🟣 ● کلمه "مصیبت" به آزمایش ها و مشکلات سخت گفته می شود که به انسان "اصابت" می کند و آن غیر از "مس" است؛ "مسّ" كمترين مرتبه به هم رسيدن دو چيز است که به آن "لمس" گفته می شود؛ ولي "اصابه" رسيدن جامع است که وقتی اصابت کند، دچار تزلزل می کند(إن تمسسكم حسنة تسؤهم و إن تصبكم سيّئة يفرحوا بها و إن تصبروا و تتّقوا لا يضرّكم كيدهم شيئاً إنّ الله بما يعملون محيط). و اگر این سختی و آزمایش در دین باشد، او را در دین متزلزل می کند و از همین رو حضرت زهرا(سلام الله علیها) می فرماید: خدایا مصیبتم را در دینم قرار نده. الـلـهـم لـا تـجـعـل مـصـیـبـتـی فـی دیـنـی ● همانطور که مولانا ترجیح می دهد زخم ها بر تن آدمی اصابت کند تا اینکه به جان و دین او لطمه وارد کند. کاشکی آن زخم بر تن آمدی تا بُدی کایمان و دل سالم بُدی ● پارسایی را دیدم بر کنار دریا که زخم پلنگ داشت و به هیچ دارو به نمی شد. مدت ها در آن رنجور بود و شکر خدای عزوجل عَلَی‌الدَّوام را می گفت‌. پرسیدندش که شکر چه می گویی؟ گفت: شکر آنکه به مصیبتی گرفتارم نه به معصیتی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 این دنیا کسانی را رها کرد که بیشتر از شما عاشقش بودند. فَإِنَّهَا قَدْ رَفَضَتْ مَنْ کَانَ أَشْغَفَ بِهَا مِنْكُمْ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 نوادری از انسان ها از خدا جزء خدا را طلب نمی کنند...! ● سعدی می گوید: هر کسی به اِزای ارزش و قیمتی که دارد از تو طلب می کند؛ اما من فقط تو را می خواهم. همه در خورد رای و قیمت خویش از تو خواهند و من تو را خواهم ● سعدی حکایت می آورد از سلطان محمود که روزی عزم سفر می کند و در بین راه صندوق جواهرات بیرون ریخته و به غلامان خود اشاره می دارد که هر کسی می تواند این جواهرات را از زمین بردارد و از آن خود کند. و از این رو غلامان شتابان مشغول جمع آوری جواهرات برای خود شدند بدون توجه به اینکه سلطان محمود از آنجا دور می شود و تنها یک غلام بنام ایاز در ادامه راه سلطان محمود را همراهی کرد و سلطان محمود به او گفت: از آن جواهرات که بر زمین ریخت چه با خود آوردی؟ ایاز گفت: هیچ چیزی از آن جواهرات بر نگرفتم؛ چرا که من بخاطر اینکه نعمتی از تو دریافت کنم به تو خدمت نکرده ام. و سعدی در انتهاء گریز خود را به این حکایت می زند و می گوید: گرت قربتی هست در بارگاه به خلعت مشو غافل از پادشاه خلاف طریقت بود کاولیا تمنا کنند از خدا جز خدا ● عطار نیز حکایت دیگری می آورد و از زبان سائل می گوید: اگر من نزد خداوند برسم، از او چه بخواهم که بهترین خواسته من باشد؟ و در پاسخ گفته می شود: خدا را از خدا بخواه! گفت ای جاهل نه‌ای آگاه ازو زو که چیزی خواهد، او را خواه ازو ● حضرت زهرا (سلام الله علیها) از جمله ی آن نوادر است که پيامبر اسلام (ص) روزى از دخترش پرسيد: فاطمه ! چه در خواستى و حاجتى دارى ؟ هم اكنون فرشته وحى در كنار من است و از طرف خدا پيام آورده است تا هر چه بخواهى تحقق پذيرد. فاطمه (سلام الله عليها) پاسخ داد: لذتى كه از خدمت حضرت حق مى برم، من را از هر خواهشى بازداشته است. حاجتى به جز اين ندارم كه پيوسته ناظر جمال زيبا و والاى خداوند باشم. شغلنى عن مسئلته لذة خدمته لا حاجة لى غير النظر الى وجهه الكريم ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

كلُّ كلي بكل كلك مشغول همه وجودم به همه ی وجود تو مشغول است...

🟣 ● خوشا به حال کسی که در خواب هم اقبال و بخت او بیدار است. مرا عنایت دریا چو بخت بیدارست مرا چه غم اَگرَم هست چشم خواب‌آلود ● همان که نظامی می گفت: من اگر چند خفته باشم و مست بخت بیدار من به کاری هست ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● حافظ می گوید: آنچه که به ظاهر و معنی(باطن) زیبایی می بخشد، همان صحت و امنیت است. جمال صورت و معنی ز امنِ صحتِ توست که ظاهرت دُژَم و باطنت نَژَند مباد ● دو نعمتی که پیامبر آنها را از نعمت های مجهول می شمارد که تا انسان از دست ندهد متوجه آنها نخواهد شد. نعمتان مجهولتان الصحة و الامان ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● "حبل الدین" تعبیری است که امیرالمؤمنین علیه السلام می آورد. به این اعتبار که دین مانند تسبیح، رشته و ریسمانی دارد که مردم دانه های این رشته و ریسمان هستند و در خط این ریسمان با یکدیگر برابر و متحدند و خداوند سبحان این ریسمان را به گردن هر کسی که اراده کند می افکند: رشته ای بر گردنم افکنده دوست می کشد هر جا که خاطر خواه او است ● و گاهی این ریسمان و رشته گسسته شده و مردم از کنار یکدیگر و از خط واحد دین پراکنده می شوند(و الناس فی فتن انجذم فيها حبل الدین و تزعزعت سواری الیقین و اختلف النجر و تشتت الأمر) که آنچه باعث این گسستگی می شود، عدم رضایت آنها به جایگاه کنونی است. و در مقابل، آنچه که این ریسمان را حفظ می کند، پذیرش جایگاه و ماندن هر کس در مکان خویش است که در ادبیات دینی از آن به "عدالت" یاد می شود. همانطور که حضرت زهرا(سلام الله علیها) می فرماید: عدالت قلب ها را به هم سنجاق و پیوند می دهد. و جعل الله... العدل تنسیقا للقلوب ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________