🟣 در بخشش دو نان توسط امیرالمؤمنین علیه السلام، یک سوره از سوی خداوند سبحان نازل شد از آن رو که تمام دارایی ایشان همان دو نان بود. سعدی می گوید: بهرام که روزی پادشاه بود اگر حیوانی را کباب کند و ببخشد، به پای ملخی که موری آن را به نثارْ نزد سلیمان آورد نمی ارزد چون تمام دارایی آن مورچه همان پای ملخ بود. اگر بریان کند بهرام، گوری نه چون پایِ ملخ باشد ز موری ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● کسی می تواند با خدای خودش خلوت کند و به اصطلاح "خلوت نشین" باشد که با وجود تجارت و زراعتی که دارد، افکار او پریشان نمی شود و معطوف به خداوند سبحان است. چو هر ساعت از تو به جایی رود دل به تنهایی اندر، صفایی نبینی ورت جاه و مال است و زَرع و تجارت چو دل با خدای است، خلوت‌نشینی ● شیخ ما را گفتند: فلان شخص بر روی آب راه می‌رود! گفت: سهل است! چغزی (قورباغه) و صعوه ای (پرنده‌ای کوچک) نیز بر روی آب می‌رود. گفتند: فلان شخص در هوا می‌پرد! گفت: زغن (پرنده‌ای شبیه کلاغ) و مگس نیز در هوا می‌پرد. گفتند: فلان شخص در یک لحظه، از شهری به شهری می‌شود! شیخ گفت: شیطان نیز در یک نفَس از مشرق به مغرب می‌رود. این چنین چیزها را چندان قیمتی نیست! مرد آن بود که در میان خلق بنشیند و برخیزد و بخورد و بِخُسبد و بخرد و بفروشد و در بازار در میان خلق ستد و داد کند و زن خواهد و با خلق درآمیزد و یک لحظه از خدای غافل نباشد. رِجَالٌ لَا تُلْهِيهِمْ تِجَارَةٌ وَ لَا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّهِ وَ إِقَامِ الصَّلَاةِ وَ إِيتَاءِ الزَّكَاةِ يَخَافُونَ يَوْمًا تَتَقَلَّبُ فِيهِ الْقُلُوبُ وَ الْأَبْصَارُ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● در روزگار قدیم بسیاری از آینه ها را با آهن می ساختند و ای بسا به مرور زمان زنگار می بست و این زنگار با رنگ سبز ظاهر می شد. و حال صائب می گوید: چرا نباید بخت زنگار، سبز و خوش نباشد؟ در حالی که همواره با آینه(کنایه از محبوب) همراه است و همین باعث نیک بختی است. بختِ زَنگار چرا سَبز نَباشَد؟! صائب! روز و شَب دَر بَغَلش آینه‌رُخساری هَست ● سعدی می گوید: هَرگِز حَسَد نَبُردَم بَر مَنْصِبیّ و مالی إِلّا بَر آن که دارَد با دِلبَری وِصالی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● آنگاه که سعدی رسیدن به وصال را ناشدنی می‌پندارد، تنها آرزویش این است که فقط نامش بر زبان معشوق جاری شود. هیهاتْ کامِ من که برآید در این طلب این بس که نامِ من برود بر زبان دوست ● و چه از این خوش‌تر که روزی نام عاشق، ولو به اشتباه، بر زبان معشوق رفته باشد، آنگونه که حافظ می‌گوید: نامِ من رفته ست روزی بر لبِ جانان به سهو اهلِ دل را بوی جان می‌آید از نامم هنوز ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________