🟣 هر که را دردی چو سعدی می‌گدازد گو منال چون دلارامش طبیبی می‌کند داروست درد ● گاهی درد عین درمان و التیام بخش زخم های آدمی است(ربَّمَا كَانَ الدَّوَاءُ دَاءً وَ الدَّاءُ دَوَاءً)، دقیقا مانند دردی که بیمار از دَست پزشک برای بهبودی اش تحمل می کند. «چو عشق صدق بود درد، عین درمانست» ● و درد دارویی تلخ است که اگر کسی از این خاصیت درد بی خبر باشد، با هر زخمی آشفته می شود(وَ مَنْ لَمْ يَعْرِفْ دَاءَهُ‌ أَفْسَدَهُ دَوَاؤُهُ). خبر از درد نداریّ و دوا می‌جویی اثر از رنج ندیدی و شفا می‌طلبی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● قلیلی از انسان ها با اینکه در ثروت غرق اند، خود را با زَر آلوده نمی کنند و با اینکه در زیبایی غرق اند، خود را با جمال آلوده نمی کنند و با اینکه در دریا غرق اند، خود را با آب آلوده نمی کنند: آشنایانِ رهِ عشق در این بحر عمیق غرقه گشتند و نگشتند به آب آلوده ● اما در ادبیات ما چون تعداد این جماعت اندک و قلیل است، برخی ترجیح می دهند همانند سکه خود را آغشه به سیاهی کنند تا از گزند ناجنس ها و تاراج راهزنان ایمن باشند. ای بسا زر که سیه‌تابش کنند تا شود آمن ز تاراج و گزند ● و همانند ابراهیم ادهم فقر را انتخاب می کنند و در این فقر خویش، جزع و ناخشنودی به خود راه نمی دهند، بلکه شکر آن می کنند(شکر آن برخویش می‌خوانم). به تعبیر حافظ "درویش خرسند" که از این بازار سود بسیار می برد. دریغ آن سایهٔ همّت، که بر نااهل افکندی در این بازار اگر سودی‌ست، با درویش خرسند است ● و یا سعدی که مثل حافظ از این فقر خرسند است و خدا را بخاطر آن شکر و حمد می کند. کجا خود شکر این نعمت گزارم که زور مردم آزاری ندارم ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 کسی که دانسته و آگاهانه این مسیر را برود از دشمنان و از کسانی که با کمان کمین کرده اند، بهره ها خواهد بُرد. راهِ عشق ار چه کمینگاه کمانداران است هر که دانسته رَوَد صَرفه ز اَعدا ببرد ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 فرمود: «ثروت فقط مال دنیا نیست، بلکه بی نیازی نفس است و بس» لَيْسَ الْغِنَى مِنْ كَثْرَةِ الْعَرَضِ‌ وَ لَكِنَّ الْغِنَى غِنَى النَّفْسِ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● تقسیم وقایع به تلخ و شیرین، مانع رسیدن انسان به مقام بی تفاوتی ابدال است. به‌ تعبیر مولانا، تا از این تقسیم نگذرید، هرگز نصیبی و بویی از گلزار وحدت نمی برید. تا ز زهر و از شکر در نگذری کی تو از گلزار وحدت بو بری ● چه آنکه به آدمی چیزی را عطا کند یا بستاند. چه آنکه لطفی کند یا قهری نماید. هر دو یکی و در مصداق بخشش الهی ایست. گر لطف کنی و گر کنی قهر پیش تو یکی است نوش یا زهر ● فردی از امام کاظم پرسید: جواد و بخشنده کیست؟ فرمود: پرسش تو دو وجه دارد، اگر از مخلوقین می پرسی، به راستی فرد بخشنده فردی است که آن مقدار که خدا بر او واجب ساخته می پردازد، و فرد بخیل و فرومایه کسی است که در پرداخت واجبات الهی بخل می ورزد؛ و چنانچه منظورت بخشندگی خالق است، پس او چه عطا کند و چه دریغ ورزد [در هر دو صورت] بخشنده است؛ زیرا اگر عطایت فرماید، آنچه از تو نیست به تو بخشیده، و چنانچه از تو باز دارد، آنچه از تو نیست دریغ داشته است. سَأَلَهُ رَجُلٌ عَنِ الْجَوَادِ فَقَالَ إِنَّ لِكَلَامِكَ وَجْهَيْنِ فَإِنْ كُنْتَ تَسْأَلُ عَنِ الْمَخْلُوقِينَ- فَإِنَّ الْجَوَادَ الَّذِي يُؤَدِّي مَا افْتَرَضَ اللَّهُ عَلَيْهِ- وَ الْبَخِيلَ مَنْ بَخِلَ بِمَا افْتَرَضَ اللَّهُ- وَ إِنْ كُنْتَ تَعْنِي الْخَالِقَ فَهُوَ الْجَوَادُ إِنْ أَعْطَى وَ هُوَ الْجَوَادُ إِنْ مَنَعَ- لِأَنَّهُ إِنْ أَعْطَاكَ أَعْطَاكَ مَا لَيْسَ لَكَ وَ إِنْ مَنَعَكَ مَنَعَكَ مَا لَيْسَ لَكَ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● دو کس نمی ترسند: اول آنکه هیچ چیز ندارد که امساک او از دنیا بی معنا است چون هیچ چیز برای از دست دادن و پرهیز ندارد. و دوم کسی که همه چیز دارد و مانند دریاست که اگر از او یک لیوان بردارند، تغییری حاصل نمی شود، همان که مولانا می گفت: امر قل زین آمدش کای راستین کم نخواهد شد بگو دریاست این ● در شگفتم از کسی که به دنیا بخل می ورزد درحالی که آن به او روی آورده یا به آن بخل می ورزد، در حالی که دنیا به وی پشت کرده است. پس نه انفاق درحال اقبال ضرری به آن می زند و نه امساک در حال پشت کردن دنیا به آن سودی می رساند. عَجِبْتُ لِمَنْ يَبْخَلُ بِالدُّنْيَا وَ هِيَ مُقْبِلَةٌ عَلَيْهِ أَوْ يَبْخَلُ بِهَا وَ هِيَ مُدْبِرَةٌ عَنْهُ فَلَا الْإِنْفَاقُ مَعَ الْإِقْبَالِ يَضُرُّهُ وَ لَا الْإِمْسَاكُ مَعَ الْإِدْبَارِ يَنْفَعُهُ‌ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________