🟣 فرمود: «ثروت فقط مال دنیا نیست، بلکه بی نیازی نفس است و بس» لَيْسَ الْغِنَى مِنْ كَثْرَةِ الْعَرَضِ‌ وَ لَكِنَّ الْغِنَى غِنَى النَّفْسِ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● تقسیم وقایع به تلخ و شیرین، مانع رسیدن انسان به مقام بی تفاوتی ابدال است. به‌ تعبیر مولانا، تا از این تقسیم نگذرید، هرگز نصیبی و بویی از گلزار وحدت نمی برید. تا ز زهر و از شکر در نگذری کی تو از گلزار وحدت بو بری ● چه آنکه به آدمی چیزی را عطا کند یا بستاند. چه آنکه لطفی کند یا قهری نماید. هر دو یکی و در مصداق بخشش الهی ایست. گر لطف کنی و گر کنی قهر پیش تو یکی است نوش یا زهر ● فردی از امام کاظم پرسید: جواد و بخشنده کیست؟ فرمود: پرسش تو دو وجه دارد، اگر از مخلوقین می پرسی، به راستی فرد بخشنده فردی است که آن مقدار که خدا بر او واجب ساخته می پردازد، و فرد بخیل و فرومایه کسی است که در پرداخت واجبات الهی بخل می ورزد؛ و چنانچه منظورت بخشندگی خالق است، پس او چه عطا کند و چه دریغ ورزد [در هر دو صورت] بخشنده است؛ زیرا اگر عطایت فرماید، آنچه از تو نیست به تو بخشیده، و چنانچه از تو باز دارد، آنچه از تو نیست دریغ داشته است. سَأَلَهُ رَجُلٌ عَنِ الْجَوَادِ فَقَالَ إِنَّ لِكَلَامِكَ وَجْهَيْنِ فَإِنْ كُنْتَ تَسْأَلُ عَنِ الْمَخْلُوقِينَ- فَإِنَّ الْجَوَادَ الَّذِي يُؤَدِّي مَا افْتَرَضَ اللَّهُ عَلَيْهِ- وَ الْبَخِيلَ مَنْ بَخِلَ بِمَا افْتَرَضَ اللَّهُ- وَ إِنْ كُنْتَ تَعْنِي الْخَالِقَ فَهُوَ الْجَوَادُ إِنْ أَعْطَى وَ هُوَ الْجَوَادُ إِنْ مَنَعَ- لِأَنَّهُ إِنْ أَعْطَاكَ أَعْطَاكَ مَا لَيْسَ لَكَ وَ إِنْ مَنَعَكَ مَنَعَكَ مَا لَيْسَ لَكَ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● دو کس نمی ترسند: اول آنکه هیچ چیز ندارد که امساک او از دنیا بی معنا است چون هیچ چیز برای از دست دادن و پرهیز ندارد. و دوم کسی که همه چیز دارد و مانند دریاست که اگر از او یک لیوان بردارند، تغییری حاصل نمی شود، همان که مولانا می گفت: امر قل زین آمدش کای راستین کم نخواهد شد بگو دریاست این ● در شگفتم از کسی که به دنیا بخل می ورزد درحالی که آن به او روی آورده یا به آن بخل می ورزد، در حالی که دنیا به وی پشت کرده است. پس نه انفاق درحال اقبال ضرری به آن می زند و نه امساک در حال پشت کردن دنیا به آن سودی می رساند. عَجِبْتُ لِمَنْ يَبْخَلُ بِالدُّنْيَا وَ هِيَ مُقْبِلَةٌ عَلَيْهِ أَوْ يَبْخَلُ بِهَا وَ هِيَ مُدْبِرَةٌ عَنْهُ فَلَا الْإِنْفَاقُ مَعَ الْإِقْبَالِ يَضُرُّهُ وَ لَا الْإِمْسَاكُ مَعَ الْإِدْبَارِ يَنْفَعُهُ‌ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● حضرت زهرا(سلام الله علیها) از خداوند سبحان به عنوان "رحم کننده پیران" یاد می کند. یا راحِمَ الشَّیْخِ الْکَبیرِ... ● سعدی می گوید: من نیز به همین امید آمده ام که او از موی سپید شرم دارد. دلم می‌دهد وقت وقت این امید که حق شرم دارد ز موی سپید ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 به پاسبانی اوقات خویش مشغولم به هیچ کار جهان، هیچ کار نیست مرا ● هر کاسبی در دکان به سود خودش می کوشد فارغ از آنکه به فکر اصلاح جهان باشد. هم‌چنان هر کاسبی اندر دکان بهر خود کوشد نه اصلاح جهان ● همان که حافظ می گفت: در غم خود باش، غم روزگار چیست؟ پیوندِ عمر بسته به مویی‌ست هوش دار غمخوارِ خویش باش، غم روزگار چیست؟ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 در بخشش دو نان توسط امیرالمؤمنین علیه السلام، یک سوره از سوی خداوند سبحان نازل شد از آن رو که تمام دارایی ایشان همان دو نان بود. سعدی می گوید: بهرام که روزی پادشاه بود اگر حیوانی را کباب کند و ببخشد، به پای ملخی که موری آن را به نثارْ نزد سلیمان آورد نمی ارزد چون تمام دارایی آن مورچه همان پای ملخ بود. اگر بریان کند بهرام، گوری نه چون پایِ ملخ باشد ز موری ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________