🟣 در تمامی کارها چندین مکوش جز به کاری که بود در دین مکوش عاقبت تو رفت خواهی ناتمام کارهاات ابتر و نان تو خام ● قرآن با کلمه حصر می آورد که ما انسان را جزء برای عبادت خلق نکرده ایم(وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ) یا امیرالمؤمنین علیه السلام از تعبیر "ورد واحد" استفاده می کند که هدف خلقت انسان فقط برای انجام یک کار است و آن کار خدمت کردن و یاد خداوند سبحان است(أسأَلُكَ بِحَقِّكَ و قُدْسِكَ و أعظَمِ صِفاتِكَ و أسمائكَ أن تَجعَلَ أوقاتِي في (مِنَ) الليلِ و النهارِ بِذِكرِكَ مَعمُورةً، و بخِدمَتِكَ مَوصولةً و أعمالِي عِندَك مَقبولَةً، حتّى يكونَ أعمالِي و أورادِي كُلُّها وِرداً واحِداً، و حالِي في خِدمَتِكَ سَرمَداً). کاری که مولانا از آن به "عشق" یاد کرده و می گوید: هر کاری جز عشق، بازی است. هم بی‌ سرانجام است و هم حواس‌پرت‌کُن و کار واقعی کسی دارد که مست خدا است و طالب او: کار او دارد که حق را شد مُرید بهرِ کارِ او ز هر کاری بُرید دیگران چون کودکان این روزِ چند تا شبِ تَرحال بازی می‌کنند ● و این یک کار همان است که حضرت زهرا( سلام الله علیها) از خداوند سبحان درخواست کرده و می فرماید: خدایا، مرا در راهی خرج کن که برای آن آفریدی. اللهم فرغنی لما خلقتنی له ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

بگو: مسلماً نماز و عبادتم و زندگی کردن و مرگم برای خدا پروردگار جهانیان است. قُلْ إِنَّ صَلَاتِي وَ نُسُكِي وَ مَحْيَايَ وَ مَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ

🟣 ● فکر کردن به مشکلات و گذشته، خودش زمان زیادی را از عمر انسان هدر می دهد و او را از پرداختن به حال و آینده بازمی دارد. نَقْدِ عُمْرَت ببَرَد غُصّهٔ دُنْیا به‌گزاف گَر شَب و روز دَرین قِصّهٔ مُشْکِل باشی ● پرداختن به عمر از دست رفته، وقت [كنونى] را هدر مى دهد. الاشتِغالُ بِالفائتِ يُضَيِّعُ الوَقتَ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

جهان انسان شد و انسان جهانی از این پاکیزه‌تر نبود بیانی #شیخ_محمود_شبستری

من پروردگار توام! کفشهایت را بیرون آر، که تو در سرزمین مقدّس «طوی» هستی! إِنِّي أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى

🟣 ● در ادبیات ما "پاک باز" به کسی گفته می شود که تمام ثروت خودش را باخته است چون نسبت به آنچه که نگاه می دارد مسئول بوده و به آن وعده عذاب داده شده است(الَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لَا يُنْفِقُونَهَا فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَابٍ أَلِيمٍ) خُنک آن قماربازی که بباخت آ‌ن چه بودش بِنَماند هیچَش اِلّا هوس قمار دیگر ● همانطور که در هنگام مرگ، سلمان از آنچه که در این دنیا باقی گذاشته بود دچار اضطراب می شود(سلمانُ الفارسيُّ لمّا سُئل عن تَحسُّرِهِ و تأسُّفِهِ عندَ موتِهِ قال: ليسَ تَأسُّفي علَى الدنيا و لكنّ رسولَ اللّه عَهِدَ إلينا و قالَ: لِيَكُنْ بُلغَةُ أحدِكم كزادِ الراكبِ، و أخافُ أن نكونَ قد جاوَزنا أمرَهُ و حَولِي هذهِ الأساوِدُ، و أشارَ إلى ما في بيتِهِ، و قالَ: هو دِستٌ و سَيفٌ و جَفنَةٌ) از آن رو که ثروت باقی مانده یا تاوان دارد یا اینکه باعث عذاب جان آدمی است. هرچه داری جمله آنجا میفرست کم بود از نیم خرما میفرست زانکه هرچ آنجا فرستی آن تراست وانچه میداری نگه تاوان تراست ● کسی که از نعمت صحت و سلامتی، امنیت راه و غذای روزانه خود برخوردار باشد، دنیا به او داده شده. ای پسر خثعم! از خوراک مقداری که پاسخ گرسنگی را بدهد و از لباس آن اندازه که عورت و بدن را بپوشاند کافی است، و اگر خانه مسکونی که نیازت را برطرف کند داشته باشی چه بهتر و مرکبی که سوارش شوی خیلی بهتر و اگر اینها نشد، ناراحت نباش؛ نان و آب گودال کافی است و مازاد بر این یا حساب دارد یا عقاب. مَنْ أَصْبَحَ مُعَافًى فِي جَسَدِهِ آمِناً فِي سَرْبِهِ عِنْدَهُ قُوتُ يَوْمِهِ فَكَأَنَّمَا خِيرَتْ لَهُ الدُّنْيَا يَا ابْنَ خَثْعَمٍ يَكْفِيكَ مِنْهَا مَا سَدَّ جُوعَكَ وَ وَارَى عَوْرَتَكَ فَإِنْ يَكُنْ بَيْتٌ يُكِنُّكَ فَذَاكَ وَ إِنْ تَكُنْ دَابَّةٌ تَرْكَبُهَا فَبَخٍ بَخٍ وَ إِلَّا فَالْخُبْزُ وَ مَاءُ الْجَرِّ وَ مَا بَعْدَ ذَلِكَ حِسَابٌ عَلَيْكَ أَوْ عَذَابٌ‌ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________