🟣 ● آنگاه که سعدی رسیدن به وصال را ناشدنی می‌پندارد، تنها آرزویش این است که فقط نامش بر زبان معشوق جاری شود. هیهاتْ کامِ من که برآید در این طلب این بس که نامِ من برود بر زبان دوست ● و چه از این خوش‌تر که روزی نام عاشق، ولو به اشتباه، بر زبان معشوق رفته باشد، آنگونه که حافظ می‌گوید: نامِ من رفته ست روزی بر لبِ جانان به سهو اهلِ دل را بوی جان می‌آید از نامم هنوز ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● در جهانی که همه چیز به همدیگر اتصال دارد و با بخشش دانه ای به یک گنجشک، تمام جهان از آن اثر می پذیرد، هیچ عملی را کم نشمارید. تار و پود عالم امکان به هم پیوسته است عالمی را شاد کرد کسی که یک دل را شاد کرد ● چيزي كه مايه تقرب به خداي متعال است كوچك مشمار ، اگر چه پاره خرمايي باشد. لا تستقل ما يتقرب به إلي الله عز و جل و لو شق تمرة ● مردى از گذشتگان را به حساب کشیدند، هيچ كار خوبى از او نیافتند، مگر همين كه توانگر بود و با مردم معاشرت مى‌كرد و از چاكرانش می‌خواست تا از تنگ‌دست درگذرند. خداوند فرمود: ما به اين كار (گذشت و چشم‌پوشی) سزاوارتريم. از او در گذريد» حُوسب رَجُلٌ مِمَّنْ كَانَ قَبْلَكُمْ فَلَمْ يُوجدْ لَهُ مِنَ الخَيْرِ شَيءٌ، إلاَّ أَنَّهُ كَان يُخَالِطُ النَّاس، وَكَانَ مُوسِرًا، وَكَانَ يأْمُرُ غِلْمَانَه أنْ يَتَجَاوَزُوا عَن المُعْسِر. قَالَ اللَّه: نَحْنُ أحقُّ بِذَلكَ مِنْهُ، تَجاوَزُوا عَنْهُ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● برای خداوند سبحان دو نوع رحمت وجود دارد: اول رحمتی که شامل همه ی بندگان می شود و دوم رحمتی که ویژه مؤمنین است. به تعبیر حافظ خداوند در همه جا است اما به هر کسی نگاه ویژه ندارد. یا رب به‌ که شایَد گُفْت این نُکْتِه که در عالَم رُخْساره به کَس نَنْمود آن شاهِدِ هَرجایی؟ ● خداوند معبود همه چیز است، نسبت به تمام مخلوقاتش رحمان، و نسبت به خصوص مؤمنان رحیم است. «وَ اللهُ الهُ کلِّ شَی‌ءٍ، الرَّحْمنُ لِجَمیعِ خَلْقِهِ، الرَّحیمُ بِالْمُؤْمِنینَ خاصَّةً» ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

تو یک‌نوبت ای ابر رحمت، ببار... #سعدی