🔶 بازگشت روزگار جاهلیت امیرالمؤمنین علیه السلام در توصیف روزگار جاهلیت می فرماید: «بأرض عالمها ملجم وَ جاهلها مکرم» در سرزمینی که دانای آن ملجم است و اما جاهلشان محترم و مکرم اند! ملجم از "لجام" است و در فارسی "لغام" گفته می شود و آن وسیله ای است که دهان حیوان با آن بسته می شود؛ گویی در چنین روزگاری دهان عالم بسته است و نمی تواند سخن گوید و در مقابل جاهلی که از علم تهی است، مورد احترام قرار می گیرد و مردم چنان پروانه دور او گرد می آیند و سخنان او را می شنوند! امام صادق علیه السلام می فرماید‌: «الْكَذَّابَ يَهْلِكُ بِالْبَيِّنَاتِ وَ يَهْلِكُ أَتْبَاعُهُ بِالشُّبُهَاتِ‏» دروغگو با برهانهای روشن هلاک گردد، و پیروانش بوسیله شبهات. علامه ی مجلسی در معنای این روایت می گوید: «أريد بالكذاب في هذا الحديث إما مدعي الرئاسة بغير حق و سبب هلاكه بالبينات إفتاؤه بغير علم مع علمه بجهله و سبب إهلاك أتباعه بالشبهات تجويز كونه عالما و عدم قطعهم بجهله فهم في شبهة من أمر» منظور از کذاب در این روایت، مدعی ریاست(مدعی علم و سروری) ناحق است. دلیل هلاک شدن او با برهان های روشن، حکم کردن وفتوا دادن (دروغ گفتن) بدون علم و آگاهی است، در حالی که از جهل و نادانی خود با خبر است. دلیل هلاک شدن پیروانش با شبهات، عالم دانستن وی و یقین نداشتن به جهل وی است، پس در کار او شک و شبهه دارند... امیرالمؤمنین علیه السلام می فرماید: «إن بین یدی القائم سنین خداعة، یکذب فیها الصادق و یصدق فیها الکاذب و یقرب فیها الماحل و فی حدیث و ینطق فیها الروبیضة...» پیش از قیام قائم، سال هایی پر از خدعه و نیرنگ خواهد بود، افراد راستگو و صادق، تکذیب شده و دروغگویان تصدیق می شوند و شخص ماحل مورد احترام خواهد بود [و در حدیث دیگر است که فرمودند:] در آن اوضاع شخص روبیضه سخنوری می کند. در روایت دیگر سلمان از رسول الله می پرسد: روبیضه چیست؟ و حضرت می فرماید: «یتکلم فی امر العامه» کسی که در امور عامه و کلی مردم سخنوری می کند(کنایه از اظهار نظر او در امور مهم و عام مردم در حالی که چنین جایگاهی ندارد). 📍و در چنین زمانی است که عالم در میان جهال غریب می شود: العلماء غرباء لکثرة الجهال بینهم ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🔶 عرضه ی محصولات مسی #زنجان زنجان | مهد صنایع فلزی با قدمتی هزار ساله 🔻برای سفارش می توانید با ما ارتباط برقرار کنید : @meenoo

🔶 اســـلــــام و لـــــبــــاس وارونــــــه در تعبیری از روایت، اسلام عریان است: الإسلام عریان و این اسلام عریان، نیاز به لباس دارد. و لباسش می تواند وارونه باشد: و لبس الاسلام لبس الفرو مقلوبا ابن ابی الحدید در معنای روایت فوق می گوید: این عادت عرب است که(فرو یعنی پوستین را پشت و رو می پوشد) و آن اینکه طرف پُرداز را روی بدن قرار می دهد و پوست را آشکار می کند و مراد از واژگون شدن، احکام اسلامی در آن زمان است (شرح ابن ابی الحدید ج ۷ ص ۱۹۲). ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🔶 مـــــومــــن وارونـــــه اگر اغلب مردم به سمت باطل واژگون باشند، مومن نیز معکوس و منکوس آنها خواهند بود و اگر عکس و بخش باطل اکثر باشد، مومن غریب می شود، همانگونه که امام صادق علیه السلام در جواب ناله ها و اظهار غربت محمد بن مسلم می فرماید: إن المؤمن فی هذه الدار غریب و فی هذا الخلق المنکوس علامه ی مجلسی در معنای روایت فوق می گوید: یعنی در میان این خلق هم غریبی؛ و آنها را وارونه خواند، چون[بخش اکثر باطل] از آدمیت جدا شدند و مانند بهائم و چهارپایان گردیدند؛ یا از حدود آدمیت به مقام جانوری برگشتند؛ یا دلشان وارونه شده و چیزی از حق نمیفهمند؛ یا کنایه از نومیدی و زیانکاری است؛ یا بدترین حال روحی آنها را مانند کرده به بدترین حال جسمانی آنها؛ یا اینکه چون رو گرداندند از بالا رفتن به درجات کمالات روحانیه و تنها به شبهات جسمانیه نگرانند، گویا وارونه اند (بحار ج ۶۴ ص ۲۴۶) ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

چو با حبیب نشینی و باده پیمایی به یاد دار محبان بادپیما را ┅═✾ معنای کلمات ✾═┅┄┈ [ حبیب ] دوست، معشوق [ باده پیمودن ] شراب نوشیدن [ باده بپیمایی ] شراب بنوش. سعدی می گوید: هر چه کوته نظرانند بر ایشان پیمای که حریفان ز مل و من ز تأمل مستم این آب انگور را بپیمای و بنوشان به انسان هایی که کوته نظر و کوته فکراند چون آنها از مُل(آب انگور) مست می شوند؛ اما من از تأمل و اندیشه مست می شوم [ محبان ] جمع محب به معنای دوستدار و "محبان" یعنی دوستداران [ باد پیما ] کسی که کار بیهوده و عبس می کند. کنایه از عمل و کار عبس و پوچ است. کنایه از آدمی است که تهی دست و محروم است ┅═✾ شرح ✾═┅┄┈ حضور و هم نشینی با محبوب، با آدمی همان می کند که باده با باده خوار و می با می خوار می کند. یک نگاه محبوب به آدمی از صد شراب مستی آور تر است. چشمان و نگاه های او با آدمی همان می کند که جام باده می کند. در حقیقت هر کسی با محبوب باشد دارد باده پیمایی می کند و باده می نوشد؛ باده ای که از هر باده دیگری مستی آورتر است. در آن مجلس که چشم یار جام حسن گرداند کسی گر باده پیماید حقیقت باد پیماید در این بیت "چشم یار" به "جام باده" تعبیر شده است، "زیبایی" را به "باده" تشبیه می کند و می گوید: در چنین محفلی که چنین جامی و باده ای است، هر کسی به آن چشم ها خیره نباشد، هر باده ای که بنوشد به مستی آن نمی رسد و مستی آن را ندارد. حافظ این نگاه محبوب ازل و ابد را به خودش دیده و مستی آن را چشیده و بخاطر دارد که خداوند سبحان روزی به او نظر و نگاه کرد و مستی ها در او پدید آورد. امروز که مبتلا به فراغ شده و لذا خطاب به هر عاشقی می کند و می گوید: وقتی با معشوق نشستید و از باده ی جمال او مست و شوریده هستید یادی کنید از محبان و دوستدارانی که از حبیت و محبوب خویش دور افتادند و بی حاصل زندگی را به روزمرگی تمام طِی می کنند. حافظ می گوید: اگر می خواهید مست شوید با محبوب هم نشین باش. با او بودن باده پیمایی است و بدون او بودن باد پیمایی است بس خجالت که از این حاصل اوقات بریم به هر چی دست پیدا کنی، پوچ و هیچ است و نفع و فایده ای برای تو نخواهد داشت #نور_ماه #غزلیات_حافظ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________