو که چیزی خواهد، او را خواه ازو ● حضرت زهرا (سلام الله علیها) از جمله ی آن نوادر است که پيامبر اسلام (ص) روزى از دخترش پرسيد: فاطمه ! چه در خواستى و حاجتى دارى ؟ هم اكنون فرشته وحى در كنار من است و از طرف خدا پيام آورده است تا هر چه بخواهى تحقق پذيرد. فاطمه (سلام الله عليها) پاسخ داد: لذتى كه از خدمت حضرت حق مى برم، من را از هر خواهشى بازداشته است. حاجتى به جز اين ندارم كه پيوسته ناظر جمال زيبا و والاى خداوند باشم. شغلنى عن مسئلته لذة خدمته لا حاجة لى غير النظر الى وجهه الكريم ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

كلُّ كلي بكل كلك مشغول همه وجودم به همه ی وجود تو مشغول است...