🟣 با کسان آن کن که با خود می کنی ● یکی از مهمترین روش‌های همدلی و اخلاقی رفتار کردن با دیگری، همین است که سعدی به نقل از یک پیر می‌گوید: یاد دارم ز پیرِ دانشمند تو هم از من به یاد دار این پند هر چه بر نفسِ خویش نپسندی نیز بر نفسِ دیگری مپسند ● اى پسرم نفس خود را ميزان ميان خود و ديگران قرار ده، پس آنچه را كه براى خود دوست دارى براى ديگران نيز دوست بدار، و آنچه را كه براى خود نمى پسندى، براى ديگران مپسند. يَا بُنَيَّ اجْعَلْ نَفْسَكَ مِيزَاناً فِيمَا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ غَيْرِكَ فَأَحْبِبْ لِغَيْرِكَ مَا تُحِبُّ لِنَفْسِكَ وَ اكْرَهْ لَهُ مَا تَكْرَهُ لَهَا ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 زندگی سالیانه و روزانه...! ● انسان ظرفیت آن را ندارد که در یک روز برای سال های گذشته و سال های باقی مانده زندگی کند(فَلَا تَحْمِلْ هَمَّ سَنَتِكَ عَلَى هَمِّ يَوْمِكَ). خاصیت چنین افرادی تنگ دلی است که چون حسرت ها و آرزو های سالیانه دارند به اندوه دائمی مبتلا می شوند و در فکر آنکه مبادا سالی دیگر تهی دست شوند، هیچ بخشش و کرمی ندارند. برخلاف سعدی که زندگی او روزانه است و هر روز به روی دوست خرم است: مُمسِک برای مال همه‌ساله تنگ‌دل سعدی به روی دوست همه‌روزه خرم است ● نظامی می گوید: از بابت درهم، ناراحت و تُند خو نباش که وقتی تو باشی مهم نیست درهم نباشد. برخلاف عموم مردم که روزی مُرده و نیست می شوند؛ اما درهم و ثروت آنها باقی می ماند(مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَتْرُكْ دِرْهَماً وَ لَا دِينَاراً لَمْ يَدْخُلِ الْجَنَّةَ أَغْنَى مِنْهُ). ز بهر درم تند و بدخو مباش تو باید که باشی، درم گو مباش ● همان که حافظ می گفت: حیات و بودن را باید غنیمت شمرد؛ زیرا هر ضرر دیگری در قیاس با آن سهل و قابل چشم پوشی است. تو می‌باید که باشی ورنه سهل است زیانِ مایهٔ جاهی و مالی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

●━━━━━━─────── ⇆ㅤ ◁ㅤㅤ❚❚ㅤㅤ▷ㅤㅤ ↻ خيال خام پلنگ من به سوي ماه جهیدن بود...

🟣 سوار بر طناب آرزو ها... ● زیادت در آرزو و خواسته، آدمی را به این طرف و آن طرف می برد و سکون را از او سلب می کند. "ارجوحه" به همین معنا به ریسمانی می گویند که اطفال و کودکان برای طناب بازی درست می کنند و سوار بر آن شده و با حرکت کوچکی از این سو به آن سو می روند و می آیند، و خاصیت آرزو ها چنین است که هر کس سوار بر آرزو ها شود مانند کودکان سوار بر این طناب هستند(أولَئِكَ قَوْمٌ تَرَجَّحَتْ بِهِمُ الْأَمَانِيُّ). همان که پیامبر در مورد قلب هایی که تربیت نشده اند فرمود: قلب را در حقيقت از اين رو قلب ناميده اند، كه منقلب و دگرگون مى شود. حكايت دل حكايت يك پَر است كه در دشتى به بيخ درختى آويخته شده و باد آن را جا به جا مى كند(إنّما سُمِّيَ القَلبُ مِن تَقلُّبِهِ، إنّما مَثَلُ القلبِ مَثَلُ ريشَةٍ بالفَلاةِ تَعَلَّقَت في أصلِ شَجَرةٍ تُقَلِّبُها الرِّيحُ ظَهرا لِبَطنٍ). گفت پیغمبر که دل همچون پری است‌ در بیابانی به دست صرصری است‌ ● و اینطور از شاخه ای به شاخهٔ دیگر پریدن، بدون تسلط و تمرکز بر حداقل یک حرفه یا کار مشخص، معمولا حاصلی جز سرگردانی در پی ندارد. چه در یادگیری هنر باشد، یا انتخاب یک شغل و یا در هر چیز دیگری. دلا مباش چنین هرزه گرد و هر جایی که هیچ کار ز پیشت بدین هنر نرود ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 اسم اعظم خدا...! عطار حکایت آورده است: مردی از دیوانه ای پرسید: اسم اعظم خدا را می دانی؟ دیوانه گفت: نام اعظم خدا نان است اما این را جایی نمی توان گفت. مرد گفت: نادان شرم کن، چگونه نام اعظم خدا نان است؟ دیوانه گفت:در قحطی نیشابور چهل شبانه روز می گشتم، نه هیچ جایی صدای اذان شنیدم و نه درب هیچ مسجدی را باز دیدم، از انجا بود که دانستم نام اعظم خدا و بنیاد دین و مایه اتحاد مردم نان است. گفت در قحط نشابور ای عجب میگذشتم گرسنه چل روز و شب نه شنودم هیچ جا بانگ نماز نه دری بر هیچ مسجد بود باز من بدانستم که نان نام مهینست نقطهٔ جمعیت و بنیاد دینست  ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________